Stuur me een kaartje, Saartje!

Het lijkt extreem ouderwets om brieven te versturen of te ontvangen, net zoals het niet meer gangbaar is om een LP (een ronde vinyle muziekdrager)of zelfs een CD te kopen of af te spelen, een sms te versturen (we hebben WhatsApp), onderweg een papier kaart te lezen of een hotel te boeken via een reisbureau. We doen tegenwoordig alles snel en online. Maar blijft dat leuk? Wie hip of cool is kiest tegenwoordig ook af en toe voor nostalgie. Die koopt bijvoorbeeld een langspeelplaat van vinyl, schrijft een echte liefdesbrief op blauw papier en zoekt zijn weg op een oude landkaart. Geen robotje met een menselijke stem die zegt dat je bij de volgende afslag links of rechts af moet gaan. Gewoon de uitdaging aangaan en de spanning voelen of je het bij het rechte eind hebt. Op kans van verdwaling, maar wat is er (zonder tijdsdruk) spannender en leuker dan dat?
Ook zo'n liefdesbrief schrijven is reuze spannend. Niet alleen voor de schrijver, ook voor de ontvanger is het een geweldige ervaring. Mijn dochter was helemaal in de wolken toen ze, toen ik vroeg wat voor soort vriend hij was, giechelend opbiechtte dat hij haar een 'liefdesgedicht' voor haar had geschreven. Dat doe je natuurlijk niet via social media, zoals WhatsApp, Facebook, twitter of wat dies meer zij. Romantiek bestaat nog. Je moet wel weten hoe!
Wie beide wil combineren, ik bedoel: de nieuwe en de oude media, kan terecht op een aardige website: postcrossing.com
Hier kan je je aanmelden om een ansichtkaart te ontvangen van een wildvreemde, willekeurig gekozen persoon, die dan verwacht ook een ansichtkaart van jou te krijgen. Ik weet niet of je zo ook relaties kunt aanknopen, maar het idee is heel leuk en het sponsort de wegkwijnende postbedrijven in de wereld van vandaag. Wellicht is het ook een idee om brieven naar willekeurige mensen te schrijven, in de hoop dat je een minstens even mooie brief terugkrijgt.
Enige tijd geleden hadden wij met een clubje mensen afgesproken om elkaar handgeschreven brieven te gaan schrijven over een bepaald, door onszelf gekozen onderwerp. Deze brieven rouleerden dan volgens een vastgestelde route en zo werd het mapje van toegevoegde brieven net zo groot als ons kringetje was. We kwamen er echter achter dat het enthousiasme tanende was, naarmate de tijd verstreek en er vielen steeds mensen af of reageerden niet of te traag, zodat ons kringetje nu op leven na dood is. Het is jammer, je moet wel iets hebben om over te schrijven. Je moet iets te zeggen hebben. Anders kan je beter zinloos gaan twitteren of een berichtje plaatsen op een blog. En je moet een goede hand hebben om een pen langdurig vast te houden. Schrijven vergt oefening. Typen ook, maar dat is minder inspannend denk ik. Voorlopig houd ik het maar op deze blog, en stuur af en toe een kaartje naar een 'willekeurig' adres, het liefst ergens in een ver land, waar ze nog blij zijn met een oubollig ansichtkaartje met kleurige tulpen, staalblauwe luchten en boertjes op klompen.