Het komt nog steeds voor: Cubanen die op geïmproviseerde vlotten proberen hun land te ontvluchten. Deze desperate missies die aan het begin van de jaren 90 een enorme toevlucht namen, hebben velen het leven gekost, al zijn er ook die het hebben gered en in de VS asiel hebben gekregen. Terug konden ze niet meer: eenmaal illegaal uit het land gevlucht, is de asielzoekende niet meer toegestaan terug naar zijn vaderland te gaan. In de jaren 90 werd iedereen die uit Cuba wegvluchtte zonder meer toegelaten tot de VS. Daarna werd een politiek bedreven van 'dry feet, wet feet' wat inhoudt dat als je als Cubaan het vasteland van de VS weet te bereiken, automatisch een status als burger van de VS krijgt toegewezen. Word je daarentegen door de kustwacht opgepikt, dan word je weer teruggestuurd naar Cuba. Dit laatste gold ook voor de zes vluchtelingen die onlangs door het cruiseschip Royal Caribbean Monarch of the Seas bij de Bahama's werden opgepikt. De zes mannen en een vrouw waren er na dagen zonder eten op zee te hebben gedreven in een slechte conditie. Ze waren blij dat ze konden worden gered, ook al betekende dat dat ze weer huiswaarts werden gezonden. Hoe desperaat kun je zijn. Het is diep triest dat mensen hun leven zo in de waagschaal stellen, vooral in deze economisch zware tijden. Over de redenen kunnen we gissen, maar het zal niet zo zijn dat men verwacht dat de VS het land van de gouden bergen is. Dat is allang niet meer zo. Iets om over na te denken in deze periode waarin we aan het kerstmaal zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten