Hier te lande wordt geopperd om te bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. Daarnaast wordt door bepaalde politici geageerd tegen de toevloed van buitenlanders. De schuld van maatschappelijke ontsporing van sommige immigranten wordt eenzijdig bij een hele immigrantenpopulatie neergelegd. Gezinshereniging wordt tegengegaan en families worden verscheurd omdat van een immigrantenfamilie niet alle asielaanvragen worden gehonoreerd. Jonge asielzoekers die hier zijn geaard in de samenleving worden “rücksichtlos” uitgezet. Er worden economische argumenten aangevoerd: het zou de maatschappij schaden omdat immigranten geld kosten. Afgezien of dit wel of niet zo is, is de plicht om een medemens te helpen die in nood verkeert, geheel naar de achtergrond verdwenen. Het schijnt geen rol meer van betekenis te spelen. In politiek opzicht zijn we te ver afgedwaald van de kern van ons menszijn: de humaniteit. Dat bedoel ik dus met humanitaire slijtage.
Het wordt tijd voor een heel ander verhaal: dat van de in mijn ogen moedigste vrouw van deze tijd: Moira Kelly. Moira Kelly is een Australische vrouw van 56 jaar oud die als achtjarige een documentaire zag op de televisie over Moeder Teresa, de iconische katholieke ziekenzuster. Ze was zo onder de indruk dat ze later ook verpleegster of ontwikkelingswerker wilde worden. Al vroeg ging ze daarin nogal ver: op de lagere school klom ze zelfs over de afrastering van haar school om in de pauzes bij de school voor gehandicapten te assisteren. Ze volgde diverse opleidingen op het gebied van speciaal onderwijs, voor missiewerk en om het vak van reclasseringsambtenaar te leren. Daarna werkte ze een tijdje als huishoudster in een missiepost voor Aboriginals in het westen van Australië. Ze keerde terug naar Melbourne, verkocht haar auto en kocht van de opbrengst een ticket naar Calcutta. Hier werkte ze op de missiepost van Moeder Teresa tot haar visum was verstreken. Verder werkte ze ook nog als ontwikkelingswerker in Botswana, Johannesburg (Zuid Afrika), the Bronx (New York), Roemenië, Bosnië and Albanië. Om haar in haar werk te steunen werd speciaal om die reden de stichting “Children First” opgericht. Deze stichting richt zich met name op kinderen met een achterstand om hen verder te helpen in het leven en een hoop op een betere toekomst te geven.
Voor haar tomeloze vrijwilligerswerk ontving ze diverse aanmoedigingsprijzen. In 2001 kreeg ze o.a. een belangrijke prijs vanwege haar werk met gehandicapte kinderen. Ook ontving ze een belangrijke Australische decoratie en werd ze in dat land herhaaldelijk gekroond tot “Australische van het jaar.”
Nog het meest bekend werd Moira Kelly buiten haar eigen land doordat ze twee ernstig lichamelijk gehandicapte broertjes uit Irak onder haar hoede nam. Deze kinderen zaten in een kindertehuis van Moeder Teresa in Bagdad. Beide broertjes missen ledematen: Ahmed Mustafa is viervoudig gehandicapt doordat zijn benen en armen geamputeerd zijn als gevolg van chemische oorlogsvoering door Saddam Hoessein en Emmanuel mist ook ledematen. Beide jongens zijn echter niet minder levenslustig: Ahmed Mustafa heeft zijn zinnen gezet op de Paralympics 2012 en Emmanuel heeft meegedaan aan de X Factor Australië – een talentenjacht voor potentiële zangtalenten. Helaas redde hij het net niet, maar zijn optreden zorgde voor ontroerende momenten bij het grote publiek. Wat vooral opvalt is de enorme levenslust van de zanger.
De boodschap van deze blog is, dat hoe nutteloos mensen ook lijken voor de samenleving, hoe achtergesteld en ellendig hun situatie, er is altijd een reden om optimistisch te zijn omdat mensen zich kunnen ontworstelen aan een leeuwenkuil, een beerput, een ghetto, een oorlogstrauma, een geestelijke gevangenis. Moira is katholiek, maar haar motivatie is niet exclusief voor katholieken. Zij had ook islamitisch kunnen zijn of joods, of humaniste, boeddhiste, hindoe of atheïste. Zij draagt uit wat diep in ons zit: de tegenpool van negativisme en onverschilligheid – de reden om te leven, vanuit een liefde voor de medemens.
Het wijzen naar een groep, naar een ander die niet voldoet aan de ‘norm’ van de meerderheid en die in het verdomhoekje wordt gezet, dat lost niks op. Er zijn te weinig mensen in Nederland die ons dat vertellen zonder woorden maar met daden van formaat. Een moedige en liefdevolle vrouw als Moira Kelly doet je dat weer eens extra beseffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten