GELUKKIG NIEUWJAAR

Dat het maar een bizar en bijzonder jaar mag worden.

Reizen als sport

Als je veel wilt reizen over de wereld, dan is daar niks mis mee. Integendeel, het vergroot een evenwichtige kijk op de mensheid doordat je ten aanzien van andere culturen leert en ziet dat hoewel alles niet koek en ei is, mensen er helemaal niet op uit zijn om elkaar het leven zuur te maken - het tegendeel is vaak waar is mijn ervaring.
Er zijn echter ook van die dwazen, die er een sport van maken om zoveel mogelijk landen aan te doen. Dan is het meer surfen en zappen over de wereld in plaats van het ontmoeten van mensen, het opdoen van ervaringen en het vastleggen van omgevingsindrukken. Zo'n type is Charles Veley (hierboven op een foto in Nepal) uit de VS. Van de door hem op zijn site mosttravelledpeople.com samengestelde 278 landen, territoria, enclaves, enzovoort heeft hij er nog 50 te gaan. Ik kom niet verder dan 70. Klik HIER om de lijst te zien. Ik hoef me niet te schamen, want ik ga niet voor kwantiteit maar voor kwaliteit. Iemand als de Franse fotograaf Eric Lafforgue bijvoorbeeld staat hoog in mijn achting omdat hij veel gereisd heeft maar ook iets teruggeeft aan de wereld door middel van foto's die hij op internetkanalen deelt met de rest van de wereld. Zijn foto's zijn fantastisch, met oog voor detail, kleurrijkheid en humaniteit. Onder dit blogbericht heb ik een kleine biografie van deze man. Klik even verder op zijn naam om zijn werk te zien: ERIC LAFFORGUE of ga naar FLICKR. Je raakt niet uitgekeken...
Om veel te reizen heb je echt niet zoveel geld nodig als de genoemde Charles Veley die zijn IT-bedrijf van de hand deed. Om goed te reizen en veel kennis op te doen heb je ook geen dure camera nodig zoals Lafforgue. Maar het is wel handig als je ze allebei (geld en camera) toevallig bij je hebt. Een goed voornemen voor 2011 is dat ik meer geld wil en ook een nieuwe camera. Zodat ik af en toe een excuus kan hebben om lekker te reizen. Maar ja, dan moet je wel mijn blogje missen!

Over Eric Lafforgue
Eric Lafforgue werd geboren in 1964 in Toulouse. Sinds zijn kinderjaren is hij al gefascineerd door het maken van verre reizen. Hij verbleef in landen als Djibouti, Ethiopië en Yemen. Oorspronkelijk is Lafforgue een uitgever van multimedia maar in 2006
begint hij een nieuwe hobby, fotografie. Het is het digitale tijdperk en hij zet zijn foto's op internet. Reclamefirma's en baldenuitgevers begonnen zijn werk te ontdekken en boden hem aan een boek te maken van zijn fotowerk. Zijn werk wordt dan al binnen twee jaar nadat hij zijn hobby startte, getoond op een prestigieuze tentoonstelling van het werk van fotojournalisten in Frankrijk. Lafforgue reist sindsdien de hele wereld over met de ogen van een kunstenaar en etnoloog.
Zijn camera's zijn een Hasselblad H3d-39, Leica M6 en een Canon Eos D1 MarkIII.

Onderstaande foto is gemaakt in Angola.

powered by Fotopedia

Banksy kunst

Banksy is de schuilnaam van een Engelse kunstenaar wiens identiteit om meerdere redenen geheim wordt gehouden. Ten eerste omdat hij juridisch wellicht zou kunnen aangepakt. Hij spuit namelijk graffiti op plaatsen waar dat niet mag (dat doen de meeste graffiti-kunstenaars en dito vandalen). Ten tweede omdat zijn werk soms heel politiek geladen is, hetgeen andersdenkenden of autoriteiten op verkeerde ideeën zou kunnen brengen. Ten derde omdat het zijn imago versterkt: het mysterieuze werkt mee aan zijn bekendheid in plaats van dat het omgekeerd werkt. Toch heeft hij in het verleden wel sporadisch interviews gegeven, o.a. via e-mail en op band. Zijn stem werd dan onherkenbaar gescrambled. Er zou maar een foto bekend zijn, die hier wordt afgebeeld. Zijn echte naam is misschien Robert Banks of Robin Banks, en volgens Wikipedia zou hij waarschijnlijk Robin Gunningham heten. Hij zou nu 43 of 44 jaar oud zijn.
Zijn werk bestaat uit o.a. op muren gespoten sjablonen en zijn eigenlijk stuk voor stuk maatschappijkritische en anti-kapitalistische pamfletten. De hoge prijzen voor zijn doeken (voor zijn versie van de Mona Lisa werd £58.000 pond betaald) en de verkoop aan bedrijven en kunstgalleries gaan volgens sommigen niet samen met een antikapitalistische boodschap. Men vergeet dan wel dat hij geen geld ontvangt voor het meeste van zijn werk, dat hij anoniem op muren van stadsgebouwen spuit. Ook doet hij werk voor o.a. Greenpeace en trok hij de aandacht in bijvoorbeeld Israël, waarbij hij in de West Bank zijn werk achterliet (zie foto boven).
Inmiddels heeft hij ook een film op zijn naam staan 'Exit through the giftshop', die dit jaar is uitgekomen. Hierin wordt verslag gedaan van het leven als 'street art' graffiti straatartiesten zoals Banksy. Het schijnt een bijzonder grappige film te zijn. Ik heb 'm nog niet gezien, hij draait op dit moment alleen in Groningen en België voor zover ik weet. In januari draait hij in Filmtheater Hilversum, maar ik neem aan ook elders wel in het alternatieve circuit.
De dagen/tijden in Hilversum zijn:
wo 19 jan 2011: 21.00
do 20 jan: 14.15 + 21.30
vr 21 jan: 14.30 + 21.45
za 22 jan: 21.45
ma 24 jan: 18.00
wo 26 jan: 21.30

Hier is de trailer.

Reisje voor wie de financiële ruimte heeft

Space Oddity: het ongetwijfeld duurste hotel ooit is ook een heel vreemd hotel: het zweeft in de ruimte. Althans, dat gaat nog gebeuren, in 2012. We moeten daarvoor nog ruim een jaar wachten. En sparen, want het is lekker duur: zo'n 3,4 miljoen, inclusief toeslag voor een eenpersoonskamer neem ik aan. Je verblijft wel 4 dagen in de ruimte en allicht een nacht in zo'n zwevend gebouwtje op 450 kilometer van de planeet Aarde.
Boek je reisje HIER
Op dag 1 is het tijd om te acclimatiseren in de ruimte. Men wordt getrakteerd op een cocktail. Wat kan je verder verwachten voor die leuke som gelds? Wel, op dag twee neem je een gewichtloos bad, bijvoorbeeld. Kun je spelen met een waterbel van 20 liter, die uiteen laten spatten en de spetters opvangen in het luchtledige. Of je kunt rijden op een speciale fiets, die over de kop gaat (zie foto). Verder is het belangrijkste fenomeen natuurlijk dat je naar buiten kunt kijken: naar de aarde of de sterren. Met een speciale digitale camera kun je de plaatjes direct naar de aarde sturen. Op de laatste dag wordt je met een enorme snelheid (4G) terug naar de aarde gelanceerd. Leuk hoor, zo'n ervaring.



Je kunt natuurlijk voor iets minder geld ook mmm een stukje spacecake nemen en het nummer Major Tom van David Blowie... eehhh David Bowie opzetten. Hoewel je niet gegarandeerd dezelfde ervaring zult beleven, bij de juiste samenstelling van het cakebeslag denk je toch echt dat je je in het luchtledige bevindt.

Cubaanse bootvluchtelingen

Het komt nog steeds voor: Cubanen die op geïmproviseerde vlotten proberen hun land te ontvluchten. Deze desperate missies die aan het begin van de jaren 90 een enorme toevlucht namen, hebben velen het leven gekost, al zijn er ook die het hebben gered en in de VS asiel hebben gekregen. Terug konden ze niet meer: eenmaal illegaal uit het land gevlucht, is de asielzoekende niet meer toegestaan terug naar zijn vaderland te gaan. In de jaren 90 werd iedereen die uit Cuba wegvluchtte zonder meer toegelaten tot de VS. Daarna werd een politiek bedreven van 'dry feet, wet feet' wat inhoudt dat als je als Cubaan het vasteland van de VS weet te bereiken, automatisch een status als burger van de VS krijgt toegewezen. Word je daarentegen door de kustwacht opgepikt, dan word je weer teruggestuurd naar Cuba. Dit laatste gold ook voor de zes vluchtelingen die onlangs door het cruiseschip Royal Caribbean Monarch of the Seas bij de Bahama's werden opgepikt. De zes mannen en een vrouw waren er na dagen zonder eten op zee te hebben gedreven in een slechte conditie. Ze waren blij dat ze konden worden gered, ook al betekende dat dat ze weer huiswaarts werden gezonden. Hoe desperaat kun je zijn. Het is diep triest dat mensen hun leven zo in de waagschaal stellen, vooral in deze economisch zware tijden. Over de redenen kunnen we gissen, maar het zal niet zo zijn dat men verwacht dat de VS het land van de gouden bergen is. Dat is allang niet meer zo. Iets om over na te denken in deze periode waarin we aan het kerstmaal zitten.

Vrolijk kerstfeest

Er bestaan er inmiddels al enige van, die filmpjes op internet / YouTube, waarbij het nietsvermoedende publiek getrakteerd wordt op spontane zang en dans. A capella! Dit heet ook wel verrassingstheater. Ik heb mijn e-mail kerstkaart verstuurd met het volgende filmpje (dat ik weer gekregen heb van een ex-collega), geheel in Kerststemming. De hierna volgende is ook erg geslaagd, al is dat eigenlijk een commercial van T-mobile, u weet wel. Youp zie ik dan ook niet zo gauw meedansen, maar leuk is de video wel.

Reizen per woonboot

Woonboten zijn apart en gelukkig zijn die nog wijd verbreid te vinden in de Nederlandse stedelijke en landelijke omgeving. De meeste woonboten zijn echter min of meer aan de locatie gebonden (zijn alleen verplaatsbaar) en kunnen dus niet zelf varen. Juist dat lijkt mij bijzonder aantrekkelijk. Wat ik wel kan doen is een reis naar Kerala in India boeken. Daar hebben ze kettuvallams, woonboten gemaakt van gekromde bamboestokken, waar o.a. geknoopt kokostouw wordt gebruikt voor de overkapping. Er komt geen spijker aan te pas. De boten waar toeristen op kunnen meevaren lijken me zeer comfortabel (en waarschijnlijk erg duur), maar dan heb je ook wat. De Zuid-Indiase provincie Kerala is trouwens sowieso erg aantrekkelijk vanwege haar klimaat, open cultuur en de prachtige Kutiyattam-dansen die daar worden uitgevoerd. Om rechtstreeks naar Kerala te gaan vlieg je op Kochi (Cochin) of Trivandrum.

Op naar de toekomst

2010 zit er weer bijna op. Ik las in de krant dat het Nederland in vergelijking met andere Europese landen voor de wind gaat: we zijn het op 1 na rijkste land van Europa (na Luxemburg). In 2005 stonden we nog op de 6e plaats! Van alle Europeanen leeft 17 procent onder de armoede­grens. Dat is ongeveer één op de zes. In totaal zijn er een stuitende 80 miljoen arme Euro­peanen. Tsjechië en Nederland staan er volgens deze berekeningen het beste voor. Dat betekent niet dat er geen armoede is in Nederland, alleen dat het gemiddeld genomen goed gaat. De rijken zijn vet rijk en heffen het gemiddelde omhoog. Dat is de ellende met statistieken en gemiddelden. Je weet nooit hoeveel het dan met de de verzameling mensen is gesteld die aan de onderkant van de ladder staan. De 10 procent rijkste huishoudens in Nederland hebben een gemiddeld bruto-jaarinkomen van € 153.000. Ter vergelijking: het landelijk gemiddelde inkomen per persoon is € 21.000. Ergo, dan moeten er dus ook vrij veel mensen zijn die een lager inkomen hebben dan die schamele € 21.000. Je zal een gezin hebben met kinderen. Ik weet uit eigen ervaring: die zijn peperduur! Volgens de laatste cijfers leven ongeveer 1,2 miljoen Nederlanders onder de armoedegrens. Dat is wel ruim 9% van alle huishoudens in ons land.
Gezien het feit dat er aan de onderkant van de samenleving nog veel te verbeteren valt qua werk en inkomen ben ik er voor dat de minimum inkomens omhoog gaan. Dat is ook goed voor de economie: er wordt dan meer geconsumeerd. Helaas zal mijn idee niet in de smaak vallen bij de regering aangezien we nu een rechts georiënteerde regering hebben.
Zal het er nog van komen dat de mensen die vastzitten en niets te verteren hebben in verzet komen? Ik denk dat ook dat een illusie is, aangezien de rest van de Nederlanders het te goed hebben en tegenwicht bieden in het electoraat. Maar we zullen zien wat 2011 ons brengt.
Om het begrip armoede en inkomensontwikkeling breder te trekken, is het interessant om te zien welke ontwikkeling de wereld heeft doorgemaakt in de laatste 200 jaar in 200 landen. Ik adviseer je naar deze video te kijken van Hans Rosling (1948), een Zweedse arts en professor Internationale Gezondheid aan het Karolinska Institute en directeur van de Gapminder Foundation, die de trendalyzer-software heeft ontwikkeld die ook in deze video wordt geshowd. Uit de presentatie blijkt dat ons land het 200 jaar geleden ook al niet slecht deed! Petje af, maar gooi daar nog maar wat in (qua Euri)!!



PS: Het Sociaal en Cultureel Planbureau is met een nieuwe meting (rapportage) gekomen op 15/12/2010 over hoe het met de armoede in NL is gesteld, Een citaat:

Meer huishoudens met kans op armoede in 2009
Van de bijna 6,9 miljoen huishoudens in 2009 hadden 482.000 (7,0%) een inkomen
onder de beleidsmatige inkomensgrens. Dat is meer dan in 2008 toen nog 6,4% van een
inkomen onder de beleidsmatige grens moest rondkomen. Ook leefden in 2009 136.000
huishoudens al vier jaar of langer onder deze inkomensgrens. Dit komt neer op 2,2%
van alle huishoudens en betekent een stijging ten opzichte van 2008, toen nog maar
1,8% van de huishoudens langdurig met armoede te kampen had. Ook volgens de lageinkomensgrens liepen in 2009 meer huishoudens risico op armoede (531.000; 7,7%),
maar bleef het aandeel met langdurige armoede met 2,6% (164.000) stabiel ten opzichte
van 2008.

Meer weten? Zie de site van het SCP: http://www.scp.nl/Publicaties/Alle_publicaties/Publicaties_2010/Armoedesignalement_2010

Zin in augurken, sponzen of spijkers?

Als je plotseling zin hebt in augurken à la, maar spijkers of sponzen? Alleen zeevogels en haaien eten alles wat ze tegenkomen. (zie foto) Ik ben gelukkig een man. Hoewel ik uit ervaringsoogpunt ook best eens zou hebben willen weten wat het is om zwanger te zijn, is het misschien beter van niet. Er gebeuren dan namelijk hele rare dingen met je. Neem nou de eetgekte die zwangere vrouwen hebben als ze zwanger zijn. Afgezien van de hekel die ze hebben aan bepaalde producten, zoals koffie, kunnen zwangere vrouwen ook een enorm sterke neiging krijgen in het opeten van niet-eetbare dingen, zoals spijkers, verfschilfers, tandpasta, kalk van de muur, zeep, waspoeder, sponzen, luciferkopjes of rubber. Deze neiging heet in medische termen: pica. Dit woord is afkomstig van de Latijnse naam voor de ekster (Pica pica), die een vergelijkbaar gedrag heeft door ook steentjes en glinsterende dingetjes op te pikken.
In Engeland heeft een enquête (University of Sheffield) uitgewezen dat deze pica bij zwangere vrouwen aan het toenemen is vergeleken met 30 jaar geleden. Bij de normale eetgekte is chocola, ijs (ook van ijsblokjes), zoetwaren, scherp eten, zure uitjes en augurken, pindakaas en noten populair. Maar ook vreemde combinaties zoals marmite met ijs, zure bommen met pindakaas.
De lust om zich te goed te doen aan vreemde producten (pica) is niet zozeer ingegeven door een smaakbeleving, maar door de behoefte aan geur en textuur. Meestal vinden vreetbuien plaats aan het einde van de dag. Het is allemaal een kwestie van hormonen die blijkbaar iets doen met je smaak- en geurbeleving. Dat is al zo bij de menstruatie en tijdens de zwangerschap staat alles extra op scherp. Nou, ik neem wel yoghurt zonder zeepsmaak, ieder zijn meuk eeehhh meug.

Pica komt ook voor bij psychiatrische patiënten. Hieronder de maaginhoud van een picapatiënt. Hij of zij had zeker een ijzertekort.

Beter bier dan cola

Het is algemeen bekend dat Coca Cola veel suiker bevat. Ik zal je zeggen hoeveel: maar liefst 39 gram per blikje, ofwel bijna 10 suikerklontjes. Suiker is erg geliefd bij kinderen en bacteriën (zoals Streptococcus mutans en Lactobacillus). De bacteriën zetten suiker om in zuren, die het tandglazuur aantasten. Wist iedereen al, maar let op: Coca Cola en trouwens bijna alle andere cola's doen ook zelf enge dingen zonder bacteriën. Erg leuk is de volgende proef. We doen een ei in de cola en wachten 24 uur. Wat gebeurt er? Dit:



Dat er nog mensen zijn die zo'n gevaarlijk drankje drinken... Ik houd het maar bij een biertje. Het is niet slecht voor de tanden en een ei blijft er gewoon in drijven, sterker nog: een gelukkiger ei bestaat niet! (Kip in bier gestoofd is ook lekker trouwens, kiplekker zelfs, al heb ik de kip voor deze blog niet geïnterviewd, dus haar antwoord hou je van me tegoed.)

Aleida Guevara

Aleida Guevara is, inderdaad je raad het al, een dochter van "Che" Guevara, de revolutionaire 'held' die zich - o waanzin - letterlijk heeft doodgevochten voor het inmiddels in coma liggende socialisme. Aleida woont en werkt in Havana, Cuba. Ze is daar kinderarts. Een beetje bekender werd ze toen ze in de film Sicko van Michael Moore geïnterviewd werd over het idee van 'universele' gezondheidszorg. Verder heeft ze nog een aantal boeken op haar naam staan, waaronder een over haar vader, die haar heeft geïnspireerd maar wie ze amper heeft gekend aangezien hij werd doodgeschoten toen zij 7 jaar was.
Onlangs was ze in België, waarbij ze een persconferentie gaf. Dit was niet of nauwelijks in het nieuws, hetgeen toch wel vreemd is aangezien niet zoveel informatie loskomt van Cubanen (omdat zij niet durven). Aleida Guevara is natuurlijk wel iemand die de Cubaanse Revolutie een warm hart toedraagt, desondanks geeft zij wel aan wat de Cubanen nog zien in het socialistische systeem.
Zij zegt dat Cuba het laboratorium is van het socialisme. Ze is trots op dat wat bereikt is en op de strijd die Cuba voert om het laatste restje socialisme te behouden, ondanks de blokkade (van de VS) en ondanks de hevige impact van de economische crisis die het land treft.
Ik geloof absoluut dat zij spreekt met hart voor haar land en voor het socialisme.
Vanuit haar achtergrond is dat zeer begrijpelijk. Ze kan ook niet anders. Wij van buiten zien en horen dit aan, en denken: hoe lang zal dat nog duren? Principes blijken vaak door de praktijk te worden veranderd, bijgesteld. Nederland ondergaat ook verandering, want hier is het socialisme - hoezeer het ook nog in de harten van vele Nederlanders ligt - op sterven na dood. Aangewakkerd door een wind van rechts. De waarheid ligt in het midden, maar daarvoor moeten we eerst weer de mislukking van rechts meemaken.
Wat er ook van zij, het is mooi dat er nog idealisten zijn: mensen die het met de ander goed voor hebben, die iets willen doen om de wereld beter te maken. Aleida Guevara is zo iemand, die zich heeft ingezet voor een hoger doel. Het socialisme heeft nog een kans als duidelijk kan worden gemaakt welke nadelen een maatschappij heeft waarbij ieder voor zich gaat en waarbij de minder gelukkigen en bedeelden het onderspit delven. Voorlopig lijkt de troef in andere handen. Zal het socialisme ooit nog uit haar coma geraken?

Bekijk de volgende video van het bezoek van Aleida Guevara aan België, vertaald in het Nederlands (Vlaamse vertaler).

Ode aan de fiets

Ode aan de fiets

Wat is het beste middel van vervoer
gebruikt in eigen land en in de Tour?
Het is toch zeker onze fiets:
mits goed onderhouden kost hij niets!

Je kunt natuurlijk wel gaan lopen
en dat met blaren gaan bekopen
maar beter is toch de fiets:
een goed zadel en verder niets…

Je kunt natuurlijk met de brommer
maar met zo'n helm op is dat dommer
en zeg nou zelf, een fiets
is sportiever, niet voor niets…

Je kunt natuurlijk met de tram
maar binnen no time zit je klem
wat je niet hebt met een fiets
want van drukte merk je niets…

Je kunt natuurlijk met de bus
maar dat overstappen is zo'n klus
dat is dus handig met een fiets
wel af en op maar overstappen: niets…

Je kunt natuurlijk met de motorfiets
maar in de stad is dat toch niets
Dat is ook het voordeel van een fiets:
aan parkeergeld kost dat niets…

En vergeet nou ook die auto maar
voor de afstand van hier naar daar
is er niets, niets maar dan ook niets
te vergelijken met de fiets!

Copyright: REY, Bijzonder @ bizar, http://bijzonderbizar.blogspot.com/

Zo kan het ook, mits je een geoefende fietser bent:


En vergeet 'm niet op slot te zetten. De Duitsers weten schijnbaar hoe het zit met het stelen van fietsen...

Wie zoet is krijgt lekkers

Sinterklaas is weer in het land en de tandartsen hier wrijven zich nu al in hun handen. Vroeger kreeg je als kind zelfs wel eens een snoepje van de tandarts. "Kom gauw nog eens terug!" leek die tandarts daarmee te zeggen. Ja doei, ik was als de dood en zo'n stom snoepje compenseerde de ellendige herinnering aan de boormachine voor geen millimeter. Gelukkig voor mij (en niet voor de tandarts) hield ik ook niet zo van zoet, daarin was ik denk ik de enige als kind, maar je ontkwam er niet aan, vooral met Sinterklaas. De chocoladeletters en dito figuren, de speculaaspoppen, de marsepeinen frutsels en de pepernoten, het strooigoed: kotsend kwam ik uit school, letterlijk. Om het nog maar niet te hebben over de diarree die je kreeg van de overjarige pepernoten. Het was trouwens ook een regelrechte aanslag op m'n gebit (en ongetwijfeld op de portemonnee van mijn vader). Je kon geen nee zeggen: die sinterklaastraktaties hoorden er gewoon bij en je at het op bij gebrek aan alternatief. Nee, ik ben blij dat ik dat nu over kan slaan, hoewel me op mijn werk zelfgebakken speculaas is beloofd. De afspraak bij de tandarts neem ik dan maar voor lief. Zal ik haar (ik heb een vrouwelijke tandarts, maar die is net zo erg) dan maar trakteren op een lekkere Ferrero Rocher bonbon? Wel zo aardig, toch?



Haha, gelukkig hoef ik niet naar een straattandarts, zoals in India. Goedkope gezondheidszorg, dat wel!