Het steeds harder worden in de politiek, wat in Nederland te bespeuren is, is een teken dat we aan de grenzen van de democratie knabbelen. Want democratie is niet een ander het onmogelijk te maken te spreken, of schelden en beledigen, of kost wat kost de overwinning trachten te behalen, maar juist om goed naar elkaar te luisteren en elkaar te respecteren. Ons belang moet voor iedereen hetzelfde zijn en voorop staan. Als dat niet gebeurt kan het fout gaan. Neem nou Iran.
Het is mosterd na de maaltijd nu de verkiezingen in Iran ten einde zijn, maar de situatie daar houdt me wel bezig. De uitslag van deze verkiezingen is onder verdacht gesternte tot stand gekomen, en of er fraude is gepleegd of niet, de manier waarop Ahmadinejad in het zadel heeft weten te blijven is op z'n minst verdacht. 1. De machthebbers onder leiding van Ahmadinejad verbieden demonstraties en laten toe dat ordetroepen op demonstranten schieten. 2. Ruim vóór de verkiezingen werden er al kranten en boeken verboden en politiek actieve studenten gestraft. 3. Tijdens een tv-debat valt Ahmadinejad Mousavi aan door te beweren dat zijn vrouw, de prominente, 64-jarige politica Zahra Rahnavard (zie foto), niet over de vereiste papieren zou beschikken om zich professor te mogen noemen (met haar staat van dienst als politicologe, ex-kanselier van de universiteit van Teheran?). En verder werd door hem flink met modder gegooid en werden partijleden van Mousavi beschuldigd van corruptie en machtsmisbruik. Keiharde, valse aanvallen waartegen niemand zich kan verdedigen omdat verdachtmakingen en leugens nu eenmaal makkelijk te maken zijn.
In 2010 zijn de gemeentelijke verkiezingen. Ik ben benieuwd welke troeven onze politici deze keer inzetten. Ik hoop dat het beschaafd blijft. Zo erg als in Iran zal het vast niet worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten