Kiplekkere kunst

Ik geloof dat het kunstenaars zijn die belangrijker worden voor ons collectief bewustzijn naarmate ze meer gefocust zijn op één ding en daarin een ontwikkeling doormaken. Zulke kunstenaars worden later geciteerd als degenen die toonaangevend waren voor onze tijd. Mijns inziens is Koen Vanmechelen zo'n iemand. Deze in 1965 geboren Belg is zijn hele leven al gefascineerd door kippen. Waarom kippen? Hij beantwoordde deze vraag in een interview als volgt:

Ik was zoals elk kind gefascineerd door een specifieke diersoort, maar mijn fascinatie bleef doordat ik leerde dat je de migratie van de mens in de afgelopen millennia perfect kunt reconstrueren aan de hand van de migratie van kippenrassen. De weg van de kip is de weg van de mens.

In 1998 begon Koen zijn Cosmopolitan Chicken Project, kortweg CCP. Hij werkt hierin samen met wetenschappers van diverse pluimage (sic). Meerdere universiteiten zijn nu dus bezig met onderzoek naar immuniteit van kippenrassen. Doel is het fokken van een 'kosmopolitische kip', die de genen van kippen uit de hele wereld draagt. Wat is daar het gevolg van? Door toenemende migratie en uitwisseling van genetisch materiaal zouden 'de opvallende uitwendige verschillen tussen bevolkingsgroepen progressief verdwijnen'. Het sterkste ras is een hybride ras.
Het werk van de kunstenaar roept vragen op. In onze tijd zijn de thema's globalisering, migratie en identiteit bijna dagelijkse kost. Als je nu de link tussen kip en mens legt, zouden de uiterlijke verschillen tussen mensen op den duur verdwijnen. Of dat zo leuk is, betwijfel ik. Is er een noodzaak voor multiculturaliteit? Vanmechelen zegt hierover dat je je voor evolutie moet durven openstellen. Het krampachtig dichthouden van (lands)grenzen zou funest zijn voor de menselijke soort. In genetisch opzicht lijkt dat overtuigend: immers, het doorfokken van het oerras uit het Himalayagebergte (de Gallus gallus) blijkt tot onvruchtbaarheid te leiden. Ook is bekend dat zo'n doorgefokte soort vatbaarder is voor ziekten.

Van mij mogen sommige haantjes in de politiek wel eens beter op de hoogte zijn van de genoemde wetenschappelijke feiten. Zij kakelen vaak als een kip zonder kop over 'eigen soort eerst', alsof dat zo fijn is voor ons voortbestaan. Je kunt wel roepen: "Wij willen inteelt, wij willen inteelt", maar dat houd je geen generaties lang vol.

Vanmechelen startte dit jaar (2012) zijn Open Universiteit voor Diversiteit (OpUnDi). De (OpUnDi) is bedoeld als overkoepelend geheel voor zijn projecten. Het is ook een denktank en een ontmoetingsplaats voor mensen om te debatteren over de kernthema’s in Koen Vanmechelens werk.

De wereld vergaat... maar nu nog even niet

We leven 2012. Volgens sommigen zal de wereld nog voor Kerst ophouden te bestaan. Dat zou voorspeld zijn door de Maya’s omdat hun kalender dan stopt. Maar ja, dat is wel een beetje voorbarig, want ik heb ook een kalender en die stopt elk jaar op 31 december, en dan koop ik gewoon een nieuwe.
Ik geloof niet zo in doemdenken. Het is niet mijn ding. Zelfs niet nadat ik de verkiezingsuitslag heb bestudeerd.
Waar ik wel in geloof, dat is de wetenschap. En die voorspelt dat de aarde wellicht - ik zeg wellicht - een enorme verandering zal ondergaan. Niet in 2012, gelukkig, maar pas over 4 miljard jaar. We hebben nog even dus. Wat de NASA-mensen zeker weten is namelijk dat de Melkweg, het sterrenstelsel waar ons zonnestelsel (met de aarde) zich in bevindt, in botsing zal komen met een ander sterrenstelsel, genaamd Andromeda.
De aarde zal evenwel niet direct een enorme klap krijgen; wat wel gebeurt is dat de zon in een andere baan geraakt. Het is dus waarschijnlijk dat het leven op aarde hierdoor zal worden beïnvloed, maar op welke wijze is nog onduidelijk.
De Andromedanevel, zoals dit sterrenstelsel vroeger wel werd genoemd, komt op ons af met een snelheid van ruim 400.000 km per uur. Met die snelheid zou je de maan bereiken in slechts een uurtje. Dat lijkt supersnel, maar gezien de enorme afstand van 2,5 miljoen lichtjaren hoeven we ons dus voorlopig geen zorgen te maken. Dat de twee sterrenstelsels elkaar naderen heeft te maken met de zwaartekracht die door beide stelsels ten opzichte van elkaar wordt uitgeoefend, en met de donkere materie die hen omringt.

