Het einde van de post

De geniale staatssecretaris van Economische Zaken, Henk Bleker, wil de post op maandag afschaffen. Ik vraag me af, wie ooit op het idee is gekomen om de post op maandag te bezorgen. Ergens in het verleden moet er een halve gare zijn geweest, een overijverige ambtenaar op het Departement Postzaken, die dacht: kom, ik zal eens laten zien dat wij van de Nederlandsche Staat bij het krieken der dag op maandag, als iedereen chagrijnig is en nog vol van alcohol en kerkgezang, een brief kunnen bezorgen. Bij voorkeur zo'n brief met blauwe envelop. Of een met een heusche leeuw op den voorkant, en 'Je Maintiendrai', waarbij je van tevoren een scheut jenever naarbinnen moet werken in verband met de cardiovasculaire risicofactoren die met zo'n brief gepaard gaan.
Meneer Bleker heeft groot gelijk. De Post moet gemoderniseerd worden. Daar is geen ontkomen aan. Er komt al veel te veel post binnen. Reclame, aanmaningen, reminders dat we naar Wehkamp moeten surfen of een lot moeten kopen van de loterij. Alles goed en wel, maar niet op maandag, in godsnaam.

Die arme Henk Bleker. Die wordt gillend gek. Die wordt elke maandagochtend bedolven onder huizenhoge stapels brieven van mensen die uitgerekend in het weekend brieven schrijven. Waarom doen ze dat toch? Dat is toch niet nodig? Het zijn klachtbrieven. Over de posterijen. Dat het daar een zooitje is. Postbodes die onderbetaald worden, op een ander adres bezorgen, post achterhouden, niet op tijd zijn, moeten concurreren met andere postbezorgers, worden gebeten door agressieve honden of met hun vingers in de brievenklep blijven hangen.
Nee, Henk. Wees nou verstandig, schaf die klotenpost nou helemaal af. Niet alleen op maandag, maar ook op dinsdag, woensdag, donderdag en alle andere dagen. Kijk, van de zondag waren we al af, godzijdank. Nu nog die andere dagen. Vindt iedereen hartstikke fijn. Gewoon alles per e-mail. Is goed voor het milieu, en dat is voor jou ook fijn want dan hoef je straks niks meer te compenseren door polders vol te laten lopen.
Heerlijk, straks kom ik op m'n werk en ligt er niks in het postbakje! Een leeg bureau, geen brieven, geen papierafvalbak, geen versnipperaar, geen kopieermachine, geen dikke ordners met ontvangen brieven, geen archief, geen voorraadkast voor als er nog een brief beantwoord moet worden. Kortom: heerlijke rust, geen overbodige prullen, precies zoals Jan des Bouvrie het altijd zag. En Jan, die kan het weten. Die hield van wit. Het wit van maagdelijk papier. Zonder gekrabbel. Zonder stempels of zegels. Zoals post zou moeten zijn. Zonder voorschriften van hoe ons leven eruit zou moeten zien. Zonder politici. Ja, goed idee. Schaf al het overbodige maar af. Dan houden we een maagdelijk, rustgevend leven over.

Moordende woordkunst

Ilja Leonard Pfeijffer is dichter, romancier, essayist, criticus en polemist en wat dies meer zij. Maar ik smul vooral van zijn dichtkunst. Het is krachtige poëzie. Krachtpoëzie, zou ik het willen noemen. Kracht van woorden die je bijblijven, die als je ze leest blijven doorzingen in je geheugen. Als een muziekje, een liedje dat niet uit je hoofd te krijgen is. Alsof het om een aparte, melodieuze nieuwe taal gaat die je aantrekt als een handschoen en tegelijk verwart als een nylonkous die je open haalt aan je scherpe nagelranden.

Sommige gedichten zijn rauw en schunnig, vol van taalvondsten en -combinaties, andere zijn gevoelig als een zonverbrande huid. Ik lees ze keer op keer, en telkens worden ze beter dan ik dacht, verwarrender en aantrekkelijker. Het is razend knap dichtsel, kortom. Een paar voorbeelden, dan wordt het duidelijker.

