Ballet is niet alleen voor de elite

Gisteren mijn dochter en mijzelf getrakteerd op een balletvoorstelling van het Nationaal Ballet in de Stopera (Muziektheater) in Amsterdam. Ik had kaartjes besteld via internet, nog geen 30 euro p.p. voor een hele avond spektakel van de hoogste orde. Een koopje voor de liefhebber die voor mindere kwaliteit in het buitenland terecht kan voor veel meer geld. Het is bijna ongelooflijk dat je voor deze prijs een compleet orkest met 45 of meer musici krijgt voorgeschoteld, het Holland Symfonia, bovenop het wereldvermaarde balletgezelschap van zo'n 80 dansers. En dan heb ik nog niet alle technici en personeel meegerekend die achter de schermen hun vaardigheden uitoefenen.

Gelukkig zijn deze mensen niet wegbezuinigd, maar ik vraag me terdege af waar het publiek bleef want de zaal was maar voor 60 à 70% gevuld. Een nachtmerrie voor de directie van het theater en de staf, waarschijnlijk. Wat is de oorzaak dan?
Is dans niet populair, soms? Afgaande op de vele dansprogramma's op tv lijkt dat in ieder geval niet de reden. Klassiek ballet, is dat uit de mode? Het is natuurlijk moeilijk vast te stellen of dat het geval is. De een na laatste keer dat ik een balletvoorstelling bezocht, enige jaren geleden, was de voorstelling uitverkocht.
Zou het dan aan de programmering liggen? Het is een mogelijkheid. In de krant kreeg deze voorstelling: Carmen-Paquita-Bolero, 3 sterren uit 5. Geen hoge score. Het is wel een voorstelling bestaande uit 3 delen, wat inhoudt dat misschien een deel van het programma bij sommigen minder interesse zal opwekken.
Anderzijds zal de economische recessie meespelen. We zien dat echter niet in alle kunst- en cultuurevenementen terug. Wellicht dat ballet toch een soort uitgaansevenement is wat toegeschreven wordt aan de elite? TEN ONRECHTE!

Hoe het ook zij, de Spaanse voorstelling (die niet echt 100% Spaans was, overigens) was de moeite dubbel en dwars waard. Mijn dochter heeft er zelfs van genoten, en neem van mij aan, dat wil wat zeggen. Het eerste deel is de wat gedateerde Paquita van Marius Petipa, een introductie van de klassieke dans die je ogen op de kunstige hoogstandjes van de dansers gericht houdt. Dat moet ook wel, vanwege het wat saaie decor, en de dito belichting. Het tweede deel is totaal anders: de Bolero van Ravel is opzwepend, het decor is eenvoudig maar geweldig uitgelicht en de dansers zijn in optima forma, het spat allemaal van de bühne, met een daverend applaus tot gevolg. De derde ronde is weggelegd voor een wat vreemde maar verrassende Carmeninterpretatie. Het begin heeft wat weg van West Side Story, en ik meende zelfs te horen dat het orkest de begintonen hiervan door de noten van de Carmen heen speelde. Dit deel was op het eind misschien iets te lang, maar al met al verdient de voorstelling zeker een dikke 8.
Dat de programmering, de decors, de kleding of de verlichting heeft moeten inboeten vanwege de bezuinigingen is te begrijpen, aan de dansers is van schraalheid niets te zien, integendeel: zij schitterden als sterren. Nou ja, het viel wel op dat sommige danseressen wel errug mager waren (je kon de botten zien zitten), dus misschien krijgen ze wel minder salaris... Alle gekheid op een stokje: ga alsjeblieft deze voorstelling nog zien en zorg dat de zaal goed vol zit. (Tip: Als dat niet het geval blijkt, koop dan een goedkoop kaartje en wissel van plek.)

Ruim denken en krap wonen

Wie noodgedwongen kleinbehuisd is, zoals ik, propt zijn woonstee vast en zeker vol met zijn of haar bezittingen. Maar je kunt ook vrijwillig kleinbehuisd wonen en spaarzaam omgaan met de ruimte en spullen die je hebt. De Israëlische schrijver Etgar Keret (1967) bijvoorbeeld. Hij koos bewust om in een absurd krappe woning te wonen, en met reden. Keret heeft Poolse roots en zijn familie heeft vóór de Tweede Wereldoorlog in Warschau gewoond, niet ver van de plek waar nu zijn experimentele woonhuis staat: ingeklemd tussen de muren van twee gebouwen. Het is - puur bij toeval - op de grens waar vroeger twee ghetto's gescheiden waren door een brug.
Keret beschouwt dit huis als een soort monument voor zijn familie. Zijn ouders hebben de holocaust overleefd als enige van hun beide families. Hoewel hij er maar drie jaar gaat werken en leven, ziet hij dit kunstproject (want dat is het) als het ondergaan van een moeilijke periode uit het leven van zijn ouders.

[Het karkas van het huis in aanbouw]

Naar verluidt zou dit smalste huis ter wereld (122 cm breed - ter grootte van een klein bureau of fornuis)slechts tot doel dienen als werkruimte voor Keret, maar verkassen hoeft hij niet want het heeft een bed, een keukentje, a minitoilet en dito douche, een zitzak en een paar tafeltjes. Alle comfort van een motorjacht zal ik maar zeggen. Net als een modern jacht bestaat het huis bijna geheel uit aluminium en polycarbonaat (een soort plexiglas). De trap naar het woongedeelte is mechanisch op de trekken, zodat ongewenste indringers buiten blijven en extra ruimte wordt gecreëerd (zie onderstaande maquette). De Poolse architect Jakub Szczesny van het bureau Centrala heeft een knap staaltje werk geleverd.

Etgar Keret geniet in Nederland enigszins bekendheid vanwege zijn humoristische, absurdistische verhalen, onder de titel "Verrassing", verschenen bij uitgeverij Podium. Gezien het genre van zijn verhalen zal deze "sit-in" wellicht tot spectaculair tragikomische scènes leiden, die in een nieuw boek verwerkt worden. Dat belooft wat!

Kiplekkere kunst

Ik geloof dat het kunstenaars zijn die belangrijker worden voor ons collectief bewustzijn naarmate ze meer gefocust zijn op één ding en daarin een ontwikkeling doormaken. Zulke kunstenaars worden later geciteerd als degenen die toonaangevend waren voor onze tijd. Mijns inziens is Koen Vanmechelen zo'n iemand. Deze in 1965 geboren Belg is zijn hele leven al gefascineerd door kippen. Waarom kippen? Hij beantwoordde deze vraag in een interview als volgt:

Ik was zoals elk kind gefascineerd door een specifieke diersoort, maar mijn fascinatie bleef doordat ik leerde dat je de migratie van de mens in de afgelopen millennia perfect kunt reconstrueren aan de hand van de migratie van kippenrassen. De weg van de kip is de weg van de mens.

In 1998 begon Koen zijn Cosmopolitan Chicken Project, kortweg CCP. Hij werkt hierin samen met wetenschappers van diverse pluimage (sic). Meerdere universiteiten zijn nu dus bezig met onderzoek naar immuniteit van kippenrassen. Doel is het fokken van een 'kosmopolitische kip', die de genen van kippen uit de hele wereld draagt. Wat is daar het gevolg van? Door toenemende migratie en uitwisseling van genetisch materiaal zouden 'de opvallende uitwendige verschillen tussen bevolkingsgroepen progressief verdwijnen'. Het sterkste ras is een hybride ras.
Het werk van de kunstenaar roept vragen op. In onze tijd zijn de thema's globalisering, migratie en identiteit bijna dagelijkse kost. Als je nu de link tussen kip en mens legt, zouden de uiterlijke verschillen tussen mensen op den duur verdwijnen. Of dat zo leuk is, betwijfel ik. Is er een noodzaak voor multiculturaliteit? Vanmechelen zegt hierover dat je je voor evolutie moet durven openstellen. Het krampachtig dichthouden van (lands)grenzen zou funest zijn voor de menselijke soort. In genetisch opzicht lijkt dat overtuigend: immers, het doorfokken van het oerras uit het Himalayagebergte (de Gallus gallus) blijkt tot onvruchtbaarheid te leiden. Ook is bekend dat zo'n doorgefokte soort vatbaarder is voor ziekten.

Van mij mogen sommige haantjes in de politiek wel eens beter op de hoogte zijn van de genoemde wetenschappelijke feiten. Zij kakelen vaak als een kip zonder kop over 'eigen soort eerst', alsof dat zo fijn is voor ons voortbestaan. Je kunt wel roepen: "Wij willen inteelt, wij willen inteelt", maar dat houd je geen generaties lang vol.

Vanmechelen startte dit jaar (2012) zijn Open Universiteit voor Diversiteit (OpUnDi). De (OpUnDi) is bedoeld als overkoepelend geheel voor zijn projecten. Het is ook een denktank en een ontmoetingsplaats voor mensen om te debatteren over de kernthema’s in Koen Vanmechelens werk.

De wereld vergaat... maar nu nog even niet

We leven 2012. Volgens sommigen zal de wereld nog voor Kerst ophouden te bestaan. Dat zou voorspeld zijn door de Maya’s omdat hun kalender dan stopt. Maar ja, dat is wel een beetje voorbarig, want ik heb ook een kalender en die stopt elk jaar op 31 december, en dan koop ik gewoon een nieuwe.
Ik geloof niet zo in doemdenken. Het is niet mijn ding. Zelfs niet nadat ik de verkiezingsuitslag heb bestudeerd.
Waar ik wel in geloof, dat is de wetenschap. En die voorspelt dat de aarde wellicht - ik zeg wellicht - een enorme verandering zal ondergaan. Niet in 2012, gelukkig, maar pas over 4 miljard jaar. We hebben nog even dus. Wat de NASA-mensen zeker weten is namelijk dat de Melkweg, het sterrenstelsel waar ons zonnestelsel (met de aarde) zich in bevindt, in botsing zal komen met een ander sterrenstelsel, genaamd Andromeda.
De aarde zal evenwel niet direct een enorme klap krijgen; wat wel gebeurt is dat de zon in een andere baan geraakt. Het is dus waarschijnlijk dat het leven op aarde hierdoor zal worden beïnvloed, maar op welke wijze is nog onduidelijk.
De Andromedanevel, zoals dit sterrenstelsel vroeger wel werd genoemd, komt op ons af met een snelheid van ruim 400.000 km per uur. Met die snelheid zou je de maan bereiken in slechts een uurtje. Dat lijkt supersnel, maar gezien de enorme afstand van 2,5 miljoen lichtjaren hoeven we ons dus voorlopig geen zorgen te maken. Dat de twee sterrenstelsels elkaar naderen heeft te maken met de zwaartekracht die door beide stelsels ten opzichte van elkaar wordt uitgeoefend, en met de donkere materie die hen omringt.

De Hubble ruimtetelescoop

De jongste observaties die gedaan zijn door wetenschappers met de Hubble ruimtetelescoop, zijn verwerkt in een computerprogramma die het mogelijk maakt om simulaties te maken. Zo kan men berekenen wat de effecten zouden zijn, indien deze sterrenstelsels in elkaar opgaan. Volgens een toelichting op de resultaten van die bevindingen zou het onwaarschijnlijk zijn dat de planeten in beide stelsels zullen komen te botsen. Daarvoor zouden ze te ver uit elkaar liggen. Ze zullen wel van plaats veranderen, hun banen komen anders te liggen en de aarde zou flink teruggeslingerd worden naar de buitenkant van het sterrenstelsel. Als de aarde daardoor verder van de zon af komt te staan, zullen we wellicht een extra dekentje nodig hebben, tenzij een nieuw zonnetje van de Andromedanevel een tweede kacheltje vormt. Genoeg gefantaseerd. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Het is nog lang geen 4.000.002.012… en da's maar goed ook, want de gedachte dat ik nog minstens zoveel blogs moet schrijven zou me eigenlijk wel benauwen. Tenzij ik zou schrijven met de lichtsnelheid, uiteraard. Ik schrijf het nog een keer: GENOEG GEFANTASEERD. Oké... oké... ik stop al. Maar tegen die tijd hebben we wel robots die mijn werk overnemen!

Poetins roestige imago

De krant “The Moscow Times” wijdde er onlangs slechts een paar regeltjes aan: de 1100 meter lange brug tussen de oostelijke havenstad van Rusland, Vladiwostok, en het tegenover gelegen eiland Russky. Vladiwostok was ooit het eindpunt van de Transsiberië Expres, die de Westerse wereld met Azië verbond. In de Sovjettijd mochten buitenlanders er niet komen, waarschijnlijk vanwege militaire geheimen van de marine.

Waarom heeft men een van de langste kabelbruggen ter wereld gebouwd voor een eilandje (Russky), waar nog geen 5000 mensen wonen?

Voor een dorp ter grootte van Grubbenvorst dat aan de rivier de Maas ligt, ga je toch ook geen megagrote brug bouwen die 1,1 miljoen dollar kost? Tja, we bevinden ons in Rusland, dat met meneer Poetin aan het roer en onder het mom de democratie aan te hangen, de Sovjet-oligarchie omarmt (oligarchie kan men ook met i-e schrijven, oliegarchie dus... want Rusland draait op haar aardoliereserves). Wat in het hoofd van president Poetin opkomt, wordt uitgevoerd. Klaar uit. Geen democratische dialoog of discussie. Het geld komt er, de president heeft gesproken.
Maar waarom denk ik dit? Er is namelijk geen feitelijk economisch belang om deze brug te bouwen. De enige reden waarom deze brug gebouwd is, is dat Moskou wil laten zien dat Rusland een moderne natie is, die grote prestaties kan leveren. Puur een reclamestunt dus. Want de brug is er gekomen vanwege de organisatie van de APEC-top, deze maand september. (APEC = Asia-Pacific Economic Cooperation, economisch forum van landen aan de Grote Oceaan)
De brug moet Rusland voorstellen als een economische grootmacht, die heel wat in de pap te brokkelen heeft tussen haar opkomende Aziatische buren.
Toen Medvedev de brug officieel opende, wuifde hij het commentaar weg van het publiek dat zich eerder kritisch had uitgelaten over de kwaliteit van de uitvoering. Een storm had eerder namelijk de weg ernaartoe gedeeltelijk weggeblazen. “Ik ben er zeker van dat de kwaliteit goed is,” probeerde Medvedev met de typische Russische overmoed, bekend van de Russische Roulette, “en waar de zaken een beetje slecht uitgevoerd zijn, zullen we er voor zorgen dat ze zorgvuldig worden hersteld, wij (Russen) kunnen dat, weet je.”
Ik las dit verhaaltje en keek naar bovenstaande foto van de Rus, die Russische roulette speelt met zijn evenwichtsorgaan. En ik zag warempel een bruin plekje op de brugboog. Tjonge, en dat in het vochtige Vladiwostok, terwijl de winter- en herfststormen nog moeten komen. Misschien dat Rusland een brug heeft willen slaan tussen de landen aan de Grote Oceaan, maar hij is nu al aan het roesten.
Wellicht symptomatisch voor het imago van Poetin?

Vier Dubbelgangers: bizar lastig

Het moet in een schoolklas ook geen makkie zijn om vier identieke knulletjes te onderscheiden. Als onderwijzer zou je er gek van worden. Ben jij... ? Of ben je... Zelfs als ouders er al niet meer uitkomen: het haar van de in bovenstaande foto geportretteerde vierling is geen grap. Het is een serieuze poging om ze uit elkaar te houden. Hun vader had nummer 2 al een keer gestraft voor iets wat nummer 3 had gedaan, dus... Een originele oplossing is het wel, en beter dan een tattoo op het voorhoofd of zo.

Mark Crilley's realisme

Mark Crilley (1965) is een Amerikaanse striptekenaar, gespecialiseerd in Manga. Zijn vrouw is een Japanse, vandaar waarschijnlijk.

Op Youtube staan instructievideo's hoe je die Mangatekeningen kan maken. Maar de leukste video's van Crilley vind ik die, waarbij hij met potlood en waterverf, stift en wat daar verder nog bij nodig is, dingen realistisch natekent/verft. Een genot om naar te kijken hoe hij schijnbaar moeiteloos de werkelijkheid nabootst.


SPEELKAART


CHAMPIGNON

De vis wordt duur betaald

Vis is al geruime tijd behoorlijk aan de prijs. De luxe vissoorten van tegenwoordig, zoals tonijn, kabeljauw en zalm, zijn de biefstuk van vroeger. De hoge prijs is te wijten aan de grote vraag, en die vraag wordt niet gecompenseerd door meer aanbod. Immers, deze dieren planten zich niet voort als ongedierte. En nu Azië economisch opbloeit, met China voorop, is de vraag alleen maar stijgende. Want Aziaten zijn grote visliefhebbers. Japanners hebben de grootste buidel, maar sommige rijke Chinezen trekken ook hun goedgevulde beurs. Terwijl wij genoegen nemen met een 'harinkie' kan het die gasten niet gek genoeg zijn. Ze doden haaien alsof het om goudvisjes gaat, plunderen de oceanen leeg van walvissen en zeldzame blauwvintonijnen, en halen bedreigde levensvormen in hun netten die ze als onbruikbaar dood afval weer overboord mieteren. Ik huil als een hyena.

Het evenwicht in de oceanen is duidelijk verstoord, en de mens is bezig meedogenloos zijn eigen schatkamer aan het plunderen. Wat een domheid.

Ik vind sommige vis ongelooflijk lekker, maar de tragedie die momenteel in de zeeën bijna overal ter wereld plaatsvindt doet me die vis erg bitter smaken. Het is tijd dat de wereld zich bewust wordt hoe kwetsbaar de oceanen (en de aarde zelf) zijn. Onze eigen Nederlandse ruimtereiziger André Kuipers heeft dat vanuit zijn capsule met eigen ogen kunnen constateren. André Kuipers, het Nederlandse hogere wezen en geweten dat op aarde terug is gekeerd, waarschuwde ons.

