In Amerika woont een zonderlinge gast die bewust zonder geld leeft. Het kan! Hij bewijst het. Al negen jaar lang. Daniel Suelo heet hij, een jaar jonger dan ik (49), en hij woont al drie jaar in een grot in de staat Utah. Suelo is niet een aan de drank geraakte dakloze, maar een afgestudeerd antropoloog aan de Universiteit van Colorado. Toen hij in de Andes was voor een vredesmissie, waar hij de taak kreeg toegewezen om de gezondheid van lokale Ecuadoriaanse indianen te monitoren, zag hij dat zij de door hen verbouwde producten zoals aardappels, quinoa en bonen verkochten op de markt om er allerlei industriële producten voor terug te kopen zoals instant noedels en suiker, maar ook meel en smaakversterkers. En luxe artikelen zoals een tv, bijvoorbeeld. Hij merkte dat zij naar gelang zij meer uitgaven aan deze industriële producten ook een slechtere gezondheid kregen. Er was volgens zijn berekeningen en grafieken een duidelijke relatie tussen gezondheid en leefpatroon. “Alsof geld hen aan de afgrond bracht,” licht Suelo toe als een journalist hem eens opzoekt in zijn grot.
De manier waarop Suelo tegen het leven aankijkt heeft ook te maken met zijn jeugd en zijn religieuze doopsgezinde opvoeding. Hij ziet bijvoorbeeld een verband tussen het leven van Jezus die het harde leven opzocht en hemzelf. En in 1999, toen hij net genoeg geld bij elkaar had gesprokkeld om de vlucht erheen te kunnen bekostigen, verbleef Suelo in een Boeddhistisch klooster in Thailand. Vandaar vertrok hij naar India en vond een voorbeeld in de sadhu’s, de Indiase asceten die geacht worden voortdurend bezig te zijn om geestelijke verlichting te bereiken. Ze doen namelijk nagenoeg niets, alleen hun gezicht beschilderen en bedelen...
De dagelijkse realiteit voor Suelo is dat hij geplaagd wordt door ongedierte in de grot, die over hem heen kruipen of hem bijten en bloed aftappen. Het deert hem niet echt. ’s Ochtends brouwt hij een thee van dennennaalden, neemt een bad in het koude rivierwater (of in een meertje). Daarna wordt er gezocht naar eetbare planten, zoals waterkers of mosterdplant, wilde ui en soms insecten, hagedissen. Als hij geluk heeft vindt hij een hert of ander dier dat overreden is; zo kan hij een potje koken van vers vlees.
Een pensioen heeft Suelo niet, maar hij vindt het geen bezwaar om het risico te dragen van ziekte of ouderdomskwalen. “Ik heb groot vertrouwen in natuurlijke selectie,” zegt hij, “En op een dag wordt ik zelf uitgeselecteerd.” Ja, daar is niks an te doen. Zelfs geen potje smeerzalf van Olaz of hoe heet dat spulleke.
Het kan wel, zonder geld leven. Hij moet het nog wel bewijzen dat hij het tot het einde van zijn schrale leven haalt. Ik hoop het, vindt het niet zielig, wel moedig. Alleen is zijn ascetisme een beetje dubieus. Hij heeft namelijk nog wel contact met de moderne, snelle wereld door middel van internet: hij houdt HIER een blog bij, net als ik, waarvoor hij naar de openbare bibliotheek gaat in de dichtstbijzijnde stad.
Ik weet het niet, ik vind dat nogal dubbel. Een dagboek of een roman, dat zou nog wel wat zijn, al is het schrijven op perkament of boomschors misschien voor de hand liggender. Tja, hij blijft Amerikaan. En als Jezus of Boeddha in onze tijd hadden geleefd, hadden ze gewoond in typische IT-landen en misschien ook wel geblogd.
De vraag is natuurlijk: zou IK zo kunnen leven? Ik denk het niet. Die schorpioenen of insecten, à la. Ook aangeschoten wild krijg ik nog wel in de pan, ook zonder zout en peper. Maar het is de absolute eenzaamheid die me gek zou maken. Alleen zijn is echt gekmakend. Ik mis mijn kinderen al als ze een weekje weg zijn, mijn vrouw mis ik ook heel erg als ze er even een paar maanden niet is. Dat doet pijn. God zij dank heb ik nog mijn sociale kringetjes. Niks voor mij dus, dat ascetisme. Over een jaar of vijftien herinner ik mij deze man en stel dan, gezeten op het terras van mijn tweede huisje vast, een Cuba Libre en een dikke Havana in de hand: zou die Suelo nog steeds in die grot tussen de kakkerlakken snurken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten