De hel bestaat en ligt in de VS

Als je het over de hel hebt, dan denk je misschien aan de ergste vakantiecamping ooit, een smerig toilet waar je ooit noodgedwongen je behoefte moest doen of het huis van je schoonmoeder. Dat is dan de hel op aarde. Maar als je de christelijke erfenis meerekent, denk je ook aan (fictieve) plaatsen waar de duivel zijn toevluchtsoord heeft. Het woord hel zelf komt van het Oergermaanse woord haljæ wat dodenrijk of onderwereld betekende, en waarvan het begrip dus ook al in de voorchristelijke tijd bekend was. In de Bijbel is op meerdere plaatsen sprake van het bestaan van de hel. Het concept van 'hel' is echter verschillend: in het Oude Testament wordt de hel beschreven als een plek waar de doden heengaan. Dit komt overeen met die van de Klassieke Oudheid.

Het vuur in de hel brandt voortdurend, en als je gedrag vertoont dat niet door de beugel kan, wordt je in het vagevuur gegooid of moet je eeuwig in het hellevuur verblijven. (De eeuwige straf en verderfenis waar geen redding uit mogelijk is) Dat is zo'n beetje de karakterisering van het helsbegrip van de christelijke en islamitische geloofswereld.

Er is voldoende reden om aan te nemen, dat de hel werkelijk (op aarde) bestaat. Ik heb het zelf op internet gelezen.
Ik heb altijd al gedacht dat de hel in de Verenigde Staten lag, maar ik heb gelijk gekregen! Namelijk in de staat Pennsylvania, bij het dorp met de toepasselijke naam Centralia.

Geloof je het niet? Lees dan het artikeltje op de volgende pagina van DE ONDERNEMER.

Muziek als criminaliteitsbestrijding

Het klinkt absurd om muziek te beschouwen als iets om de armoede en criminaliteit mee te bestrijden. Toch is er een goed voorbeeld: het Venezolaanse systeem van muziekscholen, jeugdorkesten en verstrekking van muziekinstrumenten. In Venezuela heet het kortweg "El Sistema", het systeem. Het is vergelijkbaar met een zelfde soort programma dat is opgezet in Cuba, maar intensiever - Venezuela kent relatief gezien namelijk een veel schrijnender probleem met armoede en criminaliteit. Het regeringsprogramma dat in 1975 begon, zorgt ervoor dat 350.000 kinderen dagelijks - behalve zondag - vier uur per week muziekles krijgen aan een van de negentig muziekinstituten. Het brein achter "El Sistema" was de econoom en politicus José Antonio Abreu, die zijn socialistische experiment in een parkeergarage startte met 25 jongeren. Zijn doel was om straatkinderen uit de goot te houden. Twee jaar geleden ontving hij voor zijn fantastische werk de Erasmusprijs, maar eerder al was hij gelauwerd door zowel Unicef als Unesco.

Dat het programma geslaagd is, is reeds bewezen: talloze kinderen uit kansarme gezinnen zijn opgekrabbeld tot musicus en spelen in een symfonieorkest, waarvan er in Venezuela zo'n 125 bestaan. Zij verdienen vaak veel meer dan hun ouders en reizen in sommige gevallen de wereld rond. In Venezuela is het minimum maandloon 200 euro per maand, als musicus verdien je er soms 600, 3 keer zoveel. Een bekend voorbeeld van zo'n successtory is Lennar Acosta, een drugsverslaafde jongen die negen keer gearresteerd was geweest voor drugsdelicten, straatroof en zelfs gewapende overvallen. Hij kreeg eens geen geweer in handen, maar een klarinet. En hij jatte hem niet, maar bleef er op spelen alsof zijn leven er vanaf hing. Nu is hij een gevierd musicus en geeft hij zelf les aan het Simón Bolivar Conservatorium in Caracas.

Dudamel in actie

Klassieke muziek wordt in ons land voornamelijk gewaardeerd bij de bovenlaag van de bevolking. Dat het ook anders kan bewijst dit Venezolaanse programma. Veel van de straatkinderen spelen nu in 's lands belangrijkste orkest. Inmiddels is het Simón Bolivar Symphony Orchestra zelfs uitgegroeid tot een van de geliefdste symfonieorkesten ter wereld. Niet in de laatste plaats vanwege de bezielende leiding van chefdirigent Gustavo Dudamel, zelf een van de duizenden armeluiskinderen van "El Sistema".

Over "El Sistema" is een documentaire gemaakt door E.Sánchez Lansch, The Promise of Music, dat een ontroerend inspirerend beeld geeft van dit eclatante succes uit het door het Westen verguisde socialistische systeem. Dit bewijst naar mijn mening dat we ons niet blind moeten staren op de confrontatie tussen politieke systemen als "links" en "rechts", "socialisme" en "kapitalisme", maar pragmatischer moeten zijn in de aanpak van problemen als armoede en criminaliteit. Het gaat tenslotte om het welzijn en de ontwikkeling van de samenleving. "We zijn als één grote familie", zegt Dudamel in de documentaire. En dat gevoel, daar gaat het toch om.

Gustavo Dudamel en het Bolivar Symphony Orchestra of Venezuela is te zien op 26 juni 2012 om 20.15 uur in het Concertgebouw Amsterdam (in het kader van het Holland Festival). En verder op de televisie: 24 juni, 28 juni en 2 juli op Cultura24, of 28 juni op Nederland 2 van 23.39-0.40 uur.

