Rare cactus

Ik houd van cactussen. Ik vind ze mooi. Ze zijn simpel, maar ingenieus opgebouwd, zijn krachtig en benodigen niet al te veel verzorging. Net iets voor mij. Hun stekels? Nou ja, zoveel houd ik nou ook niet van ze. Bovendien, rozen prikken ook en die zijn ook prachtig. En het leven is immers ook zo. Al jaren heb ik cactussen, maar dit jaar is bijzonder want één cactus begon ineens te bloeien. Binnen korte tijd, ik schat een week of twee, kreeg hij ineens een uitstulpseltje dat snel begon te groeien. Voordat ik er erg in had was het zo'n 20 cm lang geworden en had het een grote lilakleurige knop aan het uiteinde (sorry, het is echt zo). Deze knop begon zienderogen boller te worden, totdat hij zondag jongstleden openging en er een prachtige bloem uit tevoorschijn kwam. Er zit nog zo'n uitstulpsel aan te komen, dus straks heb ik er minstens twee. Ik ben er helemaal gelukkig van geworden, alsof mijn huisdier een baby'tje gekregen heeft. Ik ben opnieuw een beetje vader geworden! Ik weet niet hoe ik 'm ga noemen. Het is een zondagskind, dus dat zegt wat. Misschien moet ik 'm Barack noemen. Het is tenslotte een bloem van hoop. Een zondagskind is in figuurlijke zin iemand die geluk brengt. Amalia en Alexia zijn ook beide zondagskinderen. Mijn cactus bevindt zich in goed gezelschap!