De gedichtreeks "touwen" toont aan dat grofgebektheid van hersenloze wezens, harde kern voetbalsupportsvolk zal ik maar zeggen, soms ook niet voor niets heel goed klinkt, zeker als het gemengd wordt met NRC Handelsbladtaal of vaktaal uit de Rotterdamse haven. Echt een aanrader om ze hardop voor te lezen. Ik kies dit gedicht, dat veel weg heeft van een scheldpartij:

Touwen 4

Klim op een toren en pleurt dan je eigen te pletter
dat ze je darmen bijeen kennen dweilen met stront
dwars door je harsens gespat die gekakt op de
grond
leggen te kwakken als één vieze vunzige spetter

dat ze een makkie je rotkop identificeren
aan dat je hersenloos ligt met je stront in je doppen
en aan je imbiciel smoelwerk dat scheef legt te
soppen
en dat je nogal wat dom leg te desintegreren,

net zoals Piepmans benedendeks stukjes bij beetjes
van de verbrokkelde uit de verschudmond kwam
zeilen
met z'n geharsente over de slochteringssleuven

de kalibreerregelpallen en die lcd'tjes.
Konden ze die hele Pieper bijeen lopen dweilen,
snollen met snotterend smegma dat druipt uit d'r
gleuven.

De gevoelige kant van Pfeijffer komt bij voorbeeld tot uiting in het gedicht "Durf jij", dat op muziek werd gezet en zo prachtig werd gezongen door Ellen ten Damme.

Als ik de dorst drink van het wachten
En de tijd slik die je morst
Als ik de lange lege nachten leer begraven in mijn borst
Als ik de honger leer verbijten
Van jouw veel te verre mond
Als ik de dagen stil zal slijten
Die door zwijgen zijn verstomd

Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je komt?
Durf jij, durf jij

Als ik door distels naar je toekruip
op een brandend pad van grind
Als ik door oerwoud naar je toesluip
Angstig rillend als een kind
Als ik rivieren overzwem
naar het land waar jij verblijft
Als ik de wilde zeeën tem
op een vlot dat amper drijft

Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je blijft?
Durf jij, durf jij

Weer een lied is het oude liedje
Wat zal zijn is wat eerder bestond
Voel jouw brand in je hart dan geniet je
Maar de klok tikt
en alles is rond
Ja

En als je eindelijk zult proeven
wat je niet wist dat bestond
Als jij niets hoeft, dan te vertoeven
op de stilte van mijn mond
Als dorst en honger zijn gestild
niets dan voortaan nog bestaat
Als jij niet meer voor mij verschilt
Stilt de meer dat in de straat

Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je gaat?
Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je blijft?

Durf jij, durf jij
me dan te zeggen dat je komt?
Durf jij, durf jij
En de klok tikt
en alles is rond

Jeah, nanajaidadadadadadai
Laidaidadadadadada
Daidadada

__________________________________________________________

Hoewel Ilja Pfeijffer zo'n tien jaar geleden twee belangrijke prijzen kreeg, de C. Buddingh'-prijs en de Anton Wachterprijs, is deze man de laatste jaren haast nooit in de media te zien geweest, terwijl hij niet cameraschuw lijkt of niet onderhoudend genoeg. Jammer, want ik zou er voor thuis blijven. Wellicht moeten we vaker dichters uitnodigen om voor te lezen of vragen hun gedichten op muziek te zetten.

Bekijk en luister deze video:



PS: ik kocht een bundel van Ilja Pfeijffer voor nog net geen euro bij de winkelketen Action. Een schande dat de prijs zo laag ligt, maar het bundeltje lag tussen de mislukte uitgaven, de pulp zal ik maar zeggen. Het toiletpapier is nog net iets goedkoper en zachter voor je achterste, anders is het een overweging waard om de ene pulp voor de andere te verruilen. Heb je ook nog iets te lezen als je last hebt van geestelijke of lichamelijke obstipatie in kamer 100.