Veel is lekker - lekker onrechtvaardig

Veelwijverij heeft een zekere glamour. Dat geldt ook voor Hugh Hefner, de man achter Playboy. Ik voel me bij deze foto ongemakkelijk, en als vrouw zal dat misschien nog meer het geval zijn. Nee, Hefner is niet polygaam, dat mag niet in de VS. Anders zou hij het zeker zijn geweest. Is het nu werkelijk een probleem om meer vrouwen tegelijk te huwen? Dit klinkt wel verdacht uit de mond van iemand die volledig monogaam is, maar waarom zou polygamie verwerpelijk zijn? Dat het fenomeen niet veel voorkomt in onze maatschappij wil niet zeggen dat het dan ook gelijk verachtelijk is. Het is duur, dat zeker, en de meeste Europese c.q. Westerse landen verbieden het, bovendien is het in christelijke samenlevingen uit den boze. Dat is echter nog geen reden genoeg om de vrijheid van een huwelijkskeuze te beperken. Idealiter zou elk mens namelijk zelf in alle vrijheid moeten bepalen met wie hij of zij samen leeft en kinderen krijgt. Vreemdgaan is pas hypocriet en dat gebeurt veel, men zegt zelfs dat 1 op de 3 mensen dat doet in onze samenleving. Als het echt een houden-van is, kan je net zo goed samenwonen met meerdere partners. Niet alleen was het in de oudheid bijna overal toegestaan om meer vrouwen te hebben, ook nu nog is er in 850 van de 1170 samenlevingen sprake van polygamie. Meestal gaat het dan om één man met meerdere vrouwen. Alleen in Azië zijn voorzover ik weet samenlevingen waarbij vrouwen met meerdere mannen zijn getrouwd (polyandrie).
Dat vind ik een groot nadeel: de vrouw is toch wel wat in een nederige positie als het om polygamie gaat, althans als ik afga op de voorbeelden uit Afrika en de islamitische wereld. Indien de vrouwen uit die huwelijken gelijkwaardig zouden zijn aan de mannen, dus als de keuze ook werkelijk evenwichtig is, dan is er in mijn beleving weinig op tegen. In principe kan dan het VN-verdrag over huwelijksvrijheid uit 1962 en het VN-verdrag (BuPo) uit 1966 gehandhaafd blijven.
In mijn ogen verdwijnt de statuspositie van veelwijverij zodra er een economisch en sociaal evenwicht heerst en mensen individueel kunnen bepalen hoe zij hun leven leiden. Dat is voorlopig in de wereld nog niet aan de orde. Er is nog veel onevenwichtigs.
Voor mij zou het in praktische zin niet gemakkelijk zijn om mijn aandacht tussen twee of meer vrouwen te moeten verdelen en voor die vrouwen zou het nog veel lastiger zijn: hoe kom je aan je trekken? Hoe je ook denkt in ethisch moreel opzicht: dat gebrek aan evenwicht tussen man en vrouw is waarom een polygaam huwelijk in mijn ogen niet rechtvaardig is. Hoe kan je over vrijheid denken als je in een onevenwichtige situatie verkeert? Is een vrijwillige onevenwichtigheid (in een huwelijk) wel vrijwillig? Mijn antwoord is: in theorie is er niets mis met polygamie alleen is het een vrijbrief voor de superioriteit van de man ten opzichte van de vrouw. Immers, iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid ten opzichte van verbintenissen maar de vrouw is altijd een slag achtergesteld in haar positie ten opzichte van de man. Daarom is het maar goed dat in ons land polygamie verboden is. Dat laat onverlet, dat het vrijwillig samenleven met meerdere personen soms ook voorstelbaar is, zoals in de situatie van de hippie kunstenaar Anton Heyboer. Toch een stille wens van elke man, die diep in onze genen zit? Beschaving is een dun laagje, zegt men. Het is dus oppassen geblazen, maar goed dat polygamie in de wet verboden is (art. 237 Wetboek van Strafrecht). Want beschaving, dat is iets waar we heel, heel zuinig op moeten zijn.



Onze eigen Anton Heyboer uit Den Ilp had er vijf, één meer, maar hij was waarschijnlijk niet zo sterk als de Egyptenaar die een munt met zijn vingers doormidden kan scheuren. 'De hulk uit Egypte' wordt hij genoemd. Hij is een ongelooflijke 28 keer getrouwd, in 2007 had hij 35 zoons en dochters. Zijn kracht zou te vergelijken met 260 PK, gelijk aan zo'n 30.000 man. Die kracht zet hij om viriliteit: hij zegt dat hij 15 keer per dag seks heeft met zijn 4 vrouwen. En die Egyptenaar maar zeggen dat hij het van de Almachtige heeft gekregen, terwijl zijn vrouwen hem voeden met gesmolten boter en rauw schapenvlees. Ik wist niet dat dit het Egyptische equivalent voor viagra was. Hij heeft niet eens een baan, dus hoe kan hij nu geld verdienen om zijn vrouwen en het leger kinderen te onderhouden? Men heeft nooit begrepen hoe die enorme piramides konden worden gebouwd. Dat begrijpen we nu wel,toch?

Bizarre toekomstverwachting

Noorderlicht is iets wat velen beschouwen als een spel van Moeder Natuur. En dat het alleen in de winter plaatsvindt in landen aan de poolcirkel… Klopt dat niet?

Ja, normaliter wel, maar een Amerikaans wetenschapper, ene dr. Peter Riley, heeft aangegeven dat dit verschijnsel ook zou kunnen worden waargenomen in andere, veel grotere delen van de wereld. De kans dat dit gebeurt in de komende tien jaar wordt door hem geschat op 12 procent. Leuk dat je het noorderlicht straks vanaf je balkon of je dakterras kan gaan bekijken, echter niet zo leuk voor de gevolgen die zo’n kleurrijke stralingsboog heeft op onze omgeving. De zonneradiatie of poollicht, aurora borealis genaamd, kan hoogspanningskabels, communicatiesatellieten en computernetwerken in één klap platleggen. En niet voor maar een uurtje, nee, voor langere tijd. Met alle gi-gan-tische economische gevolgen van dien.

Dr. Peter Riley, een wetenschapper die zijn bevindingen op de internetsite Wired Science plaatste, kwam tot deze opmerkelijke conclusie door de data te vergelijken van zonnevlammen (erupties van de zon) uit de recente geschiedenis. Het bleek dat deze de laatste jaren veel vaker voorkwamen en ook in hevigheid toe zijn genomen. Zonnevlammen komen niet regelmatig voor, maar wisselen af in periodes van toename en afname. Op dit moment bevinden we ons in een periode van toename van zonnevlammen. De laatste keer dat een enorme uitbarsting van zonnevlammen plaatsvond in de bewoonde wereld was op 1 september 1859. Dit was tevens de meest heftige uitbarsting die de mensheid zich kan herinneren. De magnetische storm vernietigde de infrastructuur van radio en telefonie en veroorzaakte zelfs brand in bepaalde telegraafstations. Ook in 1921 en 1960 werden op die manier storingen veroorzaakt op het gebied van telecommunicatie.

We moeten ons wel realiseren dat een ramp als in 1859 zich maar eens in de 500 jaar voordoet, al is de kans dat er een minder grote ramp plaats zal vinden door Riley wel duidelijk is onderstreept. We moeten ons realiseren, dat ons leven meer en meer wordt beheersd door telecommunicatie en internet. Dat houdt in dat elke grote zonnevlamuitbarsting ons dagelijks leven potentieel voor langere tijd kan lamleggen. Crisisgarantie nummer 1. Veel erger dan een crisis die door het omvallen van banken en het tekort op de begroting wordt veroorzaakt, als je het mij vraagt. Als de ramp zich voordoet, kan ik mijn blogartikel nog steeds schrijven, maar helaas zal de lezer dan wel enig geduld moeten hebben voordat het online leesbaar is. U bent gewaarschuwd!

PS: als je wilt reizen naar het noorderlicht, kijk dan eens op deze SITE

Absurde prestige

Doordat we in een wereld leven van big, bigger en biggest moet het Guinness Book of Records steeds nieuwe edities uitbrengen met nieuwe wereldrecords. Dat kunnen ludieke records zijn, zoals de grootste chocoladereep ter wereld of de langste menselijke ketting, maar er zijn ook records die gedoemd zijn om te verdwijnen in de analen als megalomane bouwprojecten en mislukte torens van Babylon. Ik breng de Titanic in herinnering (zogenaamd onzinkbaar) en de aanslag op het world trade center in New York (waarvan men dacht dat het altijd zou blijven staan). In Japan heeft men recentelijk de hoogste toren van de wereld gebouwd. Goed voor het Japanse nationalistische gevoel na de ramp met de kerncentrale van Fukushima, dat wel.

De zogenoemde Tokyo Skytree is met 634 meter de hoogste toren ter wereld en het op één na hoogste gebouw op aarde. De Skytree moet alleen de Burj Kalifa (ruim 829 meter) in Dubai voor zich dulden.

Maar voor hoe lang? Duurzaamheid is niet gediend met megalomane projecten. China bouwde de Drieklovendam, een schoolvoorbeeld voor de rücksichtloze dadendrang die de natuur en leefomgeving voor volgende en huidige generaties heeft weggevaagd. Onherstelbare schade is een feit. Deze drieklovendam kan inmiddels uit de laatste editie van het Guinness Book of Records worden geschrapt als grootste waterkrachtcentrale. Geloof het of niet, er is een land dat de ambities van China op het gebied van energiecentrales ruim overtreft. Het is niet Japan, Brazilië of de Verenigde Staten, maar een Afrikaans land: Congo. Dictator Mobutu had in zijn tijd al een prestigeproject op touw gezet om een energiecentrale te bouwen in de Congorivier: de Inga, goed voor 1700 Megawatt.
Dat is goed voor de energievoorziening van ongeveer driekwart van de Nederlandse gezinsbehoefte. Helaas draait de energiecentrale maar halve kracht, maar waarschijnlijk wel ongeveer toereikend voor een land als Congo. Wat moeten ze dan nu met die nieuwe centrale van bijna 40.000 Megawatt? Dat is bijna tweemaal de grootte van de Drieklovendam. Daarmee kun je driekwart van heel Afrika van stroom voorzien. Export van energie? Waarom 60 miljard euro investeren en de rest van Afrika afhankelijk laten zijn van één centrale? Als de nieuwe dam er komt, hoef je maar één gekke terrorist te hebben die de dam opblaast en heel Afrika zit in het donker en Congo en omringende staten zijn een plas geworden waar al het leven in is verdronken. Maar ook zonder zo'n ramp is het ongelooflijk dat iemand als de van corruptie beschuldigde Joseph Kabila (Congo's president) geld los krijgt van de Wereldbank voor zo'n idioot project. Wetende dat het land qua sociale ontwikkeling het allerlaagst scoort op de VN-lijst van 187 landen. Voor 60 miljard kun je ook een gigantische hoop zonnepanelen aanschaffen voor de lokale bevolking. De Wereldbank heeft voor mij voorgoed afgedaan.

Shit happens!

"Shit happens" is geen exclusief taoïstische uitspraak, want een mensenleven komt nou eenmaal niet zonder schade en dat gegeven is universeel. Neem nou die mevrouw die denkt dat ze gewoon naar het toilet kan gaan om daar coke te snuiven. Die komt bedrogen uit. Op een wc moet je poepen, niet snuiven. Snuiven is sowieso niet verstandig in een openbaar toilet.



Voor wie rustig op een toilet wil zitten, is dit misschien ook geen goed idee:

Dit is misschien een oplossing: het I-toilet. Of: de I-Shit? Made by....

HAHA!

De leerzame les van Moira Kelly

In deze tijd van humanitaire slijtage in Nederland is het zaak even stil te staan bij de geschiedenis van Moira Kelly en haar twee aangenomen zoons Emmanuel en Ahmed Mustafa.
Hier te lande wordt geopperd om te bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking. Daarnaast wordt door bepaalde politici geageerd tegen de toevloed van buitenlanders. De schuld van maatschappelijke ontsporing van sommige immigranten wordt eenzijdig bij een hele immigrantenpopulatie neergelegd. Gezinshereniging wordt tegengegaan en families worden verscheurd omdat van een immigrantenfamilie niet alle asielaanvragen worden gehonoreerd. Jonge asielzoekers die hier zijn geaard in de samenleving worden “rücksichtlos” uitgezet. Er worden economische argumenten aangevoerd: het zou de maatschappij schaden omdat immigranten geld kosten. Afgezien of dit wel of niet zo is, is de plicht om een medemens te helpen die in nood verkeert, geheel naar de achtergrond verdwenen. Het schijnt geen rol meer van betekenis te spelen. In politiek opzicht zijn we te ver afgedwaald van de kern van ons menszijn: de humaniteit. Dat bedoel ik dus met humanitaire slijtage.