De Hubble ruimtetelescoop

De jongste observaties die gedaan zijn door wetenschappers met de Hubble ruimtetelescoop, zijn verwerkt in een computerprogramma die het mogelijk maakt om simulaties te maken. Zo kan men berekenen wat de effecten zouden zijn, indien deze sterrenstelsels in elkaar opgaan. Volgens een toelichting op de resultaten van die bevindingen zou het onwaarschijnlijk zijn dat de planeten in beide stelsels zullen komen te botsen. Daarvoor zouden ze te ver uit elkaar liggen. Ze zullen wel van plaats veranderen, hun banen komen anders te liggen en de aarde zou flink teruggeslingerd worden naar de buitenkant van het sterrenstelsel. Als de aarde daardoor verder van de zon af komt te staan, zullen we wellicht een extra dekentje nodig hebben, tenzij een nieuw zonnetje van de Andromedanevel een tweede kacheltje vormt. Genoeg gefantaseerd. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Het is nog lang geen 4.000.002.012… en da's maar goed ook, want de gedachte dat ik nog minstens zoveel blogs moet schrijven zou me eigenlijk wel benauwen. Tenzij ik zou schrijven met de lichtsnelheid, uiteraard. Ik schrijf het nog een keer: GENOEG GEFANTASEERD. Oké... oké... ik stop al. Maar tegen die tijd hebben we wel robots die mijn werk overnemen!

Poetins roestige imago

De krant “The Moscow Times” wijdde er onlangs slechts een paar regeltjes aan: de 1100 meter lange brug tussen de oostelijke havenstad van Rusland, Vladiwostok, en het tegenover gelegen eiland Russky. Vladiwostok was ooit het eindpunt van de Transsiberië Expres, die de Westerse wereld met Azië verbond. In de Sovjettijd mochten buitenlanders er niet komen, waarschijnlijk vanwege militaire geheimen van de marine.

Waarom heeft men een van de langste kabelbruggen ter wereld gebouwd voor een eilandje (Russky), waar nog geen 5000 mensen wonen?

Voor een dorp ter grootte van Grubbenvorst dat aan de rivier de Maas ligt, ga je toch ook geen megagrote brug bouwen die 1,1 miljoen dollar kost? Tja, we bevinden ons in Rusland, dat met meneer Poetin aan het roer en onder het mom de democratie aan te hangen, de Sovjet-oligarchie omarmt (oligarchie kan men ook met i-e schrijven, oliegarchie dus... want Rusland draait op haar aardoliereserves). Wat in het hoofd van president Poetin opkomt, wordt uitgevoerd. Klaar uit. Geen democratische dialoog of discussie. Het geld komt er, de president heeft gesproken.
Maar waarom denk ik dit? Er is namelijk geen feitelijk economisch belang om deze brug te bouwen. De enige reden waarom deze brug gebouwd is, is dat Moskou wil laten zien dat Rusland een moderne natie is, die grote prestaties kan leveren. Puur een reclamestunt dus. Want de brug is er gekomen vanwege de organisatie van de APEC-top, deze maand september. (APEC = Asia-Pacific Economic Cooperation, economisch forum van landen aan de Grote Oceaan)
De brug moet Rusland voorstellen als een economische grootmacht, die heel wat in de pap te brokkelen heeft tussen haar opkomende Aziatische buren.
Toen Medvedev de brug officieel opende, wuifde hij het commentaar weg van het publiek dat zich eerder kritisch had uitgelaten over de kwaliteit van de uitvoering. Een storm had eerder namelijk de weg ernaartoe gedeeltelijk weggeblazen. “Ik ben er zeker van dat de kwaliteit goed is,” probeerde Medvedev met de typische Russische overmoed, bekend van de Russische Roulette, “en waar de zaken een beetje slecht uitgevoerd zijn, zullen we er voor zorgen dat ze zorgvuldig worden hersteld, wij (Russen) kunnen dat, weet je.”
Ik las dit verhaaltje en keek naar bovenstaande foto van de Rus, die Russische roulette speelt met zijn evenwichtsorgaan. En ik zag warempel een bruin plekje op de brugboog. Tjonge, en dat in het vochtige Vladiwostok, terwijl de winter- en herfststormen nog moeten komen. Misschien dat Rusland een brug heeft willen slaan tussen de landen aan de Grote Oceaan, maar hij is nu al aan het roesten.
Wellicht symptomatisch voor het imago van Poetin?

