Broodje kakkerlak

Bizar en geniaal tegelijk: Arnold van Huis, professor in de tropische entomologie (insectenkunde) te Wageningen, vindt het maar onzin dat wij onszelf voeden met de traditionele hap. Wat je moet doen om de voedselcrisis te lijf te gaan, het regenwoud te redden van de ondergang, je dieet en gezondheid te verbeteren, de uitstoot van broeikasgassen tegen te gaan en je budget voor etenswaren drastisch in te perken is iets heel simpels: volgens hem moet je insecten gaan eten. Het probleem is puur psychologisch. Er is geen rationele reden te bedenken om geen insecten te eten, integendeel. Hij geeft zelfs workshops met een professionele kok, waarbij je leert hoe je die beestjes smakelijk kunt bereiden. En ze zijn bovendien erg gezond: ze zitten boordevol proteïnen. Gelijk heeft professor Van Huis wel een beetje, want waarom eten we wel garnalen maar geen sprinkhanen of meelwormen? Het is maar net waar je mee in aanraking komt.
Het gaat toch om de smaak, of denken we dat we ons ineens als een vogel gaan gedragen?
De chef-kok, Henk van Gurp, bestrooit zijn quiches met maden. Bonbons worden versierd met buffalo-wormen. Volgens hem is het een kwestie van het goede voorbeeld geven: als internationaal bekende chef-koks met insecten gaan werken, dan volgen anderen vanzelf.
Ik herinner me dat mijn oma altijd de larven die in de kaas zaten met de platte kant van het kaasmes over de kaas uitsmeerde. Ik weet niet meer of ik die kaas heb gegeten maar het was zeker een indrukwekkend moment, anders had ik het niet zo onthouden. Ja, dat waren nog eens tijden. Ik krijg nu al vlinders in mijn buik, maar eerlijk gezegd niet van de honger.

Geen Italië

Die Italianen zijn altijd wat dubbel als het een seksueel onderwerp betreft. Ze laten de escapades van Berlusconi oogluikend toe, maar maken zich druk om een kutkalender. Van de week lach ik in een deuk. Wat was het geval? Ik las dat een of andere fotograaf, een Italiaan genaamd Toscani, een kalender had uitgebracht met foto's van vrouwelijke geslachtsdelen. Daar werd veel ophef over gemaakt omdat de Italiaanse variant van de reclamecode commissie opriep om de kalender van de markt te halen. Toscani is het er niet mee eens omdat hij zegt dat het de schoonheid van het vrouwelijk lichaam verbeeldt. Nou ja, dat kan zo zijn, maar het is een kwestie van verbeelding want heb je aan zo'n kalender? Er staan alleen maar genitaliën op. Geen Italië. (Spreek dat maar eens snel achter elkaar uit, what's in a name? Daarom lag ik dus in een deuk)

Afin, ik vind dat het er vooral om gaat hoe je er zelf over denkt bij deze natuurfoto's. Als je geen slechte gedachten hebt zal je de foto's ook niet zo interpreteren en is er verder niks aan de hand. Je kunt ze denk ik best aan kinderen laten zien. Er wordt niets vuigs getoond, alleen maar lichaamsdelen in close-up. Waarbij het de vraag is of een kind wel herkent wat er getoond wordt. Ik vraag me alleen af wie zo'n kalender nou koopt, want om nou een hele maand lang naar een geslachtsdeel met wuivend duingras te zitten kijken gaat me echt te ver. Dan toch maar liever het hele plaatje. Heb ik tenminste niet het idee dat ik tegen de haarimplantaten van Gerard Joling aan zit te kijken.

Robotliefde heeft de toekomst

Er is een 65-jarige professor genaamd David Levy, verbonden aan de Universiteit van Maastricht, die voorspelt dat in 2050 huwelijken en seks met robots de normaalste zaak van de wereld zullen zijn. Deze man is een voormalige schaakgrootmeester die veel afweet van kunstmatige intelligentie. In 2007 schreef hij een geruchtmakend boek (gebaseerd op zijn proefschrift) ‘Love and Sex with Robots’.
“Mensen zullen verliefd worden op robots, omdat die naar de wensen en behoeftes van de gebruiker geprogrammeerd kunnen worden.”, stelt Levy. In Korea en Japan zijn elektronische sekspoppen niet aan te slepen. Ze kosten ruim 5000 dollar. “Maak van zo'n pop een robot, dan vormen die binnenkort een heuse concurrentie voor prostituees,” beweert Levy. Hij durft zelfs te voorspellen dat er over enkele decennia mogelijk een robot in het Witte Huis zit. Het is wel een leuke gedachte, en rijp voor een prachtige filmkomedie, maar de vraag is, of dat de beste oplossing is. Kan een robot hetzelfde denken en reageren als wij? Zal een robot gevoel voor humor kunnen hebben? Kan hij of zij teder zijn, koken, afwassen, toiletten schoonmaken? Waarschijnlijk wel. Maar willen wij wel een voorspelbare, verrassingloze geprogrammeerde computer als partner, laat staan als staatshoofd? Dat is de vraag die we mijns inziens zouden moeten stellen, gesteld dat de technische ontwikkelingen inderdaad zo rap gaan als door Levy voorgesteld.
Ik vond Balkie al een beetje robotachtig, maar blij dat hij nu Walkie Balkie is. Misschien vergis ik me, maar dat robotachtige gedrag dat ik bemerk bij sommige mensen is een veeg teken. We schuiven misschien wel ongemerkt te veel de kant op van elektronica en automaten, terwijl we in wezen meer gebaat zijn om dichtbij de mens te blijven, de menselijke genoegens. Het is toch geen schande om mens te zijn, hè?

Het volgende interview met prof. Levy is met CNN'er Riz Kahn en uiteraard in het Engels:

Lelijk maakt niet uit

Als je lelijk bent, misvormd, gehandicapt enz. is er nog hoop. In deze tijd waarin in de bladen, op tv, in de kranten en op straat of op het werk alleen maar aandacht is voor uiterlijk, vind ik het hoopgevend dat er ook eens een berichtje verschijnt dat een lelijke man een mooie vrouw heeft gevonden. De foto van deze man hierboven met zijn vaste vriendin spreekt boekdelen. Hij heeft een aangeboren genetische afwijking (het Treacher Collins syndroom) waarbij de jukbeenderen niet tot ontwikkeling zijn gekomen. Zijn gezicht hangt af omdat de gelaatsspieren en het bot waaraan die vastzitten ontbreken. Ondanks deze tragische afwijking leeft hij nu samen met een prachtige vrouw, heeft een baan en een koophuis en is heel gelukkig. Hiermee is voorlopig ook bewezen dat de liefde van een vrouw voor een man in bepaalde gevallen niet puur gericht hoeft te zijn op uiterlijk - andersom geldt dat waarschijnlijk ook. En misschien heeft lelijkheid ook iets aantrekkelijks. Misvormdheid kan een mens, zoals bij de Klokkenluider van de Notre Dame, heel zacht en intens goed maken. Andersom is een knap uiterlijk misschien wel aanleiding voor mensen om zich arrogant te gedragen hoewel ik daarvoor geen enkel bewijs heb. Ik ben namelijk helemaááál niet arrogant!

Bekijk deze video

Tragische eindes

Ze vallen bij bosjes lijkt het wel, die half mislukte popsterren uit de jaren 70 en 80. Eerst was daar Bobby Farrell alias Boney M. In Cuba, of all places, wordt Boney M. nog steeds gedraaid. Hij is daar blijkbaar een soort held. Waarom? Misschien omdat z’n liedjes disco zijn (is daar momenteel populair) en nergens over gaan eigenlijk. ‘Daddy cool’ en ‘I’m crazy like a fool’ snapt iedereen en z’n idioot gekke rituele kippendans ook. Zijn leven was net zo gek, met veel te veel gepassioneerde liefdesaffaires, drank en drugs, en dan nog eens financiële problemen. Dit vanwege misgelopen rechten op zijn muziek onder meer omdat hij alleen maar playbackte. En toch miljoenen platen verkocht. Een beetje tragisch, zoals het filmpje van de Ohra commercial waaraan hij zijn medewerking gaf (waarschijnlijk kreeg hij hier een leuk bedrag voor).



De andere roofbouwpleger die pas is overleden is Gerry Rafferty, die bekend werd vanwege zijn hit Baker Street (“He's gonna give up the booze and the one night stands”). Verder bleef hij in de music scene een beetje op de achtergrond. Daar is een goede reden voor te aan te geven: hij had namelijk een ernstig drankprobleem. Hij is zelfs eens uit een luxe hotel verwijderd vanwege ernstige overlast. Niet omdat hij zo’n stennis maakte, want hij was een stille drinker. Alleen kon hij zijn plasje niet ophouden en had hij zijn kamer tot een vieze stinkende bende gemaakt. De details zal ik je besparen. Hij is op 4 januari overleden als gevolg van een versleten lever, op de leeftijd van 63. Tragisch, maar daarmee is hij in ieder geval van de drank af.
Ik ben benieuwd wie dit rijtje tragische popsterren dit jaar aan zullen vullen. Ik weet er nog wel een paar, maar ik houd ze nog even geheim.

Leeuwenliefde

Als jongetje van een jaar of 10, 12 was ik gefascineerd door het verhaal uit de Bijbel waarin Daniël in de leeuwenkuil wordt gegooid maar niet wordt opgegeten. Het is een symbolisch verhaal over de held Daniël die dankzij zijn geloof geen angst kent voor de koning der dieren. In deze tijd is er ook zo'n held, zeker een stuk profaner maar niet minder indrukwekkend:



Volgens mij is het een Zuid-Afrikaan die Kevin Richardson heet en niet voor niets de leeuwenfluisteraar wordt genoemd ('lionwhisperer'). Ongelooflijk dat hij ruim een decennium met leeuwen werkt en nog nooit serieus is aangevallen. In circussen gebeuren er nog wel eens hele ernstige ongelukken, dodelijk zelfs, maar blijkbaar lukt het deze Richardson om onderdeel te worden van een leeuwenfamilie. Deze machtige beesten lijken tam te zijn, zoals katten. Hij moet iets speciaals hebben met deze dieren, die hem volledig vertrouwen, zelfs met kleine puppies.Lees meer over Kevin Richardson HIER.



Ten slotte nog dit: in de dierentuin van Buenos Aires zijn onlangs 3 zeldzame witte leeuwen geboren.

Lef of gewoon dom?

Mag ik hem even voorstellen? Zijn naam is Dean Potter, geboren in 1972 in de VS. Hij is een bekende bergbeklimmer, BASE jumper en koorddanser (highliner). Iemand die niet terugschrikt voor een portie levensgevaarlijk klauteren en balanceren.
Waarom nemen mensen zelfs risico als ze weten dat ze door zo'n risico te nemen, mogelijk zichzelf de dood injagen? Het is fascinerend, dat het gokken op geluk en beheersing of vaardigheid de mens in het bloed zit. Anders was de mens ook niet zo ver gekomen waarschijnlijk, dus het zal wel een genetisch voordeel zijn om te spelen met vuur. Als je dit verder doortrekt naar de gehele mensheid, zou het wel eens vijf voor twaalf kunnen zijn want (althans in mijn ogen) worden er veel te veel risico's genomen door de mens van nu. Misschien dat er verandering in komt, maar ik betwijfel het nu nog. Het is wel handig als er niet te veel mannen aan de top opereren, want die hebben het naar mijn overtuiging veel meer in zich om risico's te nemen. Dat hoort bij de mannelijke soort, zal ik maar zeggen. Tja, dames, er is nog wel wat te doen voor jullie. Mannen in toom houden, bedoel ik dan. Al heb je ook vrouwelijke koorddansers, deze pipo is wel effe wat meer levensmoe dan zijn vrouwelijke collega's. Of hij moet familie zijn van Harry natuurlijk...



Om op mijn vraag terug te komen, die ik aan het begin van dit blog stelde: Potter zegt zelf dat hij al vanaf zijn jeugd dromen heeft om te vliegen (had ik zelf ook als kind). Deze 'droom' beheerst nog steeds zijn leven, vertelt hij in een interview uit 2009. Ik denk dat als je je hele leven met iets bezig bent en al je hersencapaciteiten inzet voor een enkel doel, dat doel erg dichtbij komt. Het 'vliegen' komt met BASE jumpen erg dichtbij, en wellicht dat hij dankzij uitvindingen in de toekomst nog veel verder komt dan met een simpel BASE jumpsuit met parachute. Zonder parachute zou al een stuk knapper zijn. Bekijk deze video eens.