Het wordt tijd voor een heel ander verhaal: dat van de in mijn ogen moedigste vrouw van deze tijd: Moira Kelly. Moira Kelly is een Australische vrouw van 56 jaar oud die als achtjarige een documentaire zag op de televisie over Moeder Teresa, de iconische katholieke ziekenzuster. Ze was zo onder de indruk dat ze later ook verpleegster of ontwikkelingswerker wilde worden. Al vroeg ging ze daarin nogal ver: op de lagere school klom ze zelfs over de afrastering van haar school om in de pauzes bij de school voor gehandicapten te assisteren. Ze volgde diverse opleidingen op het gebied van speciaal onderwijs, voor missiewerk en om het vak van reclasseringsambtenaar te leren. Daarna werkte ze een tijdje als huishoudster in een missiepost voor Aboriginals in het westen van Australië. Ze keerde terug naar Melbourne, verkocht haar auto en kocht van de opbrengst een ticket naar Calcutta. Hier werkte ze op de missiepost van Moeder Teresa tot haar visum was verstreken. Verder werkte ze ook nog als ontwikkelingswerker in Botswana, Johannesburg (Zuid Afrika), the Bronx (New York), Roemenië, Bosnië and Albanië. Om haar in haar werk te steunen werd speciaal om die reden de stichting “Children First” opgericht. Deze stichting richt zich met name op kinderen met een achterstand om hen verder te helpen in het leven en een hoop op een betere toekomst te geven.
Voor haar tomeloze vrijwilligerswerk ontving ze diverse aanmoedigingsprijzen. In 2001 kreeg ze o.a. een belangrijke prijs vanwege haar werk met gehandicapte kinderen. Ook ontving ze een belangrijke Australische decoratie en werd ze in dat land herhaaldelijk gekroond tot “Australische van het jaar.”
Nog het meest bekend werd Moira Kelly buiten haar eigen land doordat ze twee ernstig lichamelijk gehandicapte broertjes uit Irak onder haar hoede nam. Deze kinderen zaten in een kindertehuis van Moeder Teresa in Bagdad. Beide broertjes missen ledematen: Ahmed Mustafa is viervoudig gehandicapt doordat zijn benen en armen geamputeerd zijn als gevolg van chemische oorlogsvoering door Saddam Hoessein en Emmanuel mist ook ledematen. Beide jongens zijn echter niet minder levenslustig: Ahmed Mustafa heeft zijn zinnen gezet op de Paralympics 2012 en Emmanuel heeft meegedaan aan de X Factor Australië – een talentenjacht voor potentiële zangtalenten. Helaas redde hij het net niet, maar zijn optreden zorgde voor ontroerende momenten bij het grote publiek. Wat vooral opvalt is de enorme levenslust van de zanger.



De boodschap van deze blog is, dat hoe nutteloos mensen ook lijken voor de samenleving, hoe achtergesteld en ellendig hun situatie, er is altijd een reden om optimistisch te zijn omdat mensen zich kunnen ontworstelen aan een leeuwenkuil, een beerput, een ghetto, een oorlogstrauma, een geestelijke gevangenis. Moira is katholiek, maar haar motivatie is niet exclusief voor katholieken. Zij had ook islamitisch kunnen zijn of joods, of humaniste, boeddhiste, hindoe of atheïste. Zij draagt uit wat diep in ons zit: de tegenpool van negativisme en onverschilligheid – de reden om te leven, vanuit een liefde voor de medemens.
Het wijzen naar een groep, naar een ander die niet voldoet aan de ‘norm’ van de meerderheid en die in het verdomhoekje wordt gezet, dat lost niks op. Er zijn te weinig mensen in Nederland die ons dat vertellen zonder woorden maar met daden van formaat. Een moedige en liefdevolle vrouw als Moira Kelly doet je dat weer eens extra beseffen.

Zoals men is bemint men

"Zoals men is bemint men" is een uitspraak van José Ortega Y Gasset, een gevierd Spaans filosoof uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Hij bedoelt daarmee, dat je aan iemand kan zien met wat voor een persoon je te maken hebt als je de wijze bestudeert waarop hij of zij liefheeft. Waarom is dat? Omdat, volgens hem, alle andere handelingen en verschijningsvormen je op het verkeerde been kunnen zetten; alleen in de liefde zijn we volledig eerlijk en transparant. Ons intiemste wezen komt zo tot uiting en dat is te zien aan de keuze van onze partner.
Verder zegt hij, dat liefde geen instinct is, maar een schepping, een vondst of uitvinding - een bewustheid dus. Dat is in mijn visie een tamelijk mannelijk perspectief van Ortega. Hij durft het zelfs aan om die liefde te vergelijken met een literair thema. Zo'n opvatting kan niets anders zijn dan esthetica.

Deze opvatting houdt een manier van waardering in. Hij stelt dit tegenover de liefde die bij Plato wordt beschreven, die in de ogen van Ortega gelijk te stellen is met verliefdheid. En dat is inderdaad iets geheel anders, afgezien van het aspect van de oudgriekse homofilie die in de tijd van Plato gangbaar was. Liefde moet volgens Ortega los gezien worden van de gevoelens die van nature aan de mens gegeven zijn en die vrijwel iedereen heeft voor een ander, onafhankelijk van aard en geaardheid, maatschappij, volk en tijd. De liefde waar hij over praat is "een weinig voorkomend feit en een gevoelen waarvoor slechts weinig zielen vatbaar zijn." Helaas ben ik het daarmee eens als hij bedoelt dat een hoop mensen wel gevoelens voor elkaar hebben, maar zich minder of niet bewust zijn van dat wat hem of haar aantrekt in de partner of echtgenoot. Maar ach, is verliefdheid los te zien van liefde?

Dat wat ik heb ervaren in mijn leven, is dat "verliefdheid" een onbewust proces is, en dat liefde de bewuste variatie is, eigenlijk een poging, een verkenning van de ander om tot toenadering te komen, en dat kan ook op geestelijk vlak zijn. We weten niet wie die ander is, maar denken het te weten en streven naar het onontdekte in de ander ter vervolmaking van onszelf. De liefde is pas compleet als verliefdheid en liefde samenkomen. Zonder verliefdheid is liefde mogelijk, maar liefde is minder compleet zonder die verliefdheid. Het seksuele kan een bindmiddel zijn en een uitvloeisel van zowel verliefdheid als liefde. Komt er een einde aan de verliefdheid, dan is liefde nog steeds mogelijk als men zich maar bewust is van het feit, dat de componenten verliefdheid en seks kunnen verdwijnen of overgaan op een ander.

De haat van mensen na een scheiding is een manier om eigen zwaktes te maskeren om niet de eigenwaarde te verliezen. Als je je voldoende bewust bent van je eigen zwakte en dat ook toegeeft, en daarnaast de 'liefde' als elementair principe in een mensenleven bewust zou uitdragen en beleven, dan zou een scheiding heel wat minder pijnlijk kunnen zijn. Helaas heb je daar dan wel nog steeds de ander voor nodig om een evenwicht te bereiken.
En hoe zit het met de liefde van de vrouw voor de man? Daar komt Ortega niet helemaal uit, ook al zegt hij daar veel over te hebben nagedacht. Logisch, want hoe kan een man dat weten. Ik weet net zo min het antwoord, zelfs weet ik het niet helemaal van mijn eigen vrouw, laat staan in het algemeen. Wie weet kan men mij nog eens duidelijk maken wat vrouwen aantrekt in een man als daar iets algemeens over te zeggen valt - dat de esthetica niet altijd de boventoon voert is me wel duidelijk (ik lijk echt niet op Richard Gere), maar wat dan wel?

Mien ouwe moer uut Oedmoertië

Je kent die Russische poppetjes vast wel: baboesjka's. (Zie foto)

Omaatjes op z'n Russisch.
Russen zijn gek op omaatjes. Ze zijn ook heel levenslustig. Dit jaar mogen er een paar zelfs vertegenwoordigd worden op het Eurovisie Songfestival. De Buranovo Grannies heten ze, gemiddelde leeftijd 75. Ze wonnen van 24 andere kandidaten, dus dat belooft wat. Als ze winnen dan bouwen ze een kerk in hun dorp Buranovo (650 inwoners).
Niet alleen treden ze op in traditionele klederdracht, ze zingen ook nog in het Oedmoerts. Het wat? Het Oedmoerts. Dat wordt alleen nog in een paar dorpen gesproken van Oedmoertië. Deze provincie heeft 1,5 miljoen inwoners.

Het Eurovisie Songfestival vindt in 2012 plaats op 26 mei in de Azerbeidzjaanse hoofdstad Bakoe. Nederland wordt vertegenwoordigd door de indiaan Joan Franka.

AJSF5TFHJ2ZG

Waar eindigt Facebook?

Het trucje van Mark Zuckerberg is gelukt: zijn bedrijf Facebook is in een klap een beursgenoteerd bedrijf. Het bedrijf wordt maar liefst gewaardeerd op 100 miljard dollar (eind 2011), en de winst is nog geen honderdste van de prijs van een aandeel, dat na een dag handel op zo'n 40 dollar staat. Dat is een forse prijs als je bedenkt dat hiermee flink vooruit wordt gelopen op de winstmogelijkheid in de toekomst. Het aantal aangesloten gebruikers van Facebook groeit weliswaar gigantisch, maar het houdt ergens op en er zijn adverteerders die al afhaken.

General Motors is een van die bedrijven die vanwege het geringe succes van hun campagne op Facebook in relatie tot de kosten van hun advertenties, hebben bedankt. Succes is nooit oneindig. Er duiken altijd wel problemen op waar niet op gerekend was. Facebook zou ik een elektronisch plakboek willen noemen, want het is eigenlijk een boek waar iedereen in kan schetsen en plakken. Weliswaar heb je je eigen plakboek, maar je wordt ook telkens afgeleid met krabbels en foto's van andere gebruikers en dat kunnen er op een gegeven moment zoveel zijn, dat je er de balen van krijgt en besluit te stoppen met de flauwekul. Als ik kijk naar mijn eigen facebook-ervaringen, dan zie ik dat het organisme nog niet helemaal volwassen is. De voordelen van Facebook zijn wel bekend. Zoals het feit dat je over de hele wereld kunt chatten met vrienden/familie, het contact houden met familie en vrienden door middel van kleine boodschappen en het browsen door en uitbreiden van interessante nieuwe via-via vrienden. Maar dat laatste kan echter veel efficiënter en beter. Bovendien zou een goede videoverbinding zoals bij Skype handig zijn, zodat je maar hoeft in te loggen en gesprekken kunt voeren met wie je ook maar wilt. Ook zou het een goed mailcentrum kunnen zijn, zoals Yahoo of Hotmail. Nu is het voor mij nog beter of handiger om al die verschillende mogelijkheden apart te bedienen.

En ik ben sceptisch over de ongebreidelde groei van het bedrijf.Ik neem aan dat Facebook zich wel verder zal ontwikkelen, maar of dat allemaal zo snel en goed gaat valt te betwijfelen. Het bedrijf zal op korte termijn moeten vertienvoudigen wil het de huidige beurskoers enigszins rechtvaardigen. En dat is welhaast een onmogelijkheid. Wat Facebook ook bedreigen kan, is juist die groei zelf. Ik zei het al even: je krijgt soms de balen van al die losse berichtjes (sommige mensen posten hun eigen goedbedoelde, maar irritante woordenbrei om de haverklap)en het kost zo enorm veel tijd om alles te lezen of op alles te reageren, dat je eigenlijk geneigd bent je Facebookwereld te verkleinen in plaats van uit te breiden.