Bacteriën leggen gewicht in de schaal

Mensen die erop gebrand zijn om enkele kilo's kwijt te raken, zodat ze maar kunnen zeggen dat ze aan de norm van de goudeerlijke en oprechte weegschaal kunnen voldoen, moeten zich toch eens realiseren dat een deel van ons lichaamsgewicht afhangt van het aantal bacteriën dat in en op ons huist.

Gatver. Wat?

Ja, het volkje dat ons lichaam behuist is tamelijk geniepig bezig. We zien die bacteriën niet, maar ze zijn er wel! Bovendien leggen ze het nodige gewicht in de schaal. Een gezonde volwassene van 90 kilo draagt maar liefst ongeveer 0,9 tot 2,7 kilo bacteriën bij zich. Om een indruk te geven: een gezond menselijk lijf telt tien keer meer bacteriën dan cellen! Hoe zwaar je wordt als je ziek bent, is waarschijnlijk nog niet onderzocht, maar het maakt deze feiten niet minder opmerkelijk.

Die feiten maken deel uit van de uitkomsten van een vijfjarig onderzoek in de Verenigde Staten onder de naam Human Microbiome Project. Ongeveer 200 wetenschappers van bijna 80 verschillende universiteiten en wetenschappelijke instituten werkten eraan mee. Het kostte zo’n slordige 153 miljoen dollar, maar was belangrijk vanwege het feit dat het onderzoek naar infectieziekten versneld kan worden ingezet. Bij bacteriën denken we vooral aan de ziekmakende soorten: de vuile etters die in onze eigen afscheidingen zitten, zoals speeksel, urine, poep en zweet. Ons lichaam wordt door zo’n 10.000 verschillende soorten bacteriën bewoond. (Ongeveer 81 tot 99 procent van deze soorten zijn dankzij dit onderzoek nu geïdentificeerd.) Het grootste deel ervan zorgt er echter juist voor dat we gezond blijven en goed kunnen functioneren. Een goed voorbeeld daarvan zijn de bacteriën in de maag en darmen. Omdat mensen niet alle enzymen hebben die nodig zijn om ons voedsel te verteren, is het maar goed dat de microben van onze maag proteïnen, lipiden en koolhydraten afbreken en er voedingsstoffen van maken. Ze produceren ook medicinale stoffen zoals vitamines en ontstekingsremmers die ons lichaam zelf niet kan produceren.



Al met al lijkt het erop, als we dit zo lezen, dat ons lichaam is overrompeld door een onzichtbare bezettingsmacht van bacteriën. Gelukkig zijn er ook nog een paar goede bij die ons in staat stellen gezond voort te leven. We zullen hen maar te vriend houden, anders keren ze zich misschien tegen ons. Ik moet daarbij onwillekeurig denken aan de mooie onderhoudende science fiction film I am legend uit 2007 met Will Smith in de heldenrol. Dit ging echter over (de universele angstpsychose van) een ongewilde virusuitbraak. Een virus is evenwel niet te verwarren met een bacterie, hoewel allebei kunnen leiden tot de dood.

Als je weegschaal toch wat overgewicht toont, geef anderen voortaan dan maar de uitleg dat een deel van die kilo's ook nut heeft. Want zonder al dat overgewicht aan bacteriën zou je wel eens heel wat minder gezond kunnen zijn, blijkt maar weer.

Het artikeltje waar dit bericht op gebaseerd is, is HIER te lezen.

Geweld onder de zeespiegel

Roof en vandalisme komen niet alleen voor op aarde, maar ook steeds meer in onze bedreigde zeeën. In dit blogartikeltje wil ik even ingaan op het geweld onder de zeespiegel. Een groot probleem van de huidige tijd is niet alleen vervuiling door de mens, maar ook overbevissing en de gevolgen daarvan. Er worden weliswaar visquota vastgesteld door de Europese landen, doch dat is bij lange na niet genoeg. De visvangst moet worden ingekrompen ondanks het feit dat een groot deel van het wereldvoedsel van de visvangst afhankelijk is. Dat is natuurlijk een moeilijke beslissing die bovendien wereldwijd moet worden genomen. De oplossing is wellicht dat behalve inkrimping van de visvangst ook andere vismethoden worden ingesteld. Deze kunnen ervoor zorgen dat de kolossale bijvangst wordt vermeden. De destructieve manier waarop op sommige vissoorten wordt gevist dient te worden teruggedrongen. Een aantal milieuorganisaties heeft een inzichtelijk filmpje daarover gemaakt.



Het probleem van de leegroof van de oceanen en zeeën moet zoals gezegd op grote schaal worden aangepakt, want de reikwijdte van zeewater is immers bijna ongelimiteerd. Op kleine schaal, in Nederland, kan anderzijds evenzeer veel worden gedaan. Misschien is dat zelfs wel dé oplossing: zorgen dat een goed voorbeeld wordt gevolgd door landen die nu nog massale "bevissing" toestaan. Een mogelijke aanzet zou kunnen zijn dat we zorgen voor kunstmatige wrakken op de zeebodem. Immers, dat zijn broedplaatsen en verzamelplaatsen van heel veel vissoorten en ander zeeleven. Tegelijkertijd moeten we dan wel zorgen dat deze plekken worden beschermd tegen schepen met sleepnetten. Want daarin raken de grotere zeedieren massaal verstrikt en sterven dan alsnog. Duikers weten dat en een aantal van hen helpt actief mee om die onderwateroases te beschermen. Wel een druppel op de gloeiende plaat vrees ik, maar ik herhaal: goed voorbeeld doet goed volgen.

Het project "Duik de Noordzee schoon" is een lofwaardig initiatief op dat terrein, dat brede navolging verdient.

Reuzenmieren

De Colombiaanse kunstenaar / beeldhouwer Rafael Gómez Barros houdt sinds 2007 regelmatig exposities waarbij hij gebouwen bekleedt met reusachtige mieren. In zijn eigen land deed hij dat met een regeringsgebouw. Hierbij refereerde hij aan de diaspora van boeren als gevolg van de burgeroorlog, volksopstanden en guerrilla’s uit het verre en nabije verleden. De titel van het werk “Casa Tomada” of “Veroverd huis” werd hergebruikt bij volgende exposities. De 1300 mieren zijn zo’n 60 cm groot en gemaakt van plexiglas, textiel en takjes.

Een weetje: in Colombia komen ook echt reuzenmieren voor, die daar als een lekkernij worden gegeten. Ze zijn minder groot dan de door Gómez Barros gemaakte mieren, maar desondanks. Je zult ze maar tegenkomen!

Op de 11e Biennale van Havana die dit jaar gehouden is, werd het mooie Art Déco theater Fausto door de kunstenaar ingepakt met zijn mieren. Het gebouw lijkt een juiste keuze te zijn qua formaat, en van verre lijkt de mierenkolonie bedrieglijk echt. Het schitterende theater Fausto werd gebouwd in 1938 en ontworpen door Saturnino Parajón. Het was het eerste theater in Havana met airconditioning en geluidswerende wanden, een bijzonderheid voor de vooroorlogse jaren. In 1941 werd het ontwerp bekroond met een gouden medaille van de stad Havana.



Meer foto’s van Gómez Barros’ werk: HIER.

De crisis is geland in Spanje

Spanje is momenteel een van de landen die het meeste onder de economische crisis lijdt. Dit is voornamelijk het gevolg van de eigen ambities en overoptimistische kijk op de gunstige ontwikkeling van bepaalde regio's. Spanje heeft namelijk autonome regio's die hun eigen financiële beleid bepalen. Dat heeft de 'stieren' van het land aardig in de kaart gespeeld. Op het gebied van onroerend goed en infrastructuur werden projecten uit de grond gestampt, die later bleken onhaalbaar te zijn. Soms was dat mismanagement, soms pech en soms verkeerde planning. Maar in een berenmarkt is er voor stieren geen plek, dus er was geen houden meer aan.
Een collega wees me op een berichtje op nieuwsuit.com over de vliegvelden in Spanje, waar geen hond - laat staan een vliegtuig - te bekennen is.



