Stotterende snelpraters

Wat heeft de Nederlandse tv toch met stotterende snelpraters? Dat was vroeger toch niet zo? Het in hoog tempo afgedraaid programma DWDD (De Wereld Draait Door) is representatief voor de nieuwe manier van ‘hoog-tempo-regie’. Spontaniteit is mooi, maar soms erger ik me aan de stotteraars en trillende zenuwpezen met ADHD. Het programma lijkt af en toe wel een explosieve mierenhoop waarop de paniekerige gasten per ongeluk zijn gaan zitten. Over mieren gesproken, vroeger had je Juffrouw Mier en Zoef de Haas van de Fabeltjeskrant, die heel snel spraken. Daarentegen was er de altijd betrouwbare meneer de Uil, die zijn woorden bewust heel rustgevend uitsprak zodat de lieve kijkbuiskinderen gerust konden gaan slapen. Bij DWDD zit je nog een uur na de uitzending na te vibreren.
Een van de laatste uitzendingen is illustratief. Die hadden ze beter ADHD kunnen noemen in plaats van DWDD. Allereerst Matthijs van Nieuwkerk die als een soort mitrailleur zijn teksten voorleest op de autocue, dan is er de herhaaldelijk naar adem happende en stotterende kinderstem van Marc-Marie Huijbregts, die het moet hebben van zijn eigenwijsheid. Deze combinatie bezorgt me al een lichte hoofdpijn. Te gast waren o.a. Mark Rutte, waarvan ik de indruk heb dat hij zich door de snelsprekende interviewer laat beïnvloeden qua tempo, opnieuw die hoofdpijn (meerdere oorzaken), de stotterende acteur Waldemar Torenstra (die samen met Carice van Houten ook te zien zijn in de drukke trailer van De Gelukkige Huisvrouw) – twee ibuprofens graag – maar ook was de onder minstens 1000 volt staande pas overleden punkrocker van de Sex Pistols te zien, en als klap op de exploderende vuurpijl de letterlijk en figuurlijk ‘kokende’ zenuwpees Pierre Wind. Jemig de Pemig. De cabaretiers Jochem Myer (van zijn show Adéhadé) of Bert Visscher zijn er niets bij. Kijk zelf: je bent gewaarschuwd. Zet de ibuprofens dus vast klaar.