Daarnaast is oppervlakkigheid het grote nadeel: het zijn maar onbenulligheden die worden uitgewisseld, afgezien van de rechtstreekse communicatie die ook mogelijk is. Ook is het niet ondenkbaar dat je straks doodgegooid wordt met advertenties. Advertenties, waarvan de computer denkt dat jij daar wel in geïnteresseerd zult zijn omdat Facebook stiekem "alles weet" van jouw voorkeuren. Het schijnt dat de meerderheid van de jonge gebruikers daar niet echt mee zit, maar toch, het kan het begin zijn van het einde. Facebook kent ook beperkingen voor professionele gebruikers vanwege privacy-redenen. Bedrijven en overheden zijn wel geïnteresseerd in een groot bereik, maar willen niet dat sommige informatie naar buiten komt want dat kan het bedrijf of de organisatie schade toebrengen. Die angst houdt op dit moment veel organisaties op enige afstand van de sociale media. Of dat zal veranderen hangt af van hoeveel transparantie wij en zij toe willen en kunnen toelaten. Big Brother is watching you - het collectieve trauma dat ons boven het hoofd hangt - dringt zichzelf steeds meer op. Afgezien van de revoluties die dankzij Facebook en Twitter mogelijk waren in het Midden-Oosten, vormen sociale media dus ook een bedreiging van onze privacy. En wat te denken van hackers of spionnen die bij Facebook werken?

Het feit dat Facebook-gegevens gebruikt zouden kunnen worden door de Amerikaanse geheime dienst of een terreurorganisatie c.q. criminele bende, zou zo maar ineens de opzegging kunnen betekenen van honderden miljoenen gebruikers en het einde van reclame-inkomsten van het bedrijf. Niet leuk, maar ja er bestaat bij Facebook nu eenmaal geen "Vind ik niet leuk"-knop.

Ronddieven in het paleis op de Dam

Ik heb soms op mijn reizen in India en in andere Aziatische landen rondgelopen in grandioze paleizen en tempels, geheel verlaten of met een enkele levende ziel die kwam bidden of bedelen. Je voelt je dan net een inbreker die een huis binnenloopt om stiekem kostbaarheden mee te jatten. Heel ongemakkelijk dus. Je hoeft tegenwoordig niet ver meer te reizen en je ook geen dief te voelen want er is het Google Art Project, een meerdimensionaal project dat gesteund wordt door Google en waarbij je virtueel in musea kan rondsnuffelen, kunst kan bekijken, inzoomen op kunstwerken en nog veel meer. Vooral in tijden van crises iets om over na te denken als je naar het Louvre wil maar er te weinig centen hebt om de trein te pakken, ik noem maar een dwarsstraat. En ook al heb je centen, dan ben je bijna een dief van je eigen portemonnee als je naar het fysieke museum gaat terwijl je thuis met een lekker glas wijn, op je gemak dezelfde kunst kan bekijken, GRATIS.

Nu hebben ze ook het prachtige paleis op de Dam, recentelijk nog gerestaureerd, opgenomen in de collectie. Je kunt een flink aantal mooie stijlkamers bezoeken en een aantal blijft ook voor Google gesloten. Even op het Koninklijk toilet kijken is er ook niet bij. De belangrijkste kunstwerken kunnen in een diavoorstelling worden bekeken, al vond ik het wat lastig om te ontdekken hoe je binnen de website kan navigeren. Dat had beter gekund. Het resultaat is echter verbluffend: prachtige fotografische impressies, een waar walhalla voor de kunstliefhebber en architectuurminnaar.

Ga zelf maar eens door de ruimte heen via deze LINK.

Iets over het paleis:

Het koninklijk paleis werd tussen 1648 en 1665 gebouwd in de classicistische stijl als stadhuis naar ontwerp van architect Jacob van Campen. Het bouwwerk geldt als Nederlands belangrijkste historische en culturele monument van de Gouden Eeuw. Kosten noch moeite werden gespaard om te vieren dat het Nederland goed ging, en dat is nu nog heel duidelijk te zien. Het werd zelfs het grootste bouwwerk ooit van die tijd, op de kerken en kathedralen na. Het duurde 17 jaar voordat het paleis werd ingewijd. Nou ja, paleis... het was tot 1808 het stadhuis van Amsterdam. Pas nadat Napoleon er zijn intrede deed, kon het gekenmerkt worden als "Keizerlijk Paleis". Meer over de geschiedenis van het koninklijk paleis via deze LINK.

Er zijn nog meer Nederlandse kunstschatten te zien op de site van Google, zo is er ruimte gemaakt voor:

+ het museum Boymans van Beuningen in Rotterdam,
+ het Kröller-Müller museum in Otterlo,
+ het Rijksmuseum en Van Goghmuseum in Amsterdam,
en het Gemeentemuseum in Den Haag.

Als je dit allemaal ziet, dan buig je voor de majesteitelijke Google, "ZKH Google". Nou ja, relatief gezien. Toch petje af!

Roti malloti in een tragische toko

Je kent dat wel: moe van het werk, geen zin om nog alleen voor jezelf in de keuken te gaan staan en op weg naar huis een eettentje tegenkomen. Dat gebeurde mij ook: we hebben namelijk een nieuwe Surinaamse afhaaltoko in mijn woonomgeving. Behalve dat ik een nieuwsgierige aard heb, ben ik ook verzot op Surinaams eten. Dat is namelijk een keuken die deels stoelt op de Indiase, Afrikaanse, Hollandse en Indonesisch of Chinese kookkunst van hun immigranten. Een beter mix kan je je niet voorstellen.

De nieuwe tent bestaat uit een wat onopvallende plek in de straat. Binnengekomen wordt ik begroet door een jongeman van duidelijk Surinaamse afkomst en twee andere jongens uit de keuken, die net met hun hoofden boven de witbetegelde toog uittorenen. Ik besluit na het menu bestudeerd te hebben te gaan voor de roti. Dat is een traditioneel gerecht bestaande uit een deegpannekoekje met aardappel, snijbonen (of de echte Surinaamse kouseband, die wat taaier is), ei en kip met kerrie. Soms zijn er ook nog linzen aan toegevoegd of andere ingrediënten.
Ik vraag de jongeman of deze nieuwe tent een beetje draait. Zijn glazige blik zegt veel. Een beetje droevig zegt hij: "Nou we zitten hier pas, dus het loopt nog geen storm." Om hem te bemoedigen zeg ik: "Nou, als het lekker is wat je levert, kom ik beslist terug." Verder prijst hij zichzelf door te zeggen dat het hier erg goedkoop is, en antwoord ik hem, dat de mensen hier vooral op kwaliteit letten. Oeps. Het klonk bijna alsof ik hem een advies wilde geven om zijn strategie bij te stellen. Hetgeen op dat moment althans niet de insteek was.

De jongeman vult een piepschuim bakje met de ingrediënten en doet alles in de magnetron om het op te warmen. Daarna vertek ik, nadat ik zeven euro betaald heb en hij nog roept: "en wel terugkomen hè?"
Eenmaal thuis keert de goede tijding. Ik neem de schuimplastic warmhouddoos uit de plastic tas en floeps, de vette gele kerriesaus uit de doos spuit over de eettafel op mijn administratie. $%&*^%%$#!!!! Nadat ik de schade enigszins heb kunnen herstellen, begin ik te eten van het - naar blijkt - zeer karige portie. Het pannenkoekje is zo taai als leer, de aardappeltjes en boontjes blijken veranderd in een soort halflauwe geprakte hutspotpuree, net genoeg voor op een toastje, en de kip... Waar is de kip?

Er liggen twee botten in de doos. Heb ik soms iets gemist, heeft mijn vriend de Surinaamse tokoman mijn vlees soms stiekem op zitten peuzelen terwijl ik even niet keek? Of dacht hij: "die arrogante hond met zijn verholen kritiek zal ik eens een lesje leren! Honden vangen bot van mij!"
Leermoment van die dag: geef nooit verholen kritiek, maar probeer tijdens de aankoop alvast te bewerkstelligen dat je portie groot genoeg is, en degelijk opgewarmd is(4 minuten, geen seconde minder) én kijk of je geen bot vangt.
Ik koester geen wrok, nee, dat gaat te ver. Ik was zelf zo stom om zeven euro neer te tellen voor een hondenportie lauwe en taaie troep.
Maar ik denk wel, dat deze tragische toko met zijn rottige rotti niet erg lang kan bestaan. Het is tenslotte wel een mediastad, waar de bloggers op de loer liggen. Ik wens de tokojongens desondanks veel succes en beterschap toe (poti takru mofo).

Esperanza Spalding & Gretchen Parlato

Ik krijg niet zo vaak koude rillingen als ik naar muziek luister, maar vandaag gebeurde dat. Ik luisterde naar een Jazz muziekstuk van Esperanza Spalding en Gretchen Parlato, genaamd Useless Landscape.

Ik ben geen diehard fan van Jazz, maar gelukkig, af en toe luister ik eens en dan ontdek je dit. Het Amerikaanse gelegenheidsduo heeft elkaar terecht gevonden. Het prettige aan vrouwen die zingen en muziek maken is dat - althans in dit nummer, om niet al te veel te generaliseren - hun zoetgevooisdheid inbrengen die hen van nature gegeven is. De stembanden van vrouwen kunnen uiteraard allerlei bereiken beslaan, van contra-alt tot coloratuursopraan en in bijzondere gevallen zelfs de typisch mannelijke stembereiken. Whitney Houston kon tot maar liefst 5 octaven gaan, Ella Fitzgerald tot 4. Maar het mooiste is de natuurlijke stemklank, de rust van een moederlijke inborst die het kind in slaap sust, tot bedaren brengt, haar liefde betuigt, of tevreden snort uit weldadigheid. Die stem van de liefhebbende moeder hoor je denk ik altijd terug als je een mooie vrouwenstem hoort praten of zingen. Althans, dat is mijn freudiaanse invulling van wat er gebeurde toen ik luisterde naar Useless Landscape. Vergezocht misschien, al is het lastig een andere verklaring te vinden voor wat me overkwam. De snaar van de bas en de vrouwelijke, zwoel braziliaanse strottenhoofdklanken trilden in mijn hoofd nog lang na. En dat op moederdag...

Esperanza Spalding (1984) is een Amerikaanse jazzbassiste en zangeres. In 2011 won ze als eerst jazz artiest de Grammy Award voor beste nieuwe artiest. Gretchen Parlato (1976) is ook een gevierde Amerikaanse jazz-zangeres.

Gekke verkeersborden in Hilversum

Als je regelmatig op de fiets zit en door Hilversum rijdt, valt je op hoe mooi die stad is. Dat komt voornamelijk door het aantal bomen en overig groen. Ten tweede is de bebouwing - uitzonderingen daargelaten - interessant voor wie er oog voor heeft: opvallende architectuur is ruim vertegenwoordigd. De enige stoorzender in het straatbeeld is de bebording. Hilversum is daar niet uniek in, want je ziet dat door heel Nederland: een overkill aan verkeersborden, met als logisch gevolg dat de borden worden verontachtzaamd, slecht onderhouden en zoals bij mij het geval is als ik in de auto zit: onbewust (en soms bewust) genegeerd. De logica en ordening is zoek en het idee is: laten we er een bordje neerzetten, dan zijn we ervan af. Het tegendeel van wat beoogd is, wordt bereikt.

Mijn advies is: breng alle verkeersborden in kaart en kijk waar je ze weg kunt halen of waar je wijzigingen kunt aanbrengen. Ik ben geen verkeersdeskundige, maar het lijkt me, dat het minder ook wel kan.

Het bord hierboven is vrij onschuldig en zal misschien door bewoners zijn geplaatst, waarschijnlijk door iemand die zijn inburgeringsexamen niet heeft gehaald of die altijd een onvoldoende voor Nederlands haalde. Voor correctie vatbaar en misschien een hekwerkje plaatsen in plaats van zo'n lelijk geel bord?

Maar dan hoef je er echt niet bij te zetten dat het om een hekwerkje gaat.

Heel creatief, maar volstrekt overbodige aanduiding. Het had ook kunnen zijn: wil je dood, rijd dan door rood. Het is een bord bij de treinovergang met bomen in Hilversum Noord. Een taak voor NS om duidelijker te maken dat je echt op de rem moet trappen als de trein eraan komt, maar niet door middel van dit soort bordjes, hoe leuk ze ook zijn.

Wat zijn doseerlichten? De gemiddelde autorijder weet niet wat dat is. Zijn het sfeerlichtjes? Discolichten? Gaan ze vaak stuk? Wat doen ze en waar is het goed voor? Weg met dat stomme bord, geen kip die dat begrijpt. En het is je reinste straatvervuiling.

Ook dit is verkeer(d): een straat waar je als automobilist moet stoppen om eerst het bord te lezen, dan gaat puzzelen over de betekenis en ten slotte wikipedia moet raadplegen op je i-pad en zo een file veroorzaakt, met resultaat dat iedereen chagrijnig wordt. Een barokke paal met te veel en te onduidelijke borden, waaruit je niet wijs kan worden. Weer bijzonder creatief en artistiek zelfs, maar niet geschikt voor argeloze straatgebruikers en dito toeristen. Of... wacht even, ik snap het, misschien was dit wel de bedoeling: een kunstproject?

De oudste beeldhouwkunst ter wereld: rijkdom, maar welke?

Ik heb reeds enige tijd geleden een boeiend boek gelezen over de evolutie van het vrouwbeeld in de geschiedenis, van 35.000 jaar tot nu. Het is van de hand van godsdiensthistorica en theologe dr. Annine van der Meer en is getiteld "Van Venus tot Madonna". Ik ben altijd gefascineerd geweest door de prehistorie en sinds dat ik op aarde ben (zo'n vijftig jaar) is er op het gebied van archeologie enorm veel gebeurd, zodat ik af en toe getuige mag zijn van enkele hoogtepunten in die tak van wetenschap. Vooral in Duitsland en Frankrijk komt zo nu en dan wat aan de dag, juist in het kerngebied van de Aurignacie, het tijdperk uit de prehistorie waarin de Cro-Magnonmens leefde, de voorloper van de huidige moderne mens. Het gebied waarin deze oermens in die periode (grofweg 35.000 jaar geleden)leefde strekt zich uit over Midden- en Oost-Europa en een klein stukje Midden-Oosten, maar verandert door migratie in de tijd.

In 2008 werd in de Hohle Fels grot in de Zwabische Jura (Alpen) van Zuidwest Duitsland het tot nog toe oudste voorbeeld gevonden van een vrouwenbeeldje. Het is een uiterst opmerkelijk beeldje, gemaakt uit ivoor van de wolharige mammoet. Het wordt de Venus van Hohle Fels genoemd. Waarom het een "Venus" is, wordt duidelijk bij het zien van de foto: ze heeft enorme borsten, dikke billen en een opvallend grote venusheuvel. Het beeldje is maar ongeveer 2 x 4 cm. groot en heeft geen hoofd. Wat op een klein hoofd lijkt, is een geperforeerd uitsteeksel, prima geschikt om te dienen voor een halssnoer, zodat de "Venus" om de hals gedragen kan worden als amulet.

Sommige archeologen hebben de neiging om alles maar een religieuze betekenis te geven of als er ronde vormen in het spel zijn dat maar gemakshalve uit te leggen als "vruchtbaarheidssymbool" of iets dergelijks. Echt irritant is dat. Het kan ook gewoon een bepaalde uiting zijn van bewondering voor het Rubensmodel van de vrouw.

Dat neemt niet weg (Zeker weten doen we het nooit) dat dit ivoren beeldje inderdaad te maken kan hebben met een vruchtbaarheidsgedachte, maar dat hoeft op zich niet per se te slaan op de mens (vrouw) maar kan net zo goed slaan op een veel algemenere "wens": namelijk voorspoed en rijkdom. 35.000 jaar geleden had rijkdom een andere invulling dan tegenwoordig, al zijn wij zelf niet zo erg veranderd sinds onze Cro-Magnon voorlopers. In oude en vooral slechte tijden zal vooral het vergaren van voldoende voedsel hebben samengehangen met rijkdom, en zal de associatie van dik zijn misschien eerder te maken hebben met 'voedselrijk' (met de nadruk op rijk) dan met 'kinderrijk'?

In later tijden is het beeld van de Venus veranderd, doordat ze naar mijn mening zowel religieuzer als universeler werden, waarschijnlijk omdat maatschappijen langzaamaan minder landbouwgeoriënteerd en complexer werden en zich derhalve meer op een metaniveau konden bezighouden met hun eigen ontwikkeling en organisatie.

Feit blijft, dat de "moderne" mens al zeer vroeg in staat was om zich te uiten en of dit dan een "wens" inhield, seksueel getint was, of religieus was, daarnaar zullen we moeten blijven gissen.

In mijn persoonlijke visie was de Cro-Magnon een mens met weinig zekerheden, omdat hij puur afhankelijk was van moedertje natuur, en die zich dus wel degelijk van een "wens" moest bedienen: een amulet met de magische formule voor een voorspoedig leven, wat dat ook - behalve voldoende voedsel - inhield.

Misschien is dat wel het begin van religie geweest: het snijden van een beeldje als materialisatie van een wensgedachte. In dat verband overlappen kunst en religie elkaar volledig. Dat is een mooi gegeven. Met dank aan die eerste Cro-Magnon.