“El secreto de sus ojos” ofwel "Het geheim van zijn ogen" is een Argentijnse film van Juan José Campanella (1959) naar een roman van zijn landgenoot Eduardo Sacheri (1967). Na een Oscar gewonnen te hebben voor de beste buitenlandse film kreeg deze productie een lawine van lovende kritieken. En terecht: door de verschillende lagen in deze film, de symboliek en de boodschap die de film met zich meedraagt, in combinatie met het mooie camera- en acteerwerk verdient zij een plaats in de beste categorie. Wat mij persoonlijk betreft, is het een van de beste bioscoopfilms die ik de afgelopen 10 jaar heb gezien.
De trotse Oscarwinnaars. VLNR: regisseur Campanella. Daarnaast de acteur Guillermo Francella, president Kirchner van Argentinië, actrice Soledad Villamil (Irene) en hoofdrolspeler Ricardo Darín (Esposito).De film gaat, in een notendop, over een gepensioneerde onderzoeksrechter die in het reine wil komen met zichzelf. Symbolisch heeft het verhaal alles te maken met het trauma van Argentinië. Niet alleen de hoofdrolspeler, maar het hele land heeft anno nu nog steeds nachtmerries van de rechteloze toestanden die zich vanaf de jaren 70 voordeden en in 1976 tot de militaire dictatuur van Pinochet leidde.
Een zaak uit 1974 waarin een jonge vrouw op beestachtige wijze werd verkracht en vermoord laat de onderzoeksrechter Esposito niet los. Samen met zijn kompaan tracht hij dit onopgeloste drama alsnog te ontknopen. Hij wil een roman over de moordzaak schrijven op een typmachine (waarvan de A het niet doet, aan het einde van de film blijkt waarom dit een belangrijk gegeven is). We krijgen terugblikken uit zijn leven te zien en begrijpen gaandeweg dat hij heimelijk verliefd is op zijn cheffin, Irene (= ‘vrede’). Daarmee is ook dit liefdesthema in symbolische zin verknoopt met de wens van vele Argentijnen om in het reine te komen met dit netelige verleden, want zij is door hem gebombardeerd tot nooit meer te overtreffen liefde. Een stukje verleden, kortom, waar niets meer aan te doen valt. Totdat aan het einde van de film duidelijk wordt, wat de boodschap is, en waarin Irene hem de ontnuchterende hint geeft: ‘Als ik je grote liefde ben, waarom liet je mij dan achter?’
Met andere woorden: het is tamelijk huichelachtig om een vaderlandsliefde te veinzen en niets aan een onopgelost trauma te doen, zoals dat ook voor een liefde geldt: woorden kunnen zoveel zeggen, maar passie laat zien dat de liefde echt is. De daad bij het woord voegen, zou je kunnen zeggen. Daarmee is er ook een boodschap gegeven aan het Argentinië van nu: schoon schip maken met het verleden en de onderlinge band versterken. Ik proef hier iets in van de nationale identiteit van Argentinië, die ook in de tango verscholen zit: een passie voor het leven en voor elkaar.
Een prachtige film, die me nog lang zal heugen. Ogen spreken. Een impressie: bekijk de trailer.
wat was dit een saaie film! ik heb hem voor school gezien met een paar vriendinnen maar hij is zeker niet aan te raden! normaal kijk je een soort van CSI binnen een uur met 3x 5 minuten reclame en dan kan het soms al langdradig zijn terwijl de verhaallijn toch goed is, nu kijk je naar een soort van CSI zonder alle leuke snufjes met een slechte verhaallijn wat vreselijk langdradig is in 2 uur lang! ook vond ik dat het er heel amateuristisch uit zag en het dus totaal niet boeiend was! o en als het dan een keertje leuk wordt omdat er iemand vermoord werd dan zag je dat niet eens, er werd gewoon geschoten en achter het muurtje zou het slachtoffer staan of in de kofferbak.
BeantwoordenVerwijderen