Lucky bastards

We zijn toch 'a bunch of lucky bastards' in onze westerse wereld, waar klagen we over eigenlijk? Het weer? Economische crisis? Werkloosheid? Belastingaanslag? Geluidsoverlast? Criminaliteit? Politieke chaos? Hondenstront? Deze gedachte heb ik vaak: stop met klagen, leef toch happy. En wat minder arrogant graag. We hebben een dak, eten, een bed en een tv en een computer, misschien zelfs een auto. Als de wereld uit 100 mensen bestond, dan zou je een goed beeld krijgen van de wijze waarop de mens op deze wereld leeft. Er is nog wel wat werk te doen, blijkt.
De tekst is niet zo origineel, die heb ik wel eens eerder gezien. Toch is deze clip de moeite waard om nog een keer te bekijken.

Communicatieblunder?

Let op, dit gaat in de communicatiebranche straks rond als een van de domste acties van een miljardenconcern, nog net na de missers van BP. Ik heb altijd geleerd dat je appels niet met peren moet vergelijken. En dat er zelden iets voor een Apple en een ei te koop is overigens ook. Het zijn waarheden die zeker in het bedrijfsleven gelden.
De firma Apple, een giga-groot Amerikaans computerconcern dat ruim 8 miljard dollar winst maakte in 2009, flikte het onlangs om de rechter te verzoeken om een relatief klein Duits bedrijf, Koziol, te dwingen de naam van een nieuw eierdopje te wijzigen omdat die teveel op de gepatenteerde naam “iPod” zou lijken. Ik wist niet dat eierdopjes iets met computers van doen zouden hebben, en ook niet dat er verwarring zou kunnen bestaan tussen de ‘eiPott’ (de naam van de eierdop) en de “echte” iPod (een elektronisch ding). De iPod verwijt de ketel - eehh eierdop... De eierdop kost een paar euro, een fractie van wat een “echte” iPod van het dure merk Apple kost. En je kunt er voor zover ik weet geen muziek op draaien. Eén ding is zeker, Apple heeft zich compleet belachelijk gemaakt in de pers met hun actie (gevoel voor humor gaat meestal niet samen met ultieme geldzucht) en de ludieke designfirma Koziol heeft meteen alle aandacht voor haar nieuwe design-eierdopje. Bovendien laat Koziol het er niet bij zitten: ze probeert bij de rechter alsnog gelijk te krijgen met het voeren van de naam ‘eiPott’. Ik hoop dat ze voor 100% gelijk krijgen. De communicatie van de firma Koziol zit goed in elkaar en maakt dankbaar gebruik van de blunder van de reus Apple. (En ehh, is het voeren van de naam en het logo van Apple overigens niet een typisch geval van copyrightschending?)

Smoezenmachine

Bierreclames zijn vaak erg leuk. Deze komt uit Argentinië. Blijkbaar hebben mannen in dit land een probleem om alleen uit te gaan, zonder hun vriendin. Iets voor Alex?

Hoe heter, hoe beter

Dames en heren, zet u schrap: ongelooflijk goed nieuws. Mogelijk is dit het einde van de fossiele brandstoffen. Professor Nick Melosh van Standford University in Palo Alto, Californië, heeft een revolutionaire ontdekking gedaan die qua kosten gemakkelijk de concurrentie aankan met fossiele brandstoffen als energiebron!
Waaruit bestaat deze ontdekking?
Zonnepanelen leveren energie, maar de elektriciteitsopwekking is óf fotovoltaïsch óf thermo-elektrisch. Het ene systeem is gebaseerd op lichtstraling van de zon, het andere op warmteafgifte. De technische doorbraak waarvan de Melosh gewag maakt heeft nu betrekking op de vereniging van beide systemen.

Het probleem van de huidige zonnecellen is dat ze behoorlijk inefficiënt zijn. Ten eerste: als ze (te) heet worden werken ze minder efficiënt. Ten tweede: de zonnecellen van silicium (= de mineraalbasis van zand) werken alleen op een bepaald deel van het lichtspectrum. Daardoor gaat de helft van alle energie verloren.

In de nieuwe systemen wordt echter een dun laagje cesium gebruikt als geleidingsmateriaal, wat de energieopwekking verdubbelt. Doordat deze nieuwe systemen in bestaande zonnecellensystemen ingepast kunnen worden, worden de uiteindelijke relatieve kosten beperkt. De innovatie bestaat dus hoofdzakelijk uit de wijziging van materialen die bij de fotovoltaïsche cellen gebruikt worden.

Een nadeel van het nieuwe systeem is dat zij alleen goed werken als ze extreem heet worden. Dat is een probleem bij de wat kleinere zonnecellensystemen op bijvoorbeeld daken van huizen.

In theorie kan het nieuwe systeem een 60% efficiëntiegraad bereiken, waarvan de helft al genoeg zou zijn om te kunnen concurreren met fossiele brandstoffen tegen de huidige olieprijs.

Deze video van Standford University legt de werking van het systeem uit:

Een reusachtige vissenkom

Dieren zijn zielig!

• Libelles leven maar 24 uur.
• Goudvissen kunnen maar 3 seconden iets onthouden.
• En het oog van een struisvogel is groter dan zijn hersens.

Sommigen van ons lijken op dieren, maar dieren zijn net iets zieliger.
Ook hierom: we sluiten ze op in hokken, of in ons huis, of in een terrarium of aquarium. “Leuk om naar te kijken.” Dieren zijn amusement!
Tja, je mag denken wat je wilt. Ik denk er het mijne van.
In ieder geval heb ik hier een mooie videoclip met een coole sound. Opgenomen in het fameuze Kuroshio Zeeaquarium in Okinawa, Japan. Hierin zwemmen vissen die van nature voorkomen in het westelijk deel van de Grote Oceaan: deze zogenaamde Kuroshio golfstroom loopt van Taiwan tot Japan en wordt wel de 'Zwarte Golfstroom' genoemd vanwege de diepblauwe kleur.
De tank bevat 7500 kubieke meter water en beschikt over een 60 centimeter dik plexiglas paneel van 8,2 bij 22,5 meter. Uitkijken voor scheurtjes...

GPS graffiti

Een Amerikaan met de naam Nick Newcomen heeft bijna 20.000 kilometer gereden in zijn auto, dwars door 30 staten. Op zich niet zo bijzonder. Wel dat hij dat gedaan heeft aan de hand van een GPS-apparaat en met Google Earth. Daardoor was zijn reis af te lezen op Google Earth. Op zich ook niet zo bijzonder. Wel dat hij deze reis maakte om op de kaart van de VS "Read Ayn Rand" te kunnen schrijven: Ayn Rand is zijn favoriete auteur.
Wel een maf idee, maar heeft gekregen wat hij wilde: een originele advertentie voor de boeken van Ayn Rand. Wie was Ayn Rand? Ayn Rand (geb. Alissa Zinovievna Rosenbaum, Sint-Petersburg, 1905 – New York, 1982) was schrijfster en initiator van het Objectivisme, een filosofische stroming. In de Verenigde Staten heeft zij vele volgelingen. Ze heeft de meeste bekendheid gekregen met haar romans The Fountainhead, en Atlas Shrugged maar heeft nog vele andere boeken geschreven.

"Ik heb dit in de eerste plaats gedaan omdat ik fan van Ayn Rand ben," zei hij. "Als er meer mensen zouden zijn die haar boeken zouden lezen en haar ideeën serieus zouden nemen, zowel in de VS als daarbuiten, zou de wereld er beter uitzien, vrijer zijn, en veel optimistischer", aldus Newcomen.

Om Newcomen op zijn wenken te bedienen, op Youtube zijn tot mijn verrassing een aantal filmpjes met interviews te bekijken met schrijver-filosofe Ayn Rand. Zelfs een interview uit 1959! Haar Russische accent is duidelijk herkenbaar.

Mark Twain's geheimen

Het is dit jaar 100 jaar geleden dat de schrijver Mark Twain (wiens echte naam "Samuel Langhorne Clemens" was) stierf. Natuurlijk wordt zijn sterfjaar herdacht, en worden er speciale uitgaven gepubliceerd, maar er is nog iets zéér opmerkelijks: een van de bepalingen uit zijn laatste wil luidt, dat zijn autobiografie pas gepubliceerd mag worden 'over 100 jaar'. Dat is dus dit jaar! De reden waarom hij dit in z'n testament bepaalde? Mogelijk wilde hij zijn vrienden en/of familieleden niet compromitteren met zijn openhartige gedachten. We zullen het nooit weten.
Iedereen die in Mark Twain is geïnteresseerd, zoals ik, is zeer benieuwd wat hij te vertellen zal hebben. Twain liet duizenden pagina's van zijn manuscript achter, en ook nog eens talloze handgeschreven notities. Het omvangrijke manuscript lag tot voor kort in een kluis van de Universiteit van Californië. [Rechts: het optrekje van Twain in Hartford, Connecticut, waar hij woonde met zijn vrouw en drie kinderen tussen 1874 en 1891. Het huis had 19 kamers en was ontworpen door de Tiffany Studio's. Het is, uiteraard, nu een museum]
Maar hoe zal zijn autobiografie er van binnen uitzien? Een ding is zeker. In de memoires wordt o.a. zijn relatie beschreven met Isabel Van Kleek Lyon, die toen de laatste jaren van zijn leven, na de dood van zijn vrouw, zijn secretaresse was. Dat belooft nogal spannend te worden. Twain vertelde (in die tijd!) dat zij zo dichtbij hem stond dat ze een keer een 'elektrisch seksspeeltje' voor hem gekocht had. Later had hij daar spijt van, aangezien hij concludeerde dat ze hem had verleid en gehypnotiseerd om zich zijn materiële eigendommen te kunnen toe-eigenen.
Verder zijn z'n gedachten en twijfels over God interessant, en zijn kritiek op de politieke machtsinvloed die de Verenigde Staten destijds uitoefende of opbouwde in landen als Cuba, Puerto Rico en de Filippijnen.
Als het goed is wordt deel 1 van zijn autobiografie uitgebracht in november in de VS, dus zal het nog wel even duren voordat het bij ons in de winkel ligt. Ik verheug me er nu al op.[Links: Twain met zijn secretaresse, Van Kleek Lyon]

Wonderkinderen

Het is altijd een beetje griezelig om te zien dat kinderen met een of meer bijzondere talenten voor het voetlicht komen als ze nog erg jong zijn. Worden ze gepusht door hun ouders? En hoe? Zal dit schadelijk zijn voor de keuzes die ze op latere leeftijd maken? Maken hun ouders behalve goede sier ook geldelijk gewin met het talent van hun kind?

In Thailand was enige jaren geleden een driejarig kind dat een bijzonder talent had op het gebied van schilderen. Hij maakte prachtige abstracte schilderijtjes. Op die leeftijd leerde hij bovendien viool spelen. Zijn schilderijtjes werden (en worden nog steeds) aangeboden op Ebay en soms voor enorme bedragen verkocht. Ook moet de jongen de Bühne op om voor een massaal publiek zijn vioolkunstjes te vertonen. En het ontroerde publiek klapt wel, ook al is het spel nog lang niet perfect. André Rieu schroomde enige jaren terug ook niet met 'zijn' jonge krullenbol-met-reebruine-ogen Akim Camara door hem het podium op te slepen. Het lijkt allemaal onschuldig, vertederend zelfs, maar deze jongetjes worden wel een speelbal van het publiek, zoals destijds Michael Jackson, die in mijn visie zijn jeugd had overgeslagen en daarom op latere leeftijd nog steeds buitengewoon en ongezond veel aandacht besteedde aan kinderen die niet van hem waren. Het buitengewone talent van wonderkinderen is er voor ons, maar niet ten koste van die wonderkinderen zelf. Zij kunnen hun keuzes niet objectief genoeg maken, hun ouders wel. We kunnen best nog even wachten tot ze achttien zijn, nietwaar? Al zijn het dan geen wonderkinderen meer, maar 'gewone' (multi-)talenten.

Schoon water onderweg

Simpele oplossingen voor moeilijke problemen zijn meestal erg populair. Ze halen de krant. Of deze blog. Deze keer is mijn oog gevallen op een bijzondere oplossing om vervuild water om te zetten in schoon drinkwater. En het is de methode die ‘t ‘m doet. Onderzoekers van de Stellenbosch Universiteit in Zuid Afrika zijn namelijk op het idee gekomen om theezakjes te gebruiken en deze in de hals van een waterfles te plaatsen. Deze theezakjes worden gevuld, niet met Rooibosthee, maar met ultrafijne nanovezels en koolstofkorrels. De nanovezels filteren schadelijke stoffen en de koolstofkorrels doden bacteriën.
Wat het idee zo aantrekkelijk maakt is de prijs van het theezakje. Zo’n 25 à 30 cent. Voor menig arme Afrikaan toch nog wel te prijzig, maar het is nog niet in massaproductie genomen. Gebeurt dat wel, dan verwacht ik dat de kosten nog flink zullen dalen.
Het theezakje is 100% milieuvriendelijk, en het lijkt me voor trackers en hikers ideaal voor onderweg.
In de volgende videoclip een demonstratie door dr. Eugene Cloete.

Toppie!

Binnenkort ga ik weer vliegen. Soms krijg ik een aantrekkelijke aanbieding in de elektronische postbus van JetAirFly, een Belgische luchtvaartmaatschappij van moedermaatschappij TUI (zusje van Arke). Zij vliegen o.a. vanaf Zaventem, Brussel. Prima maatschappij. Tot voor kort. In verband met bezuinigingen hebben ze nieuw, minderjarig personeel in hun gelederen. Dat hebben ze gedaan om de veiligheidsintructies die worden gegeven en waarbij de meeste passagiers niet meer opletten, nieuw leven in te blazen. Deze nieuwe jonge crew weet wel hoe het moet, maar ik vertrouw het niet zo. Als je ooit in een vliegtuig komt te zitten en je hoort het woord "toppie", dan ben je nu in ieder geval gewaarschuwd.