Vier Dubbelgangers: bizar lastig

Het moet in een schoolklas ook geen makkie zijn om vier identieke knulletjes te onderscheiden. Als onderwijzer zou je er gek van worden. Ben jij... ? Of ben je... Zelfs als ouders er al niet meer uitkomen: het haar van de in bovenstaande foto geportretteerde vierling is geen grap. Het is een serieuze poging om ze uit elkaar te houden. Hun vader had nummer 2 al een keer gestraft voor iets wat nummer 3 had gedaan, dus... Een originele oplossing is het wel, en beter dan een tattoo op het voorhoofd of zo.

Mark Crilley's realisme

Mark Crilley (1965) is een Amerikaanse striptekenaar, gespecialiseerd in Manga. Zijn vrouw is een Japanse, vandaar waarschijnlijk.

Op Youtube staan instructievideo's hoe je die Mangatekeningen kan maken. Maar de leukste video's van Crilley vind ik die, waarbij hij met potlood en waterverf, stift en wat daar verder nog bij nodig is, dingen realistisch natekent/verft. Een genot om naar te kijken hoe hij schijnbaar moeiteloos de werkelijkheid nabootst.


SPEELKAART


CHAMPIGNON

De vis wordt duur betaald

Vis is al geruime tijd behoorlijk aan de prijs. De luxe vissoorten van tegenwoordig, zoals tonijn, kabeljauw en zalm, zijn de biefstuk van vroeger. De hoge prijs is te wijten aan de grote vraag, en die vraag wordt niet gecompenseerd door meer aanbod. Immers, deze dieren planten zich niet voort als ongedierte. En nu Azië economisch opbloeit, met China voorop, is de vraag alleen maar stijgende. Want Aziaten zijn grote visliefhebbers. Japanners hebben de grootste buidel, maar sommige rijke Chinezen trekken ook hun goedgevulde beurs. Terwijl wij genoegen nemen met een 'harinkie' kan het die gasten niet gek genoeg zijn. Ze doden haaien alsof het om goudvisjes gaat, plunderen de oceanen leeg van walvissen en zeldzame blauwvintonijnen, en halen bedreigde levensvormen in hun netten die ze als onbruikbaar dood afval weer overboord mieteren. Ik huil als een hyena.

Het evenwicht in de oceanen is duidelijk verstoord, en de mens is bezig meedogenloos zijn eigen schatkamer aan het plunderen. Wat een domheid.

Ik vind sommige vis ongelooflijk lekker, maar de tragedie die momenteel in de zeeën bijna overal ter wereld plaatsvindt doet me die vis erg bitter smaken. Het is tijd dat de wereld zich bewust wordt hoe kwetsbaar de oceanen (en de aarde zelf) zijn. Onze eigen Nederlandse ruimtereiziger André Kuipers heeft dat vanuit zijn capsule met eigen ogen kunnen constateren. André Kuipers, het Nederlandse hogere wezen en geweten dat op aarde terug is gekeerd, waarschuwde ons.

Terug naar de vis. Met de zeldzame vissoorten gaat het qua aantal en diversiteit namelijk erg slecht. Ze krijgen te weinig kans om zich voort te planten en hun habitat wordt bij voortduring bedreigd. De prijzen van die vissoorten klimmen daarom met de dag. Vooral in Japan en China laat men het geld rollen en tollen voor de sushi en de kibbeling (nou ja,... dat denk ik dan). De laatste stand van zaken:

De foto hierboven is een zogenaamde Bahaba, een vis die voornamelijk in Aziatische wateren zwemt (hoe lang nog). Dit exemplaar woog 176 pond en is verkocht voor 378.000 euro. De Bahaba heeft een zwemblaas die in de traditionele Chinese geneeskunst wordt gebruikt tegen long- en hartkwalen. Vandaar de hoge prijs.

De blauwvintonijn is de duurste vis ter wereld. Hij is vooral geliefd bij Japanners die er grof geld voor neertellen. Onlangs werd een recordvangst gedaan in de Japanse wateren van een dergelijke vis, die maar liefst 300 kilo woog. De opbrengst was 586.000 euro, dus ongeveer 990 euro per pond. De vis belandde in de keuken van het sushirestaurant Zanmai. Het was Japans troost voor de tsunamislachtoffers, zal ik maar zeggen. Nu maar hopen dat hij geen licht gaf.

Een Ierse visser genaamd Tom Kennedy, had onlangs ook zijn geluksdag. Hoewel, niet helemaal. Hij had weliswaar een enorme blauwvintonijn aan de haak geslagen, maar hij was zo onbenullig geweest om de vis niet aan boord in te vriezen. Hierdoor verloor de vis zijn handelswaarde voor de Japanse markt. Want Japanners verlangen dat de vis wordt ingevroren binnen 20 minuten na het binnenhalen. Jammer voor Tom Kennedy, anders had deze reuzenvangst hem maar liefst 305.000 euro opgeleverd. Vis en waarachtig geen klein visje.