Messing is ‘messing up’

What’s in a name? Gisteren naar een lezing van Marcel Messing geweest in De Bilt. Ik kende zijn naam nog van één van zijn vroege werken over symboliek en mijn vader las vroeger wel eens een boek van hem. Ik wist niet anders dan dat het een geïnspireerd mens was die een hoop boeken geschreven heeft.
Maar Vadertje Tijd heeft duidelijk wat met hem gedaan. Hij is echt gaan ‘zweven’. De lezing had de titel ‘Van tweeheid naar eenheid’, waarmee hij geloof ik zeggen wilde dat in 2012 de mensheid een eenheid zou worden. Hoe dit dan bereikt zou moeten worden is mij niet geheel duidelijk, maar wellicht dat ik mij daarvoor meer moet gaan verdiepen in New Age – iets waar ik na deze lezing echter al geen lust meer toe heb.
Wat uit de mond van deze man komt is een soort spuitfontein van citaten uit een New Age bibliotheek, christelijk gebrabbel, anti-zionistische waarschuwingen, afgewisseld met vele malen het woord ‘liefde’, afgeschilde citaten uit de dhammapada van Boeddha, science-fictionachtige vergezichten inclusief buitenaards leven, nauwelijks verhulde reclameboodschappen voor zijn in normale boekhandels ongeëtaleerde boeken, enzovoort. Er was uit de onophoudelijke stroom weetjes geen touw aan vast te knopen; het was een groot hak-op-de-takgekwak.
De rode lijn was dat er een soort samenzwering zou bestaan van een elite van families, rijken en machtigen die bezig waren de mensheid te decimeren door middel van, jawel, inentingen tegen virussen (hoe actueel!), antennestraling, nanochips waarmee onze gedachten bestuurd zouden gaan worden, en ga zo maar door, je kunt het zo gek niet bedenken.
De man is een charlatan. Je zou dat niet verwachten van iemand die antropologie, filosofie en vergelijkende godsdienstwetenschap heeft gestudeerd. Het schijnt dat hij jarenlang in Zuid-Frankrijk heeft gewoond en misschien is hij daar net als Vincent Van Gogh aan de drank gegaan; in ieder geval is nuchterheid bij hem ver te zoeken. Sterker nog, het was deze avond of wij getuige mochten zijn van een enorme LSD-trip.
Nou ja, we hebben achteraf wel gelachen. En stiekem denk ik, dat hij dat misschien zelf ook wel gedaan heeft… in zijn vuistje. De meeste mensen uit de zaal waren namelijk erg braaf en kochten zelfs zijn boeken. Ach ja, het pensioen is ook geen zekere factor. En ehhh, deed Karadzic, zelf ook geen domme jongen, niet zoiets zweverigs om aan zijn pensioen te komen? Oooooohhhhhhmmmmmmm!