Zo is er het vliegveld van Ciudad Real dat nog niet zo lang geleden gebouwd werd in de omgeving van Madrid. In 2008 werd het vliegveld opengesteld en de planning was 2,5 miljoen passagiers te bereiken in 5 jaar. De luchthaven kostte 1,1 miljard euro maar het kwam er niet van. Hoewel het een van de langste start- en landingsbanen heeft van Europa kwamen er slechts 407 vliegtuigen landen en opstijgen. De (enige) Spaanse luchtvaartmaatschappij Vueling trok zich terug na een ruzie over de afhandeling van passagiers en daarmee was het testament geschreven.



Een kleinere luchthaven, Castellón in de zuidelijke provincie Valencia, werd opengesteld in maart 2011. Kosten: 150 miljoen euro. Tot op heden zijn nog niet alle vergunningen rond, en vanwege de crisis is er weinig of geen belangstelling voor deze afgelegen luchthaven. Waren ze dan vergeten om luchtvaartmaatschappijen te charteren? Welnee, dit is het privé initiatief van Carlos Fabra, die brood zag in de ontwikkeling van de streek, door middel van de aanleg van internationale wedstrijdgolfbanen, villa's en residentiële enclaves en een heus pretpark, met de alles verklarende ironische naam "Mundo Ilusión", Wereld van Illusie. Afgezien van de luchthaven diende de infrastructuur nog even klaar gemaakt te worden voor deze illusie. Kosten: 58 miljoen euro.

Er zijn nog veel meer van deze voorbeelden. Het vliegveld van Huesca bijvoorbeeld was bedoeld voor vakantievluchten van skitoeristen. De dichtstbijzijnde skipiste is echter 100 km verderop, zodat de enige luchtvaartmaatschappij die vluchten verzorgde naar deze luchthaven het in 2011 voor gezien hield. Alleen het restaurant op de luchthaven schijnt in trek te zijn omdat het goed en goedkoop eten serveert. En misschien een vliegensvlugge bediening?

De Grote Droom van Pete Fecteau

Dream Big
Voordat hij in 2010 aan een grote kunstbeurs wilde meedoen droomde Pete Fecteau van een Rubik's kubus. Deze droom werkte hij uit in een groot kunstwerk van 6 bij 2 bij 6 meter, genaamd Dream Big. Het muurvullende werk stelt drie portretten van Martin Luther King voor. De portretten zijn uitgebeeld in de standaard kleuren die op de kubus zitten. In dit werk wordt naar zijn zeggen de behoefte aan creatief denken op school, spelenderwijs gecombineerd met een les over de Amerikaans geschiedenis.



Het werk weegt 454 kilo en de 4242 kubussen beslaan totaal 38178 stickertjes. Het maken van dit grote werk kostte ongeveer 40 uur, maar daarna volgde nog de uiteindelijke installatie van het kunstwerk met 6 vrijwilligers, wat ongeveer vijf en een half uur kostte. Om het werk te kunnen realiseren was maar liefst 9000 dollar nodig, welk bedrag werd opgebracht via sponsors. De kubussen werden speciaal voor dit doel gehuurd en omdat het kunstwerk op de ArtPrize tentoonstelling van 2010 niet werd verkocht, moesten ze allemaal weer ingepakt en teruggezonden worden naar de eigenaar. Hoeveel uren daar aan besteed werden, is onbekend.



Pete Fecteau
Pete Fecteau (9 april 1983) is een Amerikaanse grafisch kunstenaar. Hij komt uit een creatief gezin en studeerde dan ook af in een kunstvak genaamd “Digital Media Design” (2007, Grand Rapids). Hij houdt zich met name bezig met abstracte schilderkunst en maakt veelvuldig gebruik van spuitbusverf voor zijn street art en muurschilderingen. Zijn doorbraak beleefde hij op de bovengenoemde ArtPrize, de grootste beurs voor kunstenaars, waar zijn werk “Dream Big” werd tentoongesteld.