Terug naar de vis. Met de zeldzame vissoorten gaat het qua aantal en diversiteit namelijk erg slecht. Ze krijgen te weinig kans om zich voort te planten en hun habitat wordt bij voortduring bedreigd. De prijzen van die vissoorten klimmen daarom met de dag. Vooral in Japan en China laat men het geld rollen en tollen voor de sushi en de kibbeling (nou ja,... dat denk ik dan). De laatste stand van zaken:

De foto hierboven is een zogenaamde Bahaba, een vis die voornamelijk in Aziatische wateren zwemt (hoe lang nog). Dit exemplaar woog 176 pond en is verkocht voor 378.000 euro. De Bahaba heeft een zwemblaas die in de traditionele Chinese geneeskunst wordt gebruikt tegen long- en hartkwalen. Vandaar de hoge prijs.

De blauwvintonijn is de duurste vis ter wereld. Hij is vooral geliefd bij Japanners die er grof geld voor neertellen. Onlangs werd een recordvangst gedaan in de Japanse wateren van een dergelijke vis, die maar liefst 300 kilo woog. De opbrengst was 586.000 euro, dus ongeveer 990 euro per pond. De vis belandde in de keuken van het sushirestaurant Zanmai. Het was Japans troost voor de tsunamislachtoffers, zal ik maar zeggen. Nu maar hopen dat hij geen licht gaf.

Een Ierse visser genaamd Tom Kennedy, had onlangs ook zijn geluksdag. Hoewel, niet helemaal. Hij had weliswaar een enorme blauwvintonijn aan de haak geslagen, maar hij was zo onbenullig geweest om de vis niet aan boord in te vriezen. Hierdoor verloor de vis zijn handelswaarde voor de Japanse markt. Want Japanners verlangen dat de vis wordt ingevroren binnen 20 minuten na het binnenhalen. Jammer voor Tom Kennedy, anders had deze reuzenvangst hem maar liefst 305.000 euro opgeleverd. Vis en waarachtig geen klein visje.

Bizarre schoenfetisj

Het is Darlene Flynn, een vrouw uit Californië in de VS, die de grootste verzameling schoenachtige artikelen heeft opgespaard die er op aarde maar vindbaar zijn. Welgeteld 16.400 objecten ontsieren het woonhuis van deze vrouw die na haar scheiding haar verdriet waarschijnlijk compenseerde met een plotselinge enorme verzameldrift - een verslavende bezigheid die haar maar liefst 500.000 dollar armer maakte. (Maar wel een vermelding in het Guinness Book of Records opleverde!)
Wat hebben vrouwen toch met schoenen, vraag ik me af. Van mijn eigen vrouw snap ik het: zij was zo vreselijk arm dat ze nooit mooie schoenen voor het uitzoeken had en dus altijd op een paar afdankertjes moest lopen. Nu ze mij heeft, kan ze zelf kiezen en is ze de koning te rijk. Maar dit is een uitzondering, neem ik aan. Zelfs in het rijke Britse koninkrijk heeft de vrouw gemiddeld 39 paar schoenen. Dat zal in het zuinige Nederland iets minder zijn, maar dan nog. Een kwart van de vrouwen is volgens het uit 2011 daterende onderzoek in het bezit van meer dan 50 paar schoenen. Reken maar uit wat je in Engeland voor schoenen kwijt bent: 100 euro x 50 = 5000 euro. Een manier om uit deze crisis te komen: een jaar lang geen nieuwe schoenen kopen!
Volgens dokter Sigmund Freud, de grounding godfather van de psychologie, zou over deze gekte hebben opgemerkt dat de aangeboren schoenfetisj van de vrouwelijke kunne herleid kan worden tot penisnijd of het ontberen van het mannelijk geslacht op het moment van de opspelende zinnenprikkels. Of er een direct verband bestaat tussen de vorm van de schoen en de penis in de hersenen van vrouwen, zou ik niet weten. Feit is wel dat hormonen een rol spelen bij de aandrang tot koopgedrag, maar dat verklaart nog niet waarom het zich specifiek zou richten op schoenen. Schoenen zijn ook opvallend bij vrouwen, het geeft hen vleugels.
Het is het gevoel om op nieuwe schoenen te lopen en het idee te hebben dat de wereld van jou is, waarschijnlijk.
Afin, ik gun mijn vrouw haar fetisj, als ze maar niet zoals Darlene Flynn wordt en ons hele huis omtovert tot een museum of een pakhuis à la Imelda Marcos, de Filippijnse weduwe van de voormalige president van de Filipijnen, Ferdinand Marcos. (Zij was berucht om haar excessieve schoenenverzameling alsmede jurken en juwelen)

Lezer, als je wilt lachen, kijk dan deze video eens. Het is een doorkijkje in het dagelijks leven van de vrouw aan wie ik deze blog wijd: Misses Flynn.

De God van de handel bij de Romeinen, Mercurius, werd overigens meestal door de beeldhouwers met vleugels aan zijn sandalen afgebeeld.

Stockhausens decadente helicopterstrijkkwartet

b>Helicopterstrijkkwartet, een prachtig woord voor Scrabble of kruiswoordraadsels. Dat het wordt afgekeurd als bestaand woord, kun je eenvoudig weerleggen: het bestaat namelijk echt. Het fenomeen is bedacht door de vermaarde componist van moderne klassieke muziek Karlheinz Stockhausen. Karlheinz, overleden in 2007, wordt beschouwd als één van de invloedrijkste componisten uit de tweede helft van de 20e eeuw. Zijn voorliefde bestond uit elektronische muziek en geluiden die niets met muziek te maken hebben met elkaar te vermengen. De vraag is, waar houdt die gekte op. Karlheinz kende weinig grenzen, een eigenschap die wel meer bij Duitsers te vinden is. (Grapje, van een Nederlander die niets tegen Duitsers heeft, zolang ze maar niet te veel kuilen graven aan onze zeekust)
Hij beleefde zijn beste tijd in de experimentele jaren zestig en zeventig, toen het hot was om atonale muziek te maken en abstracte composities te maken zonder rationele input. Hij behoorde tot de Avant Garde van de Europese moderne muziek samen met Pierre Boulez en Karel Goeyvaerts.
Zijn muziek is voor de gewone, gemiddelde toehoorder nogal moeilijk te waarderen vanwege de extreme machinegeluiden uit de realiteit van ons leven. Soms werkt het onbedaarlijk op de lachspieren, maar ook daarmee roep je wat op en maakt de muziek een ervaringsmoment (om het enigszins goed te praten). Waarmee het dan weer gelegitimeerd is als kunstuiting.
Toch verbaast het me niet, dat hij maar 30% hoorde. (Als kind werd hij doof door een verkeerde medische behandeling van een oorontsteking.)
Nu mijn eigen gehoor achteruit gaat, kan ik de stokdove Stockhausen waarschijnlijk beter waarderen. Als ik helemaal doof wordt, kan ik deze videoclip nog afdraaien op mijn pc en zelf het bijbehorende gejammer en gepotteplof van de wieken erbij denken. Uniek stukje decadentie!


Stockhausen Helicopter String Quartet door aureliendesbois

Lianne La Havas: rising star

Een van de meest veelbelovende vrouwelijke zangeressen van 2012 is ongetwijfeld de soulzangeres Lianne La Havas. Vandaag wordt, na twee jaar noeste arbeid, haar debuutalbum eindelijk gelanceerd bij Warner Brothers. Het heeft veel te lang geduurd. Haar prachtige stem en opvallende verschijning zijn een genot voor de zinnen. Op YouTube zijn verschillende nummers te bekijken, waaronder het melancholieke Gone, of het funky "Is Your Love Big Enough" (zoals trouwens ook haar debuutalbum heet) waarbij ze zichzelf begeleid op een elektrische gitaar. Wat me direct opviel was haar zeer eigen toon. Ook geen covers, maar eigen nummers. Zelf zegt ze: "Ik heb lang gedacht dat ik later kunstenares zou worden, of modeontwerper. Uiteindelijk woog mijn passie voor muziek net iets zwaarder, dus heb ik daarvoor gekozen." Daaruit blijkt wel dat wat ze zeggen wil, er ook uitkomt, uit moet. Als een ei uit een kippengat.
Bovendien, ze is een Londense van 22 jaar, heeft een muzikale Jamaicaanse moeder en een al even muzikale Griekse vader, heeft een relatie met een oudere man en... zingt daar ook over. Daar zit een intens gevoelsleven in, een elektrische lading, en dat voel je, bij alle nummers. De mooie, gevoelige en intieme liedjes van haar debuutalbum dwingen groot respect af voor zo'n prille kunstenares, die van haar hart geen moordkuil maakt.

Ze staat dit jaar op het podium in het North Sea Jazz festival en later dit jaar tevens op Lowlands. En wie daar niet naartoe kan, kan zich laven aan de oorstrelende cd, of even klikken op het driehoekje van de YouTube-filmpjes. We gaan nog veel zien en horen van deze parel uit London.

