Ik ben geen diehard fan van Jazz, maar gelukkig, af en toe luister ik eens en dan ontdek je dit. Het Amerikaanse gelegenheidsduo heeft elkaar terecht gevonden. Het prettige aan vrouwen die zingen en muziek maken is dat - althans in dit nummer, om niet al te veel te generaliseren - hun zoetgevooisdheid inbrengen die hen van nature gegeven is. De stembanden van vrouwen kunnen uiteraard allerlei bereiken beslaan, van contra-alt tot coloratuursopraan en in bijzondere gevallen zelfs de typisch mannelijke stembereiken. Whitney Houston kon tot maar liefst 5 octaven gaan, Ella Fitzgerald tot 4. Maar het mooiste is de natuurlijke stemklank, de rust van een moederlijke inborst die het kind in slaap sust, tot bedaren brengt, haar liefde betuigt, of tevreden snort uit weldadigheid. Die stem van de liefhebbende moeder hoor je denk ik altijd terug als je een mooie vrouwenstem hoort praten of zingen. Althans, dat is mijn freudiaanse invulling van wat er gebeurde toen ik luisterde naar Useless Landscape. Vergezocht misschien, al is het lastig een andere verklaring te vinden voor wat me overkwam. De snaar van de bas en de vrouwelijke, zwoel braziliaanse strottenhoofdklanken trilden in mijn hoofd nog lang na. En dat op moederdag...
Esperanza Spalding (1984) is een Amerikaanse jazzbassiste en zangeres. In 2011 won ze als eerst jazz artiest de Grammy Award voor beste nieuwe artiest. Gretchen Parlato (1976) is ook een gevierde Amerikaanse jazz-zangeres.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten