Roti malloti in een tragische toko

Je kent dat wel: moe van het werk, geen zin om nog alleen voor jezelf in de keuken te gaan staan en op weg naar huis een eettentje tegenkomen. Dat gebeurde mij ook: we hebben namelijk een nieuwe Surinaamse afhaaltoko in mijn woonomgeving. Behalve dat ik een nieuwsgierige aard heb, ben ik ook verzot op Surinaams eten. Dat is namelijk een keuken die deels stoelt op de Indiase, Afrikaanse, Hollandse en Indonesisch of Chinese kookkunst van hun immigranten. Een beter mix kan je je niet voorstellen.

De nieuwe tent bestaat uit een wat onopvallende plek in de straat. Binnengekomen wordt ik begroet door een jongeman van duidelijk Surinaamse afkomst en twee andere jongens uit de keuken, die net met hun hoofden boven de witbetegelde toog uittorenen. Ik besluit na het menu bestudeerd te hebben te gaan voor de roti. Dat is een traditioneel gerecht bestaande uit een deegpannekoekje met aardappel, snijbonen (of de echte Surinaamse kouseband, die wat taaier is), ei en kip met kerrie. Soms zijn er ook nog linzen aan toegevoegd of andere ingrediënten.
Ik vraag de jongeman of deze nieuwe tent een beetje draait. Zijn glazige blik zegt veel. Een beetje droevig zegt hij: "Nou we zitten hier pas, dus het loopt nog geen storm." Om hem te bemoedigen zeg ik: "Nou, als het lekker is wat je levert, kom ik beslist terug." Verder prijst hij zichzelf door te zeggen dat het hier erg goedkoop is, en antwoord ik hem, dat de mensen hier vooral op kwaliteit letten. Oeps. Het klonk bijna alsof ik hem een advies wilde geven om zijn strategie bij te stellen. Hetgeen op dat moment althans niet de insteek was.

De jongeman vult een piepschuim bakje met de ingrediënten en doet alles in de magnetron om het op te warmen. Daarna vertek ik, nadat ik zeven euro betaald heb en hij nog roept: "en wel terugkomen hè?"
Eenmaal thuis keert de goede tijding. Ik neem de schuimplastic warmhouddoos uit de plastic tas en floeps, de vette gele kerriesaus uit de doos spuit over de eettafel op mijn administratie. $%&*^%%$#!!!! Nadat ik de schade enigszins heb kunnen herstellen, begin ik te eten van het - naar blijkt - zeer karige portie. Het pannenkoekje is zo taai als leer, de aardappeltjes en boontjes blijken veranderd in een soort halflauwe geprakte hutspotpuree, net genoeg voor op een toastje, en de kip... Waar is de kip?

Er liggen twee botten in de doos. Heb ik soms iets gemist, heeft mijn vriend de Surinaamse tokoman mijn vlees soms stiekem op zitten peuzelen terwijl ik even niet keek? Of dacht hij: "die arrogante hond met zijn verholen kritiek zal ik eens een lesje leren! Honden vangen bot van mij!"
Leermoment van die dag: geef nooit verholen kritiek, maar probeer tijdens de aankoop alvast te bewerkstelligen dat je portie groot genoeg is, en degelijk opgewarmd is(4 minuten, geen seconde minder) én kijk of je geen bot vangt.
Ik koester geen wrok, nee, dat gaat te ver. Ik was zelf zo stom om zeven euro neer te tellen voor een hondenportie lauwe en taaie troep.
Maar ik denk wel, dat deze tragische toko met zijn rottige rotti niet erg lang kan bestaan. Het is tenslotte wel een mediastad, waar de bloggers op de loer liggen. Ik wens de tokojongens desondanks veel succes en beterschap toe (poti takru mofo).