Het einde van de post

De geniale staatssecretaris van Economische Zaken, Henk Bleker, wil de post op maandag afschaffen. Ik vraag me af, wie ooit op het idee is gekomen om de post op maandag te bezorgen. Ergens in het verleden moet er een halve gare zijn geweest, een overijverige ambtenaar op het Departement Postzaken, die dacht: kom, ik zal eens laten zien dat wij van de Nederlandsche Staat bij het krieken der dag op maandag, als iedereen chagrijnig is en nog vol van alcohol en kerkgezang, een brief kunnen bezorgen. Bij voorkeur zo'n brief met blauwe envelop. Of een met een heusche leeuw op den voorkant, en 'Je Maintiendrai', waarbij je van tevoren een scheut jenever naarbinnen moet werken in verband met de cardiovasculaire risicofactoren die met zo'n brief gepaard gaan.
Meneer Bleker heeft groot gelijk. De Post moet gemoderniseerd worden. Daar is geen ontkomen aan. Er komt al veel te veel post binnen. Reclame, aanmaningen, reminders dat we naar Wehkamp moeten surfen of een lot moeten kopen van de loterij. Alles goed en wel, maar niet op maandag, in godsnaam.

Die arme Henk Bleker. Die wordt gillend gek. Die wordt elke maandagochtend bedolven onder huizenhoge stapels brieven van mensen die uitgerekend in het weekend brieven schrijven. Waarom doen ze dat toch? Dat is toch niet nodig? Het zijn klachtbrieven. Over de posterijen. Dat het daar een zooitje is. Postbodes die onderbetaald worden, op een ander adres bezorgen, post achterhouden, niet op tijd zijn, moeten concurreren met andere postbezorgers, worden gebeten door agressieve honden of met hun vingers in de brievenklep blijven hangen.
Nee, Henk. Wees nou verstandig, schaf die klotenpost nou helemaal af. Niet alleen op maandag, maar ook op dinsdag, woensdag, donderdag en alle andere dagen. Kijk, van de zondag waren we al af, godzijdank. Nu nog die andere dagen. Vindt iedereen hartstikke fijn. Gewoon alles per e-mail. Is goed voor het milieu, en dat is voor jou ook fijn want dan hoef je straks niks meer te compenseren door polders vol te laten lopen.
Heerlijk, straks kom ik op m'n werk en ligt er niks in het postbakje! Een leeg bureau, geen brieven, geen papierafvalbak, geen versnipperaar, geen kopieermachine, geen dikke ordners met ontvangen brieven, geen archief, geen voorraadkast voor als er nog een brief beantwoord moet worden. Kortom: heerlijke rust, geen overbodige prullen, precies zoals Jan des Bouvrie het altijd zag. En Jan, die kan het weten. Die hield van wit. Het wit van maagdelijk papier. Zonder gekrabbel. Zonder stempels of zegels. Zoals post zou moeten zijn. Zonder voorschriften van hoe ons leven eruit zou moeten zien. Zonder politici. Ja, goed idee. Schaf al het overbodige maar af. Dan houden we een maagdelijk, rustgevend leven over.

Moordende woordkunst

Ilja Leonard Pfeijffer is dichter, romancier, essayist, criticus en polemist en wat dies meer zij. Maar ik smul vooral van zijn dichtkunst. Het is krachtige poëzie. Krachtpoëzie, zou ik het willen noemen. Kracht van woorden die je bijblijven, die als je ze leest blijven doorzingen in je geheugen. Als een muziekje, een liedje dat niet uit je hoofd te krijgen is. Alsof het om een aparte, melodieuze nieuwe taal gaat die je aantrekt als een handschoen en tegelijk verwart als een nylonkous die je open haalt aan je scherpe nagelranden.

Sommige gedichten zijn rauw en schunnig, vol van taalvondsten en -combinaties, andere zijn gevoelig als een zonverbrande huid. Ik lees ze keer op keer, en telkens worden ze beter dan ik dacht, verwarrender en aantrekkelijker. Het is razend knap dichtsel, kortom. Een paar voorbeelden, dan wordt het duidelijker.

De gedichtreeks "touwen" toont aan dat grofgebektheid van hersenloze wezens, harde kern voetbalsupportsvolk zal ik maar zeggen, soms ook niet voor niets heel goed klinkt, zeker als het gemengd wordt met NRC Handelsbladtaal of vaktaal uit de Rotterdamse haven. Echt een aanrader om ze hardop voor te lezen. Ik kies dit gedicht, dat veel weg heeft van een scheldpartij:

Touwen 4

Klim op een toren en pleurt dan je eigen te pletter
dat ze je darmen bijeen kennen dweilen met stront
dwars door je harsens gespat die gekakt op de
grond
leggen te kwakken als één vieze vunzige spetter

dat ze een makkie je rotkop identificeren
aan dat je hersenloos ligt met je stront in je doppen
en aan je imbiciel smoelwerk dat scheef legt te
soppen
en dat je nogal wat dom leg te desintegreren,

net zoals Piepmans benedendeks stukjes bij beetjes
van de verbrokkelde uit de verschudmond kwam
zeilen
met z'n geharsente over de slochteringssleuven

de kalibreerregelpallen en die lcd'tjes.
Konden ze die hele Pieper bijeen lopen dweilen,
snollen met snotterend smegma dat druipt uit d'r
gleuven.

De gevoelige kant van Pfeijffer komt bij voorbeeld tot uiting in het gedicht "Durf jij", dat op muziek werd gezet en zo prachtig werd gezongen door Ellen ten Damme.

Als ik de dorst drink van het wachten
En de tijd slik die je morst
Als ik de lange lege nachten leer begraven in mijn borst
Als ik de honger leer verbijten
Van jouw veel te verre mond
Als ik de dagen stil zal slijten
Die door zwijgen zijn verstomd

Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je komt?
Durf jij, durf jij

Als ik door distels naar je toekruip
op een brandend pad van grind
Als ik door oerwoud naar je toesluip
Angstig rillend als een kind
Als ik rivieren overzwem
naar het land waar jij verblijft
Als ik de wilde zeeën tem
op een vlot dat amper drijft

Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je blijft?
Durf jij, durf jij

Weer een lied is het oude liedje
Wat zal zijn is wat eerder bestond
Voel jouw brand in je hart dan geniet je
Maar de klok tikt
en alles is rond
Ja

En als je eindelijk zult proeven
wat je niet wist dat bestond
Als jij niets hoeft, dan te vertoeven
op de stilte van mijn mond
Als dorst en honger zijn gestild
niets dan voortaan nog bestaat
Als jij niet meer voor mij verschilt
Stilt de meer dat in de straat

Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je gaat?
Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je blijft?

Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je komt?
Durf jij, durf jij
En de klok tikt
en alles is rond

Jeah, nanajaidadadadadadai
Laidaidadadadadada
Daidadada

__________________________________________________________

Hoewel Ilja Pfeijffer zo'n tien jaar geleden twee belangrijke prijzen kreeg, de C. Buddingh'-prijs en de Anton Wachterprijs, is deze man de laatste jaren haast nooit in de media te zien geweest, terwijl hij niet cameraschuw lijkt of niet onderhoudend genoeg. Jammer, want ik zou er voor thuis blijven. Wellicht moeten we vaker dichters uitnodigen om voor te lezen of vragen hun gedichten op muziek te zetten.

Bekijk en luister deze video:



PS: ik kocht een bundel van Ilja Pfeijffer voor nog net geen euro bij de winkelketen Action. Een schande dat de prijs zo laag ligt, maar het bundeltje lag tussen de mislukte uitgaven, de pulp zal ik maar zeggen. Het toiletpapier is nog net iets goedkoper en zachter voor je achterste, anders is het een overweging waard om de ene pulp voor de andere te verruilen. Heb je ook nog iets te lezen als je last hebt van geestelijke of lichamelijke obstipatie in kamer 100.

Bacteriën leggen gewicht in de schaal

Mensen die erop gebrand zijn om enkele kilo's kwijt te raken, zodat ze maar kunnen zeggen dat ze aan de norm van de goudeerlijke en oprechte weegschaal kunnen voldoen, moeten zich toch eens realiseren dat een deel van ons lichaamsgewicht afhangt van het aantal bacteriën dat in en op ons huist.

Gatver. Wat?

Ja, het volkje dat ons lichaam behuist is tamelijk geniepig bezig. We zien die bacteriën niet, maar ze zijn er wel! Bovendien leggen ze het nodige gewicht in de schaal. Een gezonde volwassene van 90 kilo draagt maar liefst ongeveer 0,9 tot 2,7 kilo bacteriën bij zich. Om een indruk te geven: een gezond menselijk lijf telt tien keer meer bacteriën dan cellen! Hoe zwaar je wordt als je ziek bent, is waarschijnlijk nog niet onderzocht, maar het maakt deze feiten niet minder opmerkelijk.

Die feiten maken deel uit van de uitkomsten van een vijfjarig onderzoek in de Verenigde Staten onder de naam Human Microbiome Project. Ongeveer 200 wetenschappers van bijna 80 verschillende universiteiten en wetenschappelijke instituten werkten eraan mee. Het kostte zo’n slordige 153 miljoen dollar, maar was belangrijk vanwege het feit dat het onderzoek naar infectieziekten versneld kan worden ingezet. Bij bacteriën denken we vooral aan de ziekmakende soorten: de vuile etters die in onze eigen afscheidingen zitten, zoals speeksel, urine, poep en zweet. Ons lichaam wordt door zo’n 10.000 verschillende soorten bacteriën bewoond. (Ongeveer 81 tot 99 procent van deze soorten zijn dankzij dit onderzoek nu geïdentificeerd.) Het grootste deel ervan zorgt er echter juist voor dat we gezond blijven en goed kunnen functioneren. Een goed voorbeeld daarvan zijn de bacteriën in de maag en darmen. Omdat mensen niet alle enzymen hebben die nodig zijn om ons voedsel te verteren, is het maar goed dat de microben van onze maag proteïnen, lipiden en koolhydraten afbreken en er voedingsstoffen van maken. Ze produceren ook medicinale stoffen zoals vitamines en ontstekingsremmers die ons lichaam zelf niet kan produceren.



Al met al lijkt het erop, als we dit zo lezen, dat ons lichaam is overrompeld door een onzichtbare bezettingsmacht van bacteriën. Gelukkig zijn er ook nog een paar goede bij die ons in staat stellen gezond voort te leven. We zullen hen maar te vriend houden, anders keren ze zich misschien tegen ons. Ik moet daarbij onwillekeurig denken aan de mooie onderhoudende science fiction film I am legend uit 2007 met Will Smith in de heldenrol. Dit ging echter over (de universele angstpsychose van) een ongewilde virusuitbraak. Een virus is evenwel niet te verwarren met een bacterie, hoewel allebei kunnen leiden tot de dood.

Als je weegschaal toch wat overgewicht toont, geef anderen voortaan dan maar de uitleg dat een deel van die kilo's ook nut heeft. Want zonder al dat overgewicht aan bacteriën zou je wel eens heel wat minder gezond kunnen zijn, blijkt maar weer.

Het artikeltje waar dit bericht op gebaseerd is, is HIER te lezen.

Geweld onder de zeespiegel

Roof en vandalisme komen niet alleen voor op aarde, maar ook steeds meer in onze bedreigde zeeën. In dit blogartikeltje wil ik even ingaan op het geweld onder de zeespiegel. Een groot probleem van de huidige tijd is niet alleen vervuiling door de mens, maar ook overbevissing en de gevolgen daarvan. Er worden weliswaar visquota vastgesteld door de Europese landen, doch dat is bij lange na niet genoeg. De visvangst moet worden ingekrompen ondanks het feit dat een groot deel van het wereldvoedsel van de visvangst afhankelijk is. Dat is natuurlijk een moeilijke beslissing die bovendien wereldwijd moet worden genomen. De oplossing is wellicht dat behalve inkrimping van de visvangst ook andere vismethoden worden ingesteld. Deze kunnen ervoor zorgen dat de kolossale bijvangst wordt vermeden. De destructieve manier waarop op sommige vissoorten wordt gevist dient te worden teruggedrongen. Een aantal milieuorganisaties heeft een inzichtelijk filmpje daarover gemaakt.



Het probleem van de leegroof van de oceanen en zeeën moet zoals gezegd op grote schaal worden aangepakt, want de reikwijdte van zeewater is immers bijna ongelimiteerd. Op kleine schaal, in Nederland, kan anderzijds evenzeer veel worden gedaan. Misschien is dat zelfs wel dé oplossing: zorgen dat een goed voorbeeld wordt gevolgd door landen die nu nog massale "bevissing" toestaan. Een mogelijke aanzet zou kunnen zijn dat we zorgen voor kunstmatige wrakken op de zeebodem. Immers, dat zijn broedplaatsen en verzamelplaatsen van heel veel vissoorten en ander zeeleven. Tegelijkertijd moeten we dan wel zorgen dat deze plekken worden beschermd tegen schepen met sleepnetten. Want daarin raken de grotere zeedieren massaal verstrikt en sterven dan alsnog. Duikers weten dat en een aantal van hen helpt actief mee om die onderwateroases te beschermen. Wel een druppel op de gloeiende plaat vrees ik, maar ik herhaal: goed voorbeeld doet goed volgen.

Het project "Duik de Noordzee schoon" is een lofwaardig initiatief op dat terrein, dat brede navolging verdient.

Reuzenmieren

De Colombiaanse kunstenaar / beeldhouwer Rafael Gómez Barros houdt sinds 2007 regelmatig exposities waarbij hij gebouwen bekleedt met reusachtige mieren. In zijn eigen land deed hij dat met een regeringsgebouw. Hierbij refereerde hij aan de diaspora van boeren als gevolg van de burgeroorlog, volksopstanden en guerrilla’s uit het verre en nabije verleden. De titel van het werk “Casa Tomada” of “Veroverd huis” werd hergebruikt bij volgende exposities. De 1300 mieren zijn zo’n 60 cm groot en gemaakt van plexiglas, textiel en takjes.

Een weetje: in Colombia komen ook echt reuzenmieren voor, die daar als een lekkernij worden gegeten. Ze zijn minder groot dan de door Gómez Barros gemaakte mieren, maar desondanks. Je zult ze maar tegenkomen!

Op de 11e Biennale van Havana die dit jaar gehouden is, werd het mooie Art Déco theater Fausto door de kunstenaar ingepakt met zijn mieren. Het gebouw lijkt een juiste keuze te zijn qua formaat, en van verre lijkt de mierenkolonie bedrieglijk echt. Het schitterende theater Fausto werd gebouwd in 1938 en ontworpen door Saturnino Parajón. Het was het eerste theater in Havana met airconditioning en geluidswerende wanden, een bijzonderheid voor de vooroorlogse jaren. In 1941 werd het ontwerp bekroond met een gouden medaille van de stad Havana.



Meer foto’s van Gómez Barros’ werk: HIER.

De crisis is geland in Spanje

Spanje is momenteel een van de landen die het meeste onder de economische crisis lijdt. Dit is voornamelijk het gevolg van de eigen ambities en overoptimistische kijk op de gunstige ontwikkeling van bepaalde regio's. Spanje heeft namelijk autonome regio's die hun eigen financiële beleid bepalen. Dat heeft de 'stieren' van het land aardig in de kaart gespeeld. Op het gebied van onroerend goed en infrastructuur werden projecten uit de grond gestampt, die later bleken onhaalbaar te zijn. Soms was dat mismanagement, soms pech en soms verkeerde planning. Maar in een berenmarkt is er voor stieren geen plek, dus er was geen houden meer aan.
Een collega wees me op een berichtje op nieuwsuit.com over de vliegvelden in Spanje, waar geen hond - laat staan een vliegtuig - te bekennen is.



Zo is er het vliegveld van Ciudad Real dat nog niet zo lang geleden gebouwd werd in de omgeving van Madrid. In 2008 werd het vliegveld opengesteld en de planning was 2,5 miljoen passagiers te bereiken in 5 jaar. De luchthaven kostte 1,1 miljard euro maar het kwam er niet van. Hoewel het een van de langste start- en landingsbanen heeft van Europa kwamen er slechts 407 vliegtuigen landen en opstijgen. De (enige) Spaanse luchtvaartmaatschappij Vueling trok zich terug na een ruzie over de afhandeling van passagiers en daarmee was het testament geschreven.



Een kleinere luchthaven, Castellón in de zuidelijke provincie Valencia, werd opengesteld in maart 2011. Kosten: 150 miljoen euro. Tot op heden zijn nog niet alle vergunningen rond, en vanwege de crisis is er weinig of geen belangstelling voor deze afgelegen luchthaven. Waren ze dan vergeten om luchtvaartmaatschappijen te charteren? Welnee, dit is het privé initiatief van Carlos Fabra, die brood zag in de ontwikkeling van de streek, door middel van de aanleg van internationale wedstrijdgolfbanen, villa's en residentiële enclaves en een heus pretpark, met de alles verklarende ironische naam "Mundo Ilusión", Wereld van Illusie. Afgezien van de luchthaven diende de infrastructuur nog even klaar gemaakt te worden voor deze illusie. Kosten: 58 miljoen euro.

Er zijn nog veel meer van deze voorbeelden. Het vliegveld van Huesca bijvoorbeeld was bedoeld voor vakantievluchten van skitoeristen. De dichtstbijzijnde skipiste is echter 100 km verderop, zodat de enige luchtvaartmaatschappij die vluchten verzorgde naar deze luchthaven het in 2011 voor gezien hield. Alleen het restaurant op de luchthaven schijnt in trek te zijn omdat het goed en goedkoop eten serveert. En misschien een vliegensvlugge bediening?

De Grote Droom van Pete Fecteau

Dream Big
Voordat hij in 2010 aan een grote kunstbeurs wilde meedoen droomde Pete Fecteau van een Rubik's kubus. Deze droom werkte hij uit in een groot kunstwerk van 6 bij 2 bij 6 meter, genaamd Dream Big. Het muurvullende werk stelt drie portretten van Martin Luther King voor. De portretten zijn uitgebeeld in de standaard kleuren die op de kubus zitten. In dit werk wordt naar zijn zeggen de behoefte aan creatief denken op school, spelenderwijs gecombineerd met een les over de Amerikaans geschiedenis.



Het werk weegt 454 kilo en de 4242 kubussen beslaan totaal 38178 stickertjes. Het maken van dit grote werk kostte ongeveer 40 uur, maar daarna volgde nog de uiteindelijke installatie van het kunstwerk met 6 vrijwilligers, wat ongeveer vijf en een half uur kostte. Om het werk te kunnen realiseren was maar liefst 9000 dollar nodig, welk bedrag werd opgebracht via sponsors. De kubussen werden speciaal voor dit doel gehuurd en omdat het kunstwerk op de ArtPrize tentoonstelling van 2010 niet werd verkocht, moesten ze allemaal weer ingepakt en teruggezonden worden naar de eigenaar. Hoeveel uren daar aan besteed werden, is onbekend.



Pete Fecteau
Pete Fecteau (9 april 1983) is een Amerikaanse grafisch kunstenaar. Hij komt uit een creatief gezin en studeerde dan ook af in een kunstvak genaamd “Digital Media Design” (2007, Grand Rapids). Hij houdt zich met name bezig met abstracte schilderkunst en maakt veelvuldig gebruik van spuitbusverf voor zijn street art en muurschilderingen. Zijn doorbraak beleefde hij op de bovengenoemde ArtPrize, de grootste beurs voor kunstenaars, waar zijn werk “Dream Big” werd tentoongesteld.

Queen van de stijve bips

"Harde kont" of "stijve bips", vertaald klinkt het niet echt: kuduru of kuduro. Voor de goede orde, we hebben het hier over een muziekstijl die oorspronkelijk uit Angola komt en in de jaren 80 is ontstaan. Het combineert de traditionele muziekstijlen Kilapanga, Semba en Zouk met de beat van Westerse house- en technomuziek. Dé ster in haar eigen land en ver daarbuiten (vooral in Portugal en Brazilië, beide net als Angola portugees sprekende landen) is de transseksuele zangeres Titica. In de disco is de kuduru vooral een openlijk seksuele dans.



In haar geboorteland waar het katholieke geloof wijdverbreid is, baart ze de autoriteiten en critici grote zorgen. Journalisten schrijven negatief over haar in de pers, maar de meeste jonge mensen, vooral uit het grote aantal achterstandsbuurten en sloppenwijken van de hoofdstad Luanda, verafgoden haar - en grappig genoeg is die populariteit zo groot dat ze wordt gevraagd op feestjes van diplomaten en dat haar concerten bezocht worden door politici en zelfs de president. Ze trotseert zowel de katholieke wetten van de clerus als de wetten van haar eigen land, waar homoseksualiteit strafbaar is. De openlijk homoseksuele ambassadeur van Israel, Isi Yanouka, werd om die reden zelfs geweigerd door de regering van Angola (in 2010). Het lijkt erop, dat Titica zo geliefd is door haar volk en door de belangrijke handelspartners van Angola (Portugal, Brazilië, de VS, Duitsland en Zuid-Afrika) en zoveel geld in het laadje brengt voor haar regering, dat principes van moraal en wetgeving aan de kant geschoven worden. Terecht, in dit geval, want Kunst en expressie leveren alleen maar veel goeds op. Bovendien toont het aan dat in een land waar de mensenrechten worden geschonden, morele principes en wetgeving op los zand gebouwd zijn. Maar om recht in te gaan tegen wetgeving en de heersende moraal van een streng katholiek land, moet je denk ik wel over een harde kont beschikken, dat kan niet anders. Titica laat zich inderdaad niet uit het veld slaan. Over de kritiek op haar zegt Titica: "Ik zit er niet mee, hoe meer ze me afvallen, des te sterker ik word."

Slapen onder de zeespiegel

Slapen onder de zeespiegel, dat heb ik altijd al gewild. Het kan binnenkort. In Dubai. Het Arabische Golfstaatje zou enige jaren geleden met een miljoenenproject naar ontwerp van een Duitse architect van start gaan, maar dat is nooit gelukt omdat de financiering niet rond kwam. Inmiddels is er weer een nieuw ontwerp, dat nog spectaculairder is dan de vorige. Het lijkt wel wat op een ruimteschip uit de Hollywood studio van Star Trek.

Water Discus Underwater Hotel heet het. De schijven waaruit het hotel bestaat, reiken tot tien meter onder water en bevatten 21 kamers, een onderwater duikcentrum en een bar. In James Bond stijl kunnen hotelgasten vanuit hun kamers kleine diepzeevoertuigjes besturen. Leuk om onderwaterfoto’s te maken. Deep Ocean Technology, het bedrijf achter dit ontwerp, wil het ‘ontdekken van de oceaan’ toegankelijker maken. Voorlopig is een kamer nog niet te boeken, dus is alles momenteel nog alleen virtueel te bekijken. Het lijkt me wel een bijzondere ervaring, maar je kunt daarvoor natuurlijk ook een groot aquarium in je slaapkamer bouwen met zeevissen. Dan heb je tenminste nog de mogelijkheid om vanaf je luxe bed met je hengel te vissen naar een kabeljauwtje of een scholletje voor de barbecue.
Bovendien is het volgens mij wel lastig als je een lekkage hebt, want als je zo ver onder water zit, waar haal je dan je emmertje vandaan. En vooral, hoe krijg je al dat water uit je hotelkamer ;-)

Bekijk de virtuele hotelkamer:

De hel bestaat en ligt in de VS

Als je het over de hel hebt, dan denk je misschien aan de ergste vakantiecamping ooit, een smerig toilet waar je ooit noodgedwongen je behoefte moest doen of het huis van je schoonmoeder. Dat is dan de hel op aarde. Maar als je de christelijke erfenis meerekent, denk je ook aan (fictieve) plaatsen waar de duivel zijn toevluchtsoord heeft. Het woord hel zelf komt van het Oergermaanse woord haljæ wat dodenrijk of onderwereld betekende, en waarvan het begrip dus ook al in de voorchristelijke tijd bekend was. In de Bijbel is op meerdere plaatsen sprake van het bestaan van de hel. Het concept van 'hel' is echter verschillend: in het Oude Testament wordt de hel beschreven als een plek waar de doden heengaan. Dit komt overeen met die van de Klassieke Oudheid.

Het vuur in de hel brandt voortdurend, en als je gedrag vertoont dat niet door de beugel kan, wordt je in het vagevuur gegooid of moet je eeuwig in het hellevuur verblijven. (De eeuwige straf en verderfenis waar geen redding uit mogelijk is) Dat is zo'n beetje de karakterisering van het helsbegrip van de christelijke en islamitische geloofswereld.

Er is voldoende reden om aan te nemen, dat de hel werkelijk (op aarde) bestaat. Ik heb het zelf op internet gelezen.
Ik heb altijd al gedacht dat de hel in de Verenigde Staten lag, maar ik heb gelijk gekregen! Namelijk in de staat Pennsylvania, bij het dorp met de toepasselijke naam Centralia.

Geloof je het niet? Lees dan het artikeltje op de volgende pagina van DE ONDERNEMER.

Muziek als criminaliteitsbestrijding

Het klinkt absurd om muziek te beschouwen als iets om de armoede en criminaliteit mee te bestrijden. Toch is er een goed voorbeeld: het Venezolaanse systeem van muziekscholen, jeugdorkesten en verstrekking van muziekinstrumenten. In Venezuela heet het kortweg "El Sistema", het systeem. Het is vergelijkbaar met een zelfde soort programma dat is opgezet in Cuba, maar intensiever - Venezuela kent relatief gezien namelijk een veel schrijnender probleem met armoede en criminaliteit. Het regeringsprogramma dat in 1975 begon, zorgt ervoor dat 350.000 kinderen dagelijks - behalve zondag - vier uur per week muziekles krijgen aan een van de negentig muziekinstituten. Het brein achter "El Sistema" was de econoom en politicus José Antonio Abreu, die zijn socialistische experiment in een parkeergarage startte met 25 jongeren. Zijn doel was om straatkinderen uit de goot te houden. Twee jaar geleden ontving hij voor zijn fantastische werk de Erasmusprijs, maar eerder al was hij gelauwerd door zowel Unicef als Unesco.

Dat het programma geslaagd is, is reeds bewezen: talloze kinderen uit kansarme gezinnen zijn opgekrabbeld tot musicus en spelen in een symfonieorkest, waarvan er in Venezuela zo'n 125 bestaan. Zij verdienen vaak veel meer dan hun ouders en reizen in sommige gevallen de wereld rond. In Venezuela is het minimum maandloon 200 euro per maand, als musicus verdien je er soms 600, 3 keer zoveel. Een bekend voorbeeld van zo'n successtory is Lennar Acosta, een drugsverslaafde jongen die negen keer gearresteerd was geweest voor drugsdelicten, straatroof en zelfs gewapende overvallen. Hij kreeg eens geen geweer in handen, maar een klarinet. En hij jatte hem niet, maar bleef er op spelen alsof zijn leven er vanaf hing. Nu is hij een gevierd musicus en geeft hij zelf les aan het Simón Bolivar Conservatorium in Caracas.