Queen van de stijve bips

"Harde kont" of "stijve bips", vertaald klinkt het niet echt: kuduru of kuduro. Voor de goede orde, we hebben het hier over een muziekstijl die oorspronkelijk uit Angola komt en in de jaren 80 is ontstaan. Het combineert de traditionele muziekstijlen Kilapanga, Semba en Zouk met de beat van Westerse house- en technomuziek. Dé ster in haar eigen land en ver daarbuiten (vooral in Portugal en Brazilië, beide net als Angola portugees sprekende landen) is de transseksuele zangeres Titica. In de disco is de kuduru vooral een openlijk seksuele dans.



In haar geboorteland waar het katholieke geloof wijdverbreid is, baart ze de autoriteiten en critici grote zorgen. Journalisten schrijven negatief over haar in de pers, maar de meeste jonge mensen, vooral uit het grote aantal achterstandsbuurten en sloppenwijken van de hoofdstad Luanda, verafgoden haar - en grappig genoeg is die populariteit zo groot dat ze wordt gevraagd op feestjes van diplomaten en dat haar concerten bezocht worden door politici en zelfs de president. Ze trotseert zowel de katholieke wetten van de clerus als de wetten van haar eigen land, waar homoseksualiteit strafbaar is. De openlijk homoseksuele ambassadeur van Israel, Isi Yanouka, werd om die reden zelfs geweigerd door de regering van Angola (in 2010). Het lijkt erop, dat Titica zo geliefd is door haar volk en door de belangrijke handelspartners van Angola (Portugal, Brazilië, de VS, Duitsland en Zuid-Afrika) en zoveel geld in het laadje brengt voor haar regering, dat principes van moraal en wetgeving aan de kant geschoven worden. Terecht, in dit geval, want Kunst en expressie leveren alleen maar veel goeds op. Bovendien toont het aan dat in een land waar de mensenrechten worden geschonden, morele principes en wetgeving op los zand gebouwd zijn. Maar om recht in te gaan tegen wetgeving en de heersende moraal van een streng katholiek land, moet je denk ik wel over een harde kont beschikken, dat kan niet anders. Titica laat zich inderdaad niet uit het veld slaan. Over de kritiek op haar zegt Titica: "Ik zit er niet mee, hoe meer ze me afvallen, des te sterker ik word."

Slapen onder de zeespiegel

Slapen onder de zeespiegel, dat heb ik altijd al gewild. Het kan binnenkort. In Dubai. Het Arabische Golfstaatje zou enige jaren geleden met een miljoenenproject naar ontwerp van een Duitse architect van start gaan, maar dat is nooit gelukt omdat de financiering niet rond kwam. Inmiddels is er weer een nieuw ontwerp, dat nog spectaculairder is dan de vorige. Het lijkt wel wat op een ruimteschip uit de Hollywood studio van Star Trek.

Water Discus Underwater Hotel heet het. De schijven waaruit het hotel bestaat, reiken tot tien meter onder water en bevatten 21 kamers, een onderwater duikcentrum en een bar. In James Bond stijl kunnen hotelgasten vanuit hun kamers kleine diepzeevoertuigjes besturen. Leuk om onderwaterfoto’s te maken. Deep Ocean Technology, het bedrijf achter dit ontwerp, wil het ‘ontdekken van de oceaan’ toegankelijker maken. Voorlopig is een kamer nog niet te boeken, dus is alles momenteel nog alleen virtueel te bekijken. Het lijkt me wel een bijzondere ervaring, maar je kunt daarvoor natuurlijk ook een groot aquarium in je slaapkamer bouwen met zeevissen. Dan heb je tenminste nog de mogelijkheid om vanaf je luxe bed met je hengel te vissen naar een kabeljauwtje of een scholletje voor de barbecue.
Bovendien is het volgens mij wel lastig als je een lekkage hebt, want als je zo ver onder water zit, waar haal je dan je emmertje vandaan. En vooral, hoe krijg je al dat water uit je hotelkamer ;-)

Bekijk de virtuele hotelkamer: