Poffertjes met gember

Ik was vandaag op de Brink in Laren bij de traditionele poffertjeskraam van De Haan uit 1875.
Tradities zijn er om in ere te houden. Dat geldt zeker het eten van poffertjes, een echt Hollandse bezigheid. Hoewel beweerd wordt dat de poffertjes uit Frankrijk mee zijn gekomen in de tijd van Napoleon, is het woord poffer Nederlands (of Fries) . Het is afgeleid van pof, dat in het algemeen op een bol staand voorwerp duidt (vgl. pofmouwen) en specifiek betrekking heeft op een klein bol broodje. Het woord poffer kan ook slaan op het geluid dat het bakken van het beslag maakt in een poffertjespan.
Helemaal af zijn de poffertjes met een klont boter, poedersuiker en gember. Niet iedereen is daarvan gediend, maar de gember is goed voor het verteren van vetten - behalve een smaakmaker is het ook een echte slankmaker. In de middeleeuwen was er bijna geen saus waar geen gember in zat! Bovendien is gember gezond omdat het meer bouwstenen uit je voedsel haalt en eiwitten verteert. De Chinese keuken gebruikt veelvuldig gember in combinatie met o.a. knoflook, en de wijze Confucius was er ook gek op en beweerde dat het je leven zou verlengen. Doordat het de bloedsomloop stimuleert krijg je er een warm gevoel bij en dit zou goed zijn voor het mannelijke libido (in de tijd van Confucius bestond viagra uiteraard nog niet): al eeuwen is men overtuigd van dit positieve effect. De Chinezen kunnen het weten. Ze zijn met velen.
Hoe het ook zij, ik kan er voorlopig weer even tegen.