[Hierboven: de lijkwade, een soort oude manier om een fotokopie te maken van een lijk. Handig voor forensisch onderzoek. Slimme jongens, die middeleeuwers.]
De lijkwade van Turijn is sinds kort, voor de eerste keer sinds 2002, weer te zien voor het publiek in de kathedraal van Johannes de Doper in Turijn (tot 23 mei). Het linnen doek is gerestaureerd en biedt de toeschouwer een beeld van de gezichtsafdruk van een man, die volgens sommige gelovige katholieken Jezus is. Het officiële standpunt van de Katholieke Kerk is al eeuwenlang dezelfde: het is een vervalsing. Wetenschappelijk is aangetoond dat het doek ten vroegste stamt uit de tweede helft van de dertiende eeuw, een tijd waarin hevige concurrentie en handel bestond in objecten die (zogenaamd) uit het Heilige Land zouden zijn meegebracht door de Kruisridders.
Er zijn heden ten dage nog vele, vele gelovigen die ondanks de overtuiging van wetenschappelijke en kerkelijke autoriteiten vertrouwen op de heiligheid van het relikwie. Dit toont aan dat een deel van de mensheid geneigd is niet met zijn verstand te leven maar verblind te zijn door het geloof – in de meest letterlijke zin. Geloof is gelóven in iets, tegen alle ratio in.
We doen dat allemaal wel eens, dat geloven in iets terwijl we weten dat het eigenlijk zinloos, vruchteloos of ronduit onverstandig is. Het bepaalt soms het verloop van ons leven en daarom kunnen zinloze zaken ook van cruciale betekenis zijn. Mij opwinden over stompzinnigheden,
onrechtvaardige zaken, of over het ergerlijke gedrag van mensen is even zinloos. Dan kan ik beter geloven in het Eeuwige, het Al en het Walhalla. Of het schrijven van deze blog, bijvoorbeeld. Daarvan weet ik dat het immers ook vrij zinloos is, maar dat ’t mijn bestaan misschien toch een beetje draaglijker maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten