Dure plekjes

[De stad Luanda, Angola]
Mercer, een wereldwijde pensioenverzekeringsmaatschappij, heeft onlangs een lijst gepubliceerd van de duurste steden in de wereld om in te leven. Deze lijst is tot stand gekomen door de prijzen te vergelijken van basisbehoeften voor mensen die in het buitenland gestationeerd zijn en een zekere levensstandaard van het thuisland nastreven. Hierdoor wordt het beeld wel enigszins vertekend, aangezien je je ook kunt aanpassen aan de levensstandaard van het gastland, waardoor het verblijf aanzienlijk goedkoper wordt. Dit gezegd, is het beeld dat de lijst laat zien in ieder geval opmerkelijk: bovenaan de lijst prijkt niet Londen, New York of Tokio, maar Luanda in Angola. Aan het panorama van een stad als Luanda is nauwelijks te zien dat het de hoofdstad is van een van de armste landen van Afrika. Maar een paar jaar geleden leefde wel zo’n 70% van de bevolking onder de armoedegrens. Hoe kan zo’n arme stad dan zo duur zijn, vroeg ik me af. Mogelijk komt dat doordat bijna alle goederen moeten worden ingevoerd. De eigen productie werd door de voortdurende burgeroorlogen jarenlang bemoeilijkt en Westerse goederen kunnen ingevoerd worden, zij het dat je aan de schaarste en hoge vraag wel diep in de buidel moet tasten. Sinds 2002 is overigens in de economie wel enige vooruitgang te bespeuren, mede door de grote aardoliereserves. Opmerkelijk is dat er veel landen in de top vijftig van de duurste landen zich in Afrika bevinden, zoals bijvoorbeeld Ndjamena in Tsjaad, Libreville in Gabon, Dakar in Senegal, Bangui in de Centraal Afrikaanse Republiek en Niamey in Niger. Deze landen hebben te maken met hernieuwde buitenlandse interesse op economisch gebied, voornamelijk vanwege de rijkheid aan delfstoffen in die landen. Verder is er één ander opmerkelijk land dat genoemd wordt uit de regio Amerika, namelijk Havana op Cuba, dat op de 46e plek staat, net boven Praag (Tsjechië). Dat deze stad in de rangorde zo hoog staat, nog boven steden als Barcelona en Frankfurt, zal komen doordat de meeste goederen moeten worden geïmporteerd en dat het importeren bovendien bemoeilijkt wordt door de economische blokkade van de VS. Daarnaast is de munteenheid waarin zaken wordt gedaan met het buitenland gekoppeld aan de Amerikaanse dollar en de Euro, en niet aan de lokale peso waar de plaatselijke bevolking haar salarissen in krijgt uitbetaald. Voor pesos kan je als buitenlander bijna niets kopen, afgezien misschien een lekker ijsje in de bekende Cubaanse ijssalons of een landelijke krant. Mocht je zaken willen doen met Cuba, dan moet je dus flink in de buidel tasten voor een lokale vestiging in Havana tenzij je leven wilt als de Cubanen: te voet naar je werk, rijst met bonen als avondeten en een gewoon glas water in plaats van bier of wijn. [huis in Havana, Cuba]