Dudamel in actie

Klassieke muziek wordt in ons land voornamelijk gewaardeerd bij de bovenlaag van de bevolking. Dat het ook anders kan bewijst dit Venezolaanse programma. Veel van de straatkinderen spelen nu in 's lands belangrijkste orkest. Inmiddels is het Simón Bolivar Symphony Orchestra zelfs uitgegroeid tot een van de geliefdste symfonieorkesten ter wereld. Niet in de laatste plaats vanwege de bezielende leiding van chefdirigent Gustavo Dudamel, zelf een van de duizenden armeluiskinderen van "El Sistema".

Over "El Sistema" is een documentaire gemaakt door E.Sánchez Lansch, The Promise of Music, dat een ontroerend inspirerend beeld geeft van dit eclatante succes uit het door het Westen verguisde socialistische systeem. Dit bewijst naar mijn mening dat we ons niet blind moeten staren op de confrontatie tussen politieke systemen als "links" en "rechts", "socialisme" en "kapitalisme", maar pragmatischer moeten zijn in de aanpak van problemen als armoede en criminaliteit. Het gaat tenslotte om het welzijn en de ontwikkeling van de samenleving. "We zijn als één grote familie", zegt Dudamel in de documentaire. En dat gevoel, daar gaat het toch om.

Gustavo Dudamel en het Bolivar Symphony Orchestra of Venezuela is te zien op 26 juni 2012 om 20.15 uur in het Concertgebouw Amsterdam (in het kader van het Holland Festival). En verder op de televisie: 24 juni, 28 juni en 2 juli op Cultura24, of 28 juni op Nederland 2 van 23.39-0.40 uur.

Veel is lekker - lekker onrechtvaardig

Veelwijverij heeft een zekere glamour. Dat geldt ook voor Hugh Hefner, de man achter Playboy. Ik voel me bij deze foto ongemakkelijk, en als vrouw zal dat misschien nog meer het geval zijn. Nee, Hefner is niet polygaam, dat mag niet in de VS. Anders zou hij het zeker zijn geweest. Is het nu werkelijk een probleem om meer vrouwen tegelijk te huwen? Dit klinkt wel verdacht uit de mond van iemand die volledig monogaam is, maar waarom zou polygamie verwerpelijk zijn? Dat het fenomeen niet veel voorkomt in onze maatschappij wil niet zeggen dat het dan ook gelijk verachtelijk is. Het is duur, dat zeker, en de meeste Europese c.q. Westerse landen verbieden het, bovendien is het in christelijke samenlevingen uit den boze. Dat is echter nog geen reden genoeg om de vrijheid van een huwelijkskeuze te beperken. Idealiter zou elk mens namelijk zelf in alle vrijheid moeten bepalen met wie hij of zij samen leeft en kinderen krijgt. Vreemdgaan is pas hypocriet en dat gebeurt veel, men zegt zelfs dat 1 op de 3 mensen dat doet in onze samenleving. Als het echt een houden-van is, kan je net zo goed samenwonen met meerdere partners. Niet alleen was het in de oudheid bijna overal toegestaan om meer vrouwen te hebben, ook nu nog is er in 850 van de 1170 samenlevingen sprake van polygamie. Meestal gaat het dan om één man met meerdere vrouwen. Alleen in Azië zijn voorzover ik weet samenlevingen waarbij vrouwen met meerdere mannen zijn getrouwd (polyandrie).
Dat vind ik een groot nadeel: de vrouw is toch wel wat in een nederige positie als het om polygamie gaat, althans als ik afga op de voorbeelden uit Afrika en de islamitische wereld. Indien de vrouwen uit die huwelijken gelijkwaardig zouden zijn aan de mannen, dus als de keuze ook werkelijk evenwichtig is, dan is er in mijn beleving weinig op tegen. In principe kan dan het VN-verdrag over huwelijksvrijheid uit 1962 en het VN-verdrag (BuPo) uit 1966 gehandhaafd blijven.
In mijn ogen verdwijnt de statuspositie van veelwijverij zodra er een economisch en sociaal evenwicht heerst en mensen individueel kunnen bepalen hoe zij hun leven leiden. Dat is voorlopig in de wereld nog niet aan de orde. Er is nog veel onevenwichtigs.
Voor mij zou het in praktische zin niet gemakkelijk zijn om mijn aandacht tussen twee of meer vrouwen te moeten verdelen en voor die vrouwen zou het nog veel lastiger zijn: hoe kom je aan je trekken? Hoe je ook denkt in ethisch moreel opzicht: dat gebrek aan evenwicht tussen man en vrouw is waarom een polygaam huwelijk in mijn ogen niet rechtvaardig is. Hoe kan je over vrijheid denken als je in een onevenwichtige situatie verkeert? Is een vrijwillige onevenwichtigheid (in een huwelijk) wel vrijwillig? Mijn antwoord is: in theorie is er niets mis met polygamie alleen is het een vrijbrief voor de superioriteit van de man ten opzichte van de vrouw. Immers, iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid ten opzichte van verbintenissen maar de vrouw is altijd een slag achtergesteld in haar positie ten opzichte van de man. Daarom is het maar goed dat in ons land polygamie verboden is. Dat laat onverlet, dat het vrijwillig samenleven met meerdere personen soms ook voorstelbaar is, zoals in de situatie van de hippie kunstenaar Anton Heyboer. Toch een stille wens van elke man, die diep in onze genen zit? Beschaving is een dun laagje, zegt men. Het is dus oppassen geblazen, maar goed dat polygamie in de wet verboden is (art. 237 Wetboek van Strafrecht). Want beschaving, dat is iets waar we heel, heel zuinig op moeten zijn.



Onze eigen Anton Heyboer uit Den Ilp had er vijf, één meer, maar hij was waarschijnlijk niet zo sterk als de Egyptenaar die een munt met zijn vingers doormidden kan scheuren. 'De hulk uit Egypte' wordt hij genoemd. Hij is een ongelooflijke 28 keer getrouwd, in 2007 had hij 35 zoons en dochters. Zijn kracht zou te vergelijken met 260 PK, gelijk aan zo'n 30.000 man. Die kracht zet hij om viriliteit: hij zegt dat hij 15 keer per dag seks heeft met zijn 4 vrouwen. En die Egyptenaar maar zeggen dat hij het van de Almachtige heeft gekregen, terwijl zijn vrouwen hem voeden met gesmolten boter en rauw schapenvlees. Ik wist niet dat dit het Egyptische equivalent voor viagra was. Hij heeft niet eens een baan, dus hoe kan hij nu geld verdienen om zijn vrouwen en het leger kinderen te onderhouden? Men heeft nooit begrepen hoe die enorme piramides konden worden gebouwd. Dat begrijpen we nu wel,toch?

Bizarre toekomstverwachting

Noorderlicht is iets wat velen beschouwen als een spel van Moeder Natuur. En dat het alleen in de winter plaatsvindt in landen aan de poolcirkel… Klopt dat niet?

Ja, normaliter wel, maar een Amerikaans wetenschapper, ene dr. Peter Riley, heeft aangegeven dat dit verschijnsel ook zou kunnen worden waargenomen in andere, veel grotere delen van de wereld. De kans dat dit gebeurt in de komende tien jaar wordt door hem geschat op 12 procent. Leuk dat je het noorderlicht straks vanaf je balkon of je dakterras kan gaan bekijken, echter niet zo leuk voor de gevolgen die zo’n kleurrijke stralingsboog heeft op onze omgeving. De zonneradiatie of poollicht, aurora borealis genaamd, kan hoogspanningskabels, communicatiesatellieten en computernetwerken in één klap platleggen. En niet voor maar een uurtje, nee, voor langere tijd. Met alle gi-gan-tische economische gevolgen van dien.

Dr. Peter Riley, een wetenschapper die zijn bevindingen op de internetsite Wired Science plaatste, kwam tot deze opmerkelijke conclusie door de data te vergelijken van zonnevlammen (erupties van de zon) uit de recente geschiedenis. Het bleek dat deze de laatste jaren veel vaker voorkwamen en ook in hevigheid toe zijn genomen. Zonnevlammen komen niet regelmatig voor, maar wisselen af in periodes van toename en afname. Op dit moment bevinden we ons in een periode van toename van zonnevlammen. De laatste keer dat een enorme uitbarsting van zonnevlammen plaatsvond in de bewoonde wereld was op 1 september 1859. Dit was tevens de meest heftige uitbarsting die de mensheid zich kan herinneren. De magnetische storm vernietigde de infrastructuur van radio en telefonie en veroorzaakte zelfs brand in bepaalde telegraafstations. Ook in 1921 en 1960 werden op die manier storingen veroorzaakt op het gebied van telecommunicatie.

We moeten ons wel realiseren dat een ramp als in 1859 zich maar eens in de 500 jaar voordoet, al is de kans dat er een minder grote ramp plaats zal vinden door Riley wel duidelijk is onderstreept. We moeten ons realiseren, dat ons leven meer en meer wordt beheersd door telecommunicatie en internet. Dat houdt in dat elke grote zonnevlamuitbarsting ons dagelijks leven potentieel voor langere tijd kan lamleggen. Crisisgarantie nummer 1. Veel erger dan een crisis die door het omvallen van banken en het tekort op de begroting wordt veroorzaakt, als je het mij vraagt. Als de ramp zich voordoet, kan ik mijn blogartikel nog steeds schrijven, maar helaas zal de lezer dan wel enig geduld moeten hebben voordat het online leesbaar is. U bent gewaarschuwd!

PS: als je wilt reizen naar het noorderlicht, kijk dan eens op deze SITE

Absurde prestige

Doordat we in een wereld leven van big, bigger en biggest moet het Guinness Book of Records steeds nieuwe edities uitbrengen met nieuwe wereldrecords. Dat kunnen ludieke records zijn, zoals de grootste chocoladereep ter wereld of de langste menselijke ketting, maar er zijn ook records die gedoemd zijn om te verdwijnen in de analen als megalomane bouwprojecten en mislukte torens van Babylon. Ik breng de Titanic in herinnering (zogenaamd onzinkbaar) en de aanslag op het world trade center in New York (waarvan men dacht dat het altijd zou blijven staan). In Japan heeft men recentelijk de hoogste toren van de wereld gebouwd. Goed voor het Japanse nationalistische gevoel na de ramp met de kerncentrale van Fukushima, dat wel.

De zogenoemde Tokyo Skytree is met 634 meter de hoogste toren ter wereld en het op één na hoogste gebouw op aarde. De Skytree moet alleen de Burj Kalifa (ruim 829 meter) in Dubai voor zich dulden.

Maar voor hoe lang? Duurzaamheid is niet gediend met megalomane projecten. China bouwde de Drieklovendam, een schoolvoorbeeld voor de rücksichtloze dadendrang die de natuur en leefomgeving voor volgende en huidige generaties heeft weggevaagd. Onherstelbare schade is een feit. Deze drieklovendam kan inmiddels uit de laatste editie van het Guinness Book of Records worden geschrapt als grootste waterkrachtcentrale. Geloof het of niet, er is een land dat de ambities van China op het gebied van energiecentrales ruim overtreft. Het is niet Japan, Brazilië of de Verenigde Staten, maar een Afrikaans land: Congo. Dictator Mobutu had in zijn tijd al een prestigeproject op touw gezet om een energiecentrale te bouwen in de Congorivier: de Inga, goed voor 1700 Megawatt.
Dat is goed voor de energievoorziening van ongeveer driekwart van de Nederlandse gezinsbehoefte. Helaas draait de energiecentrale maar halve kracht, maar waarschijnlijk wel ongeveer toereikend voor een land als Congo. Wat moeten ze dan nu met die nieuwe centrale van bijna 40.000 Megawatt? Dat is bijna tweemaal de grootte van de Drieklovendam. Daarmee kun je driekwart van heel Afrika van stroom voorzien. Export van energie? Waarom 60 miljard euro investeren en de rest van Afrika afhankelijk laten zijn van één centrale? Als de nieuwe dam er komt, hoef je maar één gekke terrorist te hebben die de dam opblaast en heel Afrika zit in het donker en Congo en omringende staten zijn een plas geworden waar al het leven in is verdronken. Maar ook zonder zo'n ramp is het ongelooflijk dat iemand als de van corruptie beschuldigde Joseph Kabila (Congo's president) geld los krijgt van de Wereldbank voor zo'n idioot project. Wetende dat het land qua sociale ontwikkeling het allerlaagst scoort op de VN-lijst van 187 landen. Voor 60 miljard kun je ook een gigantische hoop zonnepanelen aanschaffen voor de lokale bevolking. De Wereldbank heeft voor mij voorgoed afgedaan.

Shit happens!

"Shit happens" is geen exclusief taoïstische uitspraak, want een mensenleven komt nou eenmaal niet zonder schade en dat gegeven is universeel. Neem nou die mevrouw die denkt dat ze gewoon naar het toilet kan gaan om daar coke te snuiven. Die komt bedrogen uit. Op een wc moet je poepen, niet snuiven. Snuiven is sowieso niet verstandig in een openbaar toilet.



Voor wie rustig op een toilet wil zitten, is dit misschien ook geen goed idee:

Dit is misschien een oplossing: het I-toilet. Of: de I-Shit? Made by....

HAHA!

De leerzame les van Moira Kelly

In deze tijd van humanitaire slijtage in Nederland is het zaak even stil te staan bij de geschiedenis van Moira Kelly en haar twee aangenomen zoons Emmanuel en Ahmed Mustafa.
Hier te lande wordt geopperd om te bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. Daarnaast wordt door bepaalde politici geageerd tegen de toevloed van buitenlanders. De schuld van maatschappelijke ontsporing van sommige immigranten wordt eenzijdig bij een hele immigrantenpopulatie neergelegd. Gezinshereniging wordt tegengegaan en families worden verscheurd omdat van een immigrantenfamilie niet alle asielaanvragen worden gehonoreerd. Jonge asielzoekers die hier zijn geaard in de samenleving worden “rücksichtlos” uitgezet. Er worden economische argumenten aangevoerd: het zou de maatschappij schaden omdat immigranten geld kosten. Afgezien of dit wel of niet zo is, is de plicht om een medemens te helpen die in nood verkeert, geheel naar de achtergrond verdwenen. Het schijnt geen rol meer van betekenis te spelen. In politiek opzicht zijn we te ver afgedwaald van de kern van ons menszijn: de humaniteit. Dat bedoel ik dus met humanitaire slijtage.

Het wordt tijd voor een heel ander verhaal: dat van de in mijn ogen moedigste vrouw van deze tijd: Moira Kelly. Moira Kelly is een Australische vrouw van 56 jaar oud die als achtjarige een documentaire zag op de televisie over Moeder Teresa, de iconische katholieke ziekenzuster. Ze was zo onder de indruk dat ze later ook verpleegster of ontwikkelingswerker wilde worden. Al vroeg ging ze daarin nogal ver: op de lagere school klom ze zelfs over de afrastering van haar school om in de pauzes bij de school voor gehandicapten te assisteren. Ze volgde diverse opleidingen op het gebied van speciaal onderwijs, voor missiewerk en om het vak van reclasseringsambtenaar te leren. Daarna werkte ze een tijdje als huishoudster in een missiepost voor Aboriginals in het westen van Australië. Ze keerde terug naar Melbourne, verkocht haar auto en kocht van de opbrengst een ticket naar Calcutta. Hier werkte ze op de missiepost van Moeder Teresa tot haar visum was verstreken. Verder werkte ze ook nog als ontwikkelingswerker in Botswana, Johannesburg (Zuid Afrika), the Bronx (New York), Roemenië, Bosnië and Albanië. Om haar in haar werk te steunen werd speciaal om die reden de stichting “Children First” opgericht. Deze stichting richt zich met name op kinderen met een achterstand om hen verder te helpen in het leven en een hoop op een betere toekomst te geven.
Voor haar tomeloze vrijwilligerswerk ontving ze diverse aanmoedigingsprijzen. In 2001 kreeg ze o.a. een belangrijke prijs vanwege haar werk met gehandicapte kinderen. Ook ontving ze een belangrijke Australische decoratie en werd ze in dat land herhaaldelijk gekroond tot “Australische van het jaar.”
Nog het meest bekend werd Moira Kelly buiten haar eigen land doordat ze twee ernstig lichamelijk gehandicapte broertjes uit Irak onder haar hoede nam. Deze kinderen zaten in een kindertehuis van Moeder Teresa in Bagdad. Beide broertjes missen ledematen: Ahmed Mustafa is viervoudig gehandicapt doordat zijn benen en armen geamputeerd zijn als gevolg van chemische oorlogsvoering door Saddam Hoessein en Emmanuel mist ook ledematen. Beide jongens zijn echter niet minder levenslustig: Ahmed Mustafa heeft zijn zinnen gezet op de Paralympics 2012 en Emmanuel heeft meegedaan aan de X Factor Australië – een talentenjacht voor potentiële zangtalenten. Helaas redde hij het net niet, maar zijn optreden zorgde voor ontroerende momenten bij het grote publiek. Wat vooral opvalt is de enorme levenslust van de zanger.



De boodschap van deze blog is, dat hoe nutteloos mensen ook lijken voor de samenleving, hoe achtergesteld en ellendig hun situatie, er is altijd een reden om optimistisch te zijn omdat mensen zich kunnen ontworstelen aan een leeuwenkuil, een beerput, een ghetto, een oorlogstrauma, een geestelijke gevangenis. Moira is katholiek, maar haar motivatie is niet exclusief voor katholieken. Zij had ook islamitisch kunnen zijn of joods, of humaniste, boeddhiste, hindoe of atheïste. Zij draagt uit wat diep in ons zit: de tegenpool van negativisme en onverschilligheid – de reden om te leven, vanuit een liefde voor de medemens.
Het wijzen naar een groep, naar een ander die niet voldoet aan de ‘norm’ van de meerderheid en die in het verdomhoekje wordt gezet, dat lost niks op. Er zijn te weinig mensen in Nederland die ons dat vertellen zonder woorden maar met daden van formaat. Een moedige en liefdevolle vrouw als Moira Kelly doet je dat weer eens extra beseffen.