Dikke vrouwen

De 170 kilo zware, 33-jarige Angela Scognamiglio heeft onlangs de 21e "Miss Mollig"-verkiezing gewonnen in Forcoli, een Italiaans stadje niet ver van Pisa (foto boven: enkele deelneemsters).
Ik ben niet gek op flubberende vleesklompen, opgeblazen tieten en uitgezakte billen. Dames, het spijt me, een beetje dik is niet lelijk maar je kunt te ver gaan. De onstilbare eetdrift die sommige vrouwen blijkbaar hebben heeft onsmakelijke bijwerkingen. Een daarvan is de lelijke vetophopingen in sommige (zo niet alle) delen van het lichaam. Afgezien van het esthetische aspect, het is gewoon niet normaal, zeer slecht voor de gezondheid en onnatuurlijk. Als je dat niet bij jezelf ziet is er iets goed mis met je. En als je het wel ziet en er niets aan doet ook.
Kort gezegd: ik ben er dus van overtuigd dat vrouwen die te dik zijn geestelijk niet sporen. Ze lijden volgens mij aan een soort verslavingsgedrag en daar zou je mensen eens goed mee moeten helpen en niet doen alsof een 'afslankingscursus' helpt (sowieso niet). Ze moeten ervan doordrongen worden dat hun eetmanie een psychische ziekte is.
Ik vind dat niet onderkennen dat het gaat om een psychisch probleem typisch een voorbeeld voor deze tijd waarin mensen met problemen aan hun lot worden overgelaten en slachtoffer worden van de zogenaamde vrije markt. Een proactieve zorg is hier nodig en een eerlijke benadering van problemen. Individuele vrijheid bestaat maar het (niet) verstrekken van inzicht in de situatie is een ander ding. Voorlichting en signalering dus. Daar is de overheid voor. Ik heb gezegd.

TIP: de economische crisis te lijf

Hier is mijn tip om de economische crisis 'zo goed als' op te lossen.
Iedereen heeft wel ergens een potje met centen staan. En al die on-ingeleverde statiegeldflessen leveren wat op! Ook laten we vaak wat geld slingeren op vergeten plaatsen. Zou een gecoördineerde actie effect hebben om de economie een zetje in de goede richting te geven?
Een studie in Engeland heeft namelijk uitgewezen dat alleen al dat rondslingerende geld goed is voor (in het Verenigde Koninkrijk) een duizelingwekkende 42 miljoen pond ofwel meer dan 50 miljoen euro!

Hier is, gemiddeld genomen, het geld te vinden:

1. In je (broek)zakken;
2. Op de bodem van je portemonnee;
3. In de auto;
4. Onder of achter de kussens van de zitbank.

Kijk ook eens in de stofzuigerzak, in tassen en colbertjasjes en in of bij de wasmachine, onder kasten, enzovoort.
Dus mensen, ik zoek even op deze plekken en geef het geld uit, ook al is het maar 3 euro of zo, ik koop er wat snoep of een ijsje van of een lot uit de loterij – het stimuleert de economie en mijn huishoudboekje lijdt er niet onder.
Alleen mijn (zit)bank staat nu wel even onder curatele, dat begrijp je.

Een tweede leven

Tegenwoordig recyclen we bijna alles. Recentelijk zijn er containers geplaatst om plastic verpakkingsmateriaal te recyclen. Dat gaat wel ten koste van ruimte in de bijkeuken vanwege de zakken die daar staan, en van tijd om het weg te brengen. Ik heb het er graag voor over. Vandaag heb ik het laatste restje nutteloze inboedel van mijn moeders flat aan de jongens van de Kringloper meegegeven, die het graag in ontvangst namen. Het dient twee doelen: de werklozen van de Kringloper hebben een job en oude spullen krijgen een tweede leven. Dat is mooi. Kunstenaars (bijvoorbeeld uit de jaren 60) hadden allang ontdekt dat je afgedankte spullen opnieuw kunt gebruiken in een andere setting. Van afval Kunst maken dus.
Zo heb ik ooit eens een bureaulamp gemaakt van o.a. een oude fluitketel en een strijkijzer. Niet dat dit kunst is, maar ik vond het wel humor; en die prachtige gebruiksvoorwerpen kregen een tweede leven. Je kunt ook oude spullen verzamelen en een museumpje beginnen. Een kennis van me die architect is heeft zo zijn eigen stofzuigermuseum in huis; zijn huis zelf is bijna geheel gebouwd van gerecycled materiaal. Ik geef hem gelijk.
Herscheppen uit oud of stuk materiaal is een aantrekkelijk idee. Dat heeft de Antwerpse rockband met de naam The Hickey Underworld verdraaid goed begrepen. De volgende clip is erg geinig en toepasselijk op dit thema van "een tweede leven".

(Over)leven zonder centen

In Amerika woont een zonderlinge gast die bewust zonder geld leeft. Het kan! Hij bewijst het. Al negen jaar lang. Daniel Suelo heet hij, een jaar jonger dan ik (49), en hij woont al drie jaar in een grot in de staat Utah. Suelo is niet een aan de drank geraakte dakloze, maar een afgestudeerd antropoloog aan de Universiteit van Colorado. Toen hij in de Andes was voor een vredesmissie, waar hij de taak kreeg toegewezen om de gezondheid van lokale Ecuadoriaanse indianen te monitoren, zag hij dat zij de door hen verbouwde producten zoals aardappels, quinoa en bonen verkochten op de markt om er allerlei industriële producten voor terug te kopen zoals instant noedels en suiker, maar ook meel en smaakversterkers. En luxe artikelen zoals een tv, bijvoorbeeld. Hij merkte dat zij naar gelang zij meer uitgaven aan deze industriële producten ook een slechtere gezondheid kregen. Er was volgens zijn berekeningen en grafieken een duidelijke relatie tussen gezondheid en leefpatroon. “Alsof geld hen aan de afgrond bracht,” licht Suelo toe als een journalist hem eens opzoekt in zijn grot.
De manier waarop Suelo tegen het leven aankijkt heeft ook te maken met zijn jeugd en zijn religieuze doopsgezinde opvoeding. Hij ziet bijvoorbeeld een verband tussen het leven van Jezus die het harde leven opzocht en hemzelf. En in 1999, toen hij net genoeg geld bij elkaar had gesprokkeld om de vlucht erheen te kunnen bekostigen, verbleef Suelo in een Boeddhistisch klooster in Thailand. Vandaar vertrok hij naar India en vond een voorbeeld in de sadhu’s, de Indiase asceten die geacht worden voortdurend bezig te zijn om geestelijke verlichting te bereiken. Ze doen namelijk nagenoeg niets, alleen hun gezicht beschilderen en bedelen...
De dagelijkse realiteit voor Suelo is dat hij geplaagd wordt door ongedierte in de grot, die over hem heen kruipen of hem bijten en bloed aftappen. Het deert hem niet echt. ’s Ochtends brouwt hij een thee van dennennaalden, neemt een bad in het koude rivierwater (of in een meertje). Daarna wordt er gezocht naar eetbare planten, zoals waterkers of mosterdplant, wilde ui en soms insecten, hagedissen. Als hij geluk heeft vindt hij een hert of ander dier dat overreden is; zo kan hij een potje koken van vers vlees.
Een pensioen heeft Suelo niet, maar hij vindt het geen bezwaar om het risico te dragen van ziekte of ouderdomskwalen. “Ik heb groot vertrouwen in natuurlijke selectie,” zegt hij, “En op een dag wordt ik zelf uitgeselecteerd.” Ja, daar is niks an te doen. Zelfs geen potje smeerzalf van Olaz of hoe heet dat spulleke.
Het kan wel, zonder geld leven. Hij moet het nog wel bewijzen dat hij het tot het einde van zijn schrale leven haalt. Ik hoop het, vindt het niet zielig, wel moedig. Alleen is zijn ascetisme een beetje dubieus. Hij heeft namelijk nog wel contact met de moderne, snelle wereld door middel van internet: hij houdt HIER een blog bij, net als ik, waarvoor hij naar de openbare bibliotheek gaat in de dichtstbijzijnde stad.
Ik weet het niet, ik vind dat nogal dubbel. Een dagboek of een roman, dat zou nog wel wat zijn, al is het schrijven op perkament of boomschors misschien voor de hand liggender. Tja, hij blijft Amerikaan. En als Jezus of Boeddha in onze tijd hadden geleefd, hadden ze gewoond in typische IT-landen en misschien ook wel geblogd.
De vraag is natuurlijk: zou IK zo kunnen leven? Ik denk het niet. Die schorpioenen of insecten, à la. Ook aangeschoten wild krijg ik nog wel in de pan, ook zonder zout en peper. Maar het is de absolute eenzaamheid die me gek zou maken. Alleen zijn is echt gekmakend. Ik mis mijn kinderen al als ze een weekje weg zijn, mijn vrouw mis ik ook heel erg als ze er even een paar maanden niet is. Dat doet pijn. God zij dank heb ik nog mijn sociale kringetjes. Niks voor mij dus, dat ascetisme. Over een jaar of vijftien herinner ik mij deze man en stel dan, gezeten op het terras van mijn tweede huisje vast, een Cuba Libre en een dikke Havana in de hand: zou die Suelo nog steeds in die grot tussen de kakkerlakken snurken?

Nooit meer chauffeurs

Nooit meer chauffeurs schrijf ik, niet 'nooit meer autobabes'. Of pitspoezen. Laat die dames toch, het is hun veeleisende (auto-)baan. Het gaat mij om de chauffeurs. Het zijn juist de bestuurders die de moorden plegen. Laten we eerlijk zijn, jaarlijks vallen er in de wereld 1,2 miljoen doden op de wegen door deze moordenaars. Dat is vergeleken met het aantal doden in de oorlogen van Irak en Afghanistan een veelvoud. In Nederland vallen jaarlijks zo'n 720 doden te betreuren in het verkeer, waarvan de meesten het slachtoffer zijn van moordzuchtig rijgedrag van autobestuurders (vrachtwagens meegerekend). En in Frankrijk zijn de laatste maand 450 doden in het wegverkeer gevallen! In één maand! Als je de weg op gaat is het precies hetzelfde als wanneer je het leger in gaat: je weet niet zeker of je het gaat overleven. Maar in het verkeer is de kans alleen vele malen groter dat je het niet overleeft. Laat die auto dus maar staan. Blijf thuis of ga in het leger. "No more war" is een prachtige slogan, "No more drivers" is een veel betere. Niettemin, deze clip wil ik jullie niet onthouden. Ik ben tenslotte nog steeds voor vrede. Enjoy.

Zien met je tong

In 1958 kreeg een Amerikaanse Mexicaan genaamd Pedro Bach-y-Rita een herseninfarct waardoor hij eenzijdig verlamd raakte en niet meer kon spreken. Pedro had het geluk dat zijn zoon George psychiater was. Deze zorgde dat zijn vader namelijk werd behandeld op een manier die verschillende doktoren voor onmogelijk hadden gehouden. Hij kon hierdoor namelijk een aanvaardbaar en dragelijk leven leiden. Toen vader Pedro stierf, gebeurde er nog iets buitengewoon opmerkelijks. De andere zoon van Pedro heette Paul en deze was inmiddels neurowetenschapper (1934-2006, zie foto). Hij was dusdanig gefascineerd door de flexibiliteit van het brein van zijn vader dat hij het na diens dood onderzocht. Hij ontdekte dat zijn vader als gevolg van het infarct grote schade aan zijn hersenstam had opgelopen. Deze schade was echter definitief en dat was juist zo opmerkelijk, vanwege het feit dat zijn vader na zijn herseninfarct opnieuw bepaalde functies had teruggekregen. Het kwam er dus blijkbaar op neer dat andere delen van de hersenen functies van de hersenstam hadden overgenomen. Dit bewees volgens Paul dat hersenen het vermogen hebben om zichzelf te reorganiseren, ook na uitval van hersenfuncties. Deze eigenschap wordt wel neuroplasticiteit (ook neurale plasticiteit) genoemd.
Door de hiermee samenhangende wetenschappelijke ontdekkingen en de voortschrijdende technische ontwikkelingen is het nu ook mogelijk geworden voor volledig blinde mensen om weer te ‘zien’ doordat andere delen van de hersenen functies overnemen van hersengebieden die met het zien te maken hebben.
Hoewel de systemen nog moeten worden geperfectioneerd, is het in een proefopstelling gelukt om volledig blinde mensen te laten zien met hun tong. Een fantastische ontwikkeling, die naar meer smaakt! Kijk naar deze videoclip en je gelooft je eigen tong niet...

Carmen París

Carmen París (1966) werd geboren in Tarragona, Spanje, maar groeide op in Utebo bij Zaragoza, een grote stad ten westen van Barcelona en ten noordoosten van Madrid.
Deze zeer expressieve zangeres en componiste heeft zich een mix van stijlen eigengemaakt waardoor haar muziek soms ook een fusie is tussen verschillende stijlen zoals de Spaans (Aragonees)-folkloristische jota en (Andalusische) flamenco, jazz, Cubaanse son en zelfs Noordafrikaanse stijlen en ritmes.
Carmen Paris is behalve zangeres en componiste ook een veelzijdige muzikante, en dat blijkt wel uit de vele instrumenten die ze bespeelt zoals piano, gitaar en violoncello. Ze studeerde muziekwetenschappen en Engelse filologie en zong daarnaast in het showorkest Jamaica, dat vooral in Spanje bekendheid geniet.
Bij Warner zijn een aantal cd’s uitgegeven waarvan de titels zijn:

• Pa' mi genio; deze debuut-cd uit 2002 werd goed verkocht en in Spanje bekroond met de prijs voor het beste Album van traditionele muziek.
• Jotera lo serás tú; op deze aparte cd uit 2005 komen verschillende muziekstijlen voor, zoals de door haar herontdekte ‘jota’, Zuidamerikaanse stijlen, maar ook mediterrane, Andalusische en Arabische ritmes en genres.
• InCubando; deze cd uit 2008 schreef ze gedeeltelijk in Havana, Cuba en in Madrid. De muziek is een mix tussen haar eigen ‘jota’ en Cubaanse son. Bij deze productie heeft ze o.a. samengewerkt met de dochter van de bekende Cubaanse zanger Pablo Milanés. De cd werd vorig jaar bekroond met de prijs voor het beste album in de categorie ‘fusion’ (In Spanje uitgereikt op de ‘Premios de la Musica’).

Haar muziek is aanstekelijk en ligt grofweg tussen de Portugese melancholieke fado en de Andalusische expressie en passie, met herkenbare elementen van Cubaanse en Noordafrikaanse ritmes en soms een jazzy twist. De drie cd’s zijn stuk voor stuk het beluisteren waard; mijn voorkeur ligt qua dansbaarheid bij de laatste cd. De andere cd’s moet je vooral opzetten als je op een koude winteravond bij je geliefde bent. Geheid dat het werkt.

Macaber en luguber

De oorsprong van het woord macaber is onzeker, maar waarschijnlijk afgeleid van het Arabische woord voor 'graf' of het Hebreeuwse woord dat er op lijkt met een gelijkwaardige betekenis. Het woord luguber is afkomstig van het Latijn (lugere, rouwen). Macabere kunstuitingen zijn niet nieuw. De fascinatie met de dood is van alle eeuwen. In onze tijd is het taboe van macabere kunst nog steeds niet uitgewerkt, getuige een reeks kunstenaars die er bekend mee zijn geworden.
De Engelse kunstenares Jessica Harrison heeft ook een voorkeur voor het macabere. Ze was in het nieuws vanwege de uitgerukte vliegenpootjes die ze gebruikte als valse wimpers in een van haar videokunstwerken. Ook heeft ze kippenpoten gebruikt om er meubeltjes mee te maken. Het is een luguber soort van humor. Ik vind haar kunstwerken wel met aandacht gemaakt, en als ze een statement wil maken is het nu wel overgekomen. Ik zie echter niet een ontwikkeling in haar kunst. En het thema vind ik een beetje ondermaats omdat het niet meer erg schockeert. We zijn aan het macabere gewend geraakt.
Toch kan ik het niet laten om de videoclip hier op mijn site te laten zien, namelijk omdat ik die zeer grappig vind. Waarschijnlijk niet zo bedoeld maar dat is dan jammer.

Mouth Eyes from Jessica Harrison on Vimeo.

In Mexico worden rond de festiviteiten van Día de los Muertos, Dodendag, al eeuwen gevierd met 'dodenbrood' of gebak in de vorm van schedels, en nog meer griezeligheden (zie de foto boven). Dit alles om de dierbare overledenen te herdenken. Deze traditie sluit weer aan bij die van de Mexicaanse indianencultuur waar de fascinatie met de dood ooit religieuze vormen aannam. Ik heb zo'n viering zelf mee mogen maken en er is niets griezeligs aan; het was alleen maar heel knus en intiem. Geen halloweenachtige taferelen dus. Hier te lande kijken mijn dochters en hun leeftijdgenootjes graag naar horrorfilms, in mijn tijd hield ik het bij de onschuldige Addams Family (van striptekenaar Charles Addams) waarbij de zwarte humor overheerst. Zo heeft ieder z'n eigen invulling bij het macabere en het lugubere.

Vernietiging is een goede zaak

Vele Hindoestanen hebben zich dit weekend weer verzameld om gezamenlijk de Hindoestaanse god Shiva, de god van vernietiging, te eren. Met het oeroude Hindoestaanse feest "Shiva Parthiv Pujan" vieren de hindoes symbolisch het teruggeven van dat wat aan de Moeder (Natuur) behoort, het is een reiniging. We worden gereinigd en van onze hautaine status ontdaan. We moeten weer vanaf 0 beginnen. En nul is het symbool van zowel einde als begin. Mooie gedachte.
Voor ons westerlingen die niet opgegroeid zijn in een hindoeïstische traditie lijkt het woord "vernietiging" nogal vreemd. Bij vernietiging denken wij aan de holocaust, vandalisme of rampen zoals overstromingen, branden en ongewilde ejaculaties van ruwe olie in de Mexicaanse Golf. Maar vernietiging heeft ook een keerzijde: het daagt uit om met een schone lei te beginnen en het beter te doen dan daarvoor en te voorkomen dat er nieuwe, gelijksoortige rampen plaatsvinden. Kortom, oude gewoonten en gedachten gaan overboord, nieuwe worden gekiemd. Dat is ook de gedachte (in een notendop) die speelt bij het eren van Shiva door de hindoes.
Uit de verschroeide aarde in Rusland groeit weer nieuwe vegetatie en de huizen worden weer opgebouwd, uit de olieramp in de Golf groeit een groter milieubesef en nieuwe methoden om olierampen in de toekomst te voorkomen, uit de economische malaise ontstaat een nieuw economisch elan en bloeien nieuwe trends en behoeften op, die nieuwe werkgelegenheid scheppen, en straks krijgen we een nieuwe regering met nieuwe plannen die ongetwijfeld over zekere tijd wel weer tot rampen zullen leiden, maar dat zien we dan wel weer.
Kortom, vernietiging is niet leuk, maar... we kunnen echter niet anders dan meegaan met de vernieuwing. Het van ons afschudden van oude gewoonten is een proces dat heel mooi kan zijn. Net als vernietiging zelf: psychologisch gezien heeft ieder mens een vernietigend aspect in zich. De mens voelt zich aangetrokken tot het afbreken of vernietigen van wat hij of de gemeenschap heeft opgebouwd of tot stand gebracht. Dat kan soms zelfs een element van esthetiek in zich dragen. In slow motion komt dit misschien wel het best tot uitdrukking. *Zie onderstaande videoclip.
O ja, nog even dit: 18 miljard bezuinigen creëert vanzelf weer een economische neergang, neem dat van mij aan. Gelukkig is het nog niet zo ver en we zien het wel bij de volgende Shivaverering. Die is, als ik me niet vergis, ergens in februari. Tegen die tijd hebben we dan misschien weer een nieuwe regeringscrisis?

Opmerkelijke zwemtocht van Cuba naar VS

Diana Nyad (geboren 1949) was de beste langeafstandzwemster ter wereld van 1969 tot 1979. Ze verbrak vele wereldrecords, en zwom verschillende gevaarlijke zeezwemtochten, o.a. van Rimini naar Florida. Ze was meer een avonturier dan een professionele zwemster, maar ze werd er in ieder geval beroemd mee. Deze maand zal ze van Havana, Cuba naar Key West, Florida trachten te zwemmen (ongeveer 100 mijl). Dat deed ze al eens in 1978, maar die poging mislukte vanwege sterke stromingen en slechte weersomstandigheden. Wat wil ze daarmee bewijzen? Het is wel duidelijk: niet alleen haar eigen vitaliteit wordt uitgedaagd, ook die van haar leeftijdgenoten – de babyboomers – Amerikaanse vrouwen die willen laten zien dat de middelbare leeftijd niet het begin van het einde hoeft te zijn. Ik hoop dat ze er in slaagt, maar de haaien voor de kust van Cuba zullen daar geheel onverschillig over zijn. Haar reputatie als energieke en sportieve jonge pensionado zal misschien gevestigd zijn, haar gewaagde poging is dan zeker naar de haaien…

100 jaar geleden

Vandaag ben ik nog even langs het huis geweest van mijn overgrootmoeder, die in haar leven in de Kerkstraat in Amsterdam heeft gewoond in een karakteristiek pand uit 1670 (zie foto). De enorme sleutel van dat pand is er nog, al past die niet meer op de deur van de huidige bewoners (maar goed ook).
Honderd jaar geleden zag de wereld er anders uit. Toen waren er geen auto's die de straten ontsierden en kwalijke gassen uitstootten. Dat deden de paarden wel. Overal lagen paardenvijgen op straat en het zal ongetwijfeld een partijtje gestonken hebben.
Het is leuk om te kijken hoe Londen en Amsterdam verschilden van elkaar. Londen had rond 1900 al dubbeldekkers, al waren dat paardentrams. Het viel me op dat Amsterdam al vroeg hele mooie elektrische trams had, de eerste reed in 1900 in Amsterdam, tussen Leidseplein en Haarlemmerplein. En dat terwijl Londen pas een jaar later zijn eerste elektrische tramlijn kreeg. Op het filmpje van Londen uit 1903 zag ik geen elektrische trams, alleen maar hele drukke kruispunten met paardentrams, maar in 1903 had Londen wel al 300 tramwagons, goed voor het vervoer van 800.000 mensen. Die hebben hun achterstand dus rap ingehaald. Typisch dat het zo lang geduurd heeft voordat het paard voorgoed werd afgeschreven als vervoermiddel. Ik mijn tijd waren de paarden net naar de stal of het slachthuis gebracht. Ik heb alleen nog paarden gekend van de schillenboer; die schillenboeren met hun paarden waren er nog net in de jaren 60. De melkboer en de bakker waren allang overgestapt op gemotoriseerd vervoer.

Ik raad je beslist aan de onderstaande clips te bekijken. Ze zijn gierend interessant.
Let bij beide filmpjes eens op hoe mensen fietsen en lopen. Het gaat er nogal onbeholpen en houterig aan toe zo nu en dan. Hoe kan dat? Zijn wij ons anders gaan bewegen of ligt dat aan de verouderde filmtechniek? Hoe meer je kijkt, hoe meer je ziet. Het zijn leuke tijdsbeelden vind ik.