Petje af voor Sven Kramer. Een voorbeeld voor hoe mensen met elkaar om moeten gaan: niet de schuld buiten je zelf leggen maar beseffen dat je in een team of partnership bent en samen verantwoordelijk bent voor het resultaat. Dit geldt ook voor het huwelijksleven: in voor- en tegenspoed blijf je elkaar trouw. Ik zie hierin een (psycho-)logisch verhaal. Ik denk namelijk dat hij hiertoe in staat was doordat hij stevig heeft nagedacht over het begrip trouw omdat het huwelijk van zijn ouders recentelijk op de klippen was gelopen. Zijn vader Yep en zijn moeder Elly gingen niettemin samen naar Vancouver. Ingewijden beweren dat zij hiertoe werden bewogen om hun zoon te zien schitteren. Uiteindelijk waren zij beide in staat om hun emoties te tonen, ook naar elkaar, en leek het alsof alles weer koek en ei was. Of er werkelijk sprake is van hereniging van pa en ma Kramer valt te bezien maar feit blijft, dat het omgaan met elkaar als vrienden belangrijker is dan de oorzaak van de ellende die hen uit elkaar dreef c.q. die voor frictie zorgde. Zo zou het moeten zijn in de wereld. Kijken naar wat je bindt in plaats van naar datgene wat je van elkaar onderscheidt. Sven heeft het juist gezien. Gerard Kemkers daarentegen..., maar ja, uiteindelijk is 't weer bijgelegd en hoeft hij niet uit te kijken naar een andere baan (hoewel...).
[met dank aan Eliane voor de grappige foto]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten