De dingen anders bekijken

Woody Allen (zie hierboven) geeft me gelijk. Soms moet je zaken op z'n kop zetten om de relativiteit in te zien van vastgeroeste opinies. De mens is geneigd tot het vormen van een te negatieve mening, als hij niet direct een uitweg ziet. Dan blijkt, dat je de zaken toch anders kunt zien. Humor spot vaak met gevestigde opinies, opvattingen en gangbare meningen. Humor is de kunst van het verdraaien of omdraaien. En we lachen erom, het is een onschuldige spiegel die ons wordt voorgehouden.
Zo zijn er bijvoorbeeld mensen die denken dat boeken geen toekomst meer hebben vanwege de communicatie via sociale netwerken. Er wordt steeds minder in boeken gelezen, zegt men dan. Is dat zo? Bekijk deze video van begin tot eind, hij is erg goed bedacht!

De naakte waarheid

Binnenkort ga ik weer vliegen. Dan krijg ik weer die saaie instructievideo's met info wat je moet doen als de luchtdruk wegvalt, hoe je je veiligheidsriemen vast moet snoeren en nog meer van die zaken die ik al uit m'n hoofd ken. Air New Zealand kent de klant blijkbaar zeer goed en heeft moeite gedaan om de instructies op een ludieke, maar toch heldere manier over te brengen. Welke manier dat is, moet je zelf maar bekijken. Wel goed opletten. Weet je het aan het eind nog niet, kijk dan maar eens goed naar de stewardess die aan het einde van het filmpje het gangpad uitloopt. Erg geinig.
Er zijn ook vliegmaatschappijen die nudistenvluchten aanbieden en een die naakt parachutespringen aanbiedt. Ik weet het niet, het lijkt me nogal koud. Straks bevriest alles nog. Alleen het idee al!

Pissebedden

Pissebedden (Latijnse naam: Isopoda) danken hun naam aan het middeleeuwse volksgebruik om met deze beestjes het urineren te bevorderen. Het zijn geen insecten maar schaaldieren. De Isopoda zijn een zeer diverse groep kreeftachtigen waarvan de meeste soorten in zee leven (865 soorten), op onze huis, tuin- en keukenpissebed na (in Nederland leven er daarvan circa 35 soorten).
Deze laatste pissebedsoorten zijn maar circa anderhalf centimeter lang maar er zijn ook soorten die in zee leven en die ietsjepietsje groter zijn. (zie foto's) In Taiwan heb je restaurants die ze serveren; ze moeten waarschijnlijk naar kreeft of krab smaken want ze hebben hetzelfde witte vlees.
Nooit geweten dat pissebedden op de menukaart terug te vinden waren. Toch maar eens vragen de volgende keer als ik naar de Taiwanees ga. En meteen maar vragen of je er niet incontinent van wordt. Je weet maar nooit of ze het in de middeleeuwen bij het rechte eind hadden.

En hier een ode aan de pissebed!

Een besmette gouden greep

De laatste 10 jaar heeft de prijs van goud een flinke rit gemaakt. Deels zal dat komen doordat de mensen die in de 'opkomende landen' wonen zoals China en India, traditioneel erg gehecht zijn aan goud als pensioenvoorziening. Wij waren dat in vroeger tijden ook: als je geld had kocht je goud om in je oren of om je nek te hangen.
Hoe het ook zij, de goudprijs hangt tegen het plafond aan (1200 dollar per troy ounce). Maar goed ook, want sommige landen die reserves aanhouden via hun centrale bank drijven nog op het simpele vertrouwen dat er genoeg in de staatskas zit om de tekorten in geval van nood af te kunnen dekken met goudklompen of dito broodjes. Een land dat verhoudingsgewijs enorm veel goud heeft en waarvan je dat niet zou verwachten is Portugal. Dit economisch zwakke EU-land beschikt momenteel over 382 ton goud, 82% van de 'nationale reserve'. Gezien de grootte van de Portugese economie is dat een comfortabele reservebron waar nog jaren van kan worden getapt. Hoe komt Portugal aan dat goud?
In 1926 ondergaat het land een militaire staatsgreep. De om zijn meedogenloze aard beruchte António de Oliveira Salazar wordt dan minister van Economie. Toen Portugal in april 1928 op de rand van een financieel bankroet stond werd hij minister van Financiën, maar hij stelde daarbij wel de eis dat hij de volledige zeggenschap kreeg over inkomsten en uitgaven van de staat. Salazar werd hiermee in feite dictator. Hij saneerde de financiën met drastische maatregelen en werd in 1932 minister-president. Hij zou dit tot 1968 blijven.
Salazar investeerde fors in goud, en een groot deel daarvan ontving hij van nazi-Duitsland. Het neutrale Portugal leverde goederen aan Hitler en kreeg er goud voor terug: tussen 1936 en 1946 ontving het land zo 44 ton van het edelmetaal. Slechts een klein deel daarvan (3,9 ton) werd na de oorlog afgegeven aan de geallieerden. Het was natuurlijk besmet goud, vaak gestolen van (rijke) joden en andere gevangenen.
Ondanks de comfortabele hoeveelheid goud in de kluis, kan Portugal er zelf weinig mee. Grondwettelijk gezien heeft de regering niet de mogelijkheid om er kastekorten mee aan te vullen; alleen in noodgevallen zou dat een mogelijkheid zijn.
Enkele jaren geleden werd de Portugese oud-dictator António de Oliveira Salazar door Portugese televisiekijkers uitgeroepen tot grootste landgenoot aller tijden. Ik heb nooit begrepen dat je zo'n superarrogante moorddadige dictator tot volksheld no.1 kan uitroepen, al weet ik dat de geschiedenis mij de les leest... En nu dat ik weet dat Salazar een ordinaire handelaar was die de kas van het arme Portugal gespekt heeft, is het wel duidelijk waarom de bevolking Salazar de heldenstatus toedicht. Toch zou ik, als ik Portugees zou zijn, liever geen amorele leiders als Salazar eren en zou ik Amalia Rodrigues als grootste landgenoot verkiezen. Maar gouden platen cq cd's tellen niet mee, geloof ik.

Reïncarnaties van Archimedes' gedachten

Al enkele duizenden jaren schrijven mensen hun gedachten op. Dat is soms heel waardevol, vooral als je zo'n briljante geest bent als Archimedes. Archimedes leefde in Griekenland (Syracuse) in de derde eeuw voor Christus. Pas zeer recent zijn delen van zijn werk dat als verloren was beschouwd, herontdekt. In 1998 werd een oud middeleeuws manuscript op een veiling verkocht voor 2 miljoen US dollar. Men wist dat de middeleeuwse tekst was geschreven op perkament, dat aanvankelijk een tekst bevatte van Archimedes. Deze tekst was echter nauwelijks fatsoenlijk meer te lezen met het blote oog. De inkt was opzettelijk gewassen om het perkament opnieuw te kunnen gebruiken voor de middeleeuwse tekst, die er overheen werd geschreven. Nadat het boek via de veiling werd verkregen hebben wetenschappers met moderne methoden onderzoek gedaan naar de teksten. Tien jaar later is het resultaat digitaal gemaakt en kunnen wiskundigen de briljante oplossingen van Archimedes (voor met name oppervlakteberekeningen van ruimtelijke objecten) bestuderen. Van de ontdekking van het manuscript tot de ontdekking van de betekenis voor de wetenschap is een spectaculaire route, die online op video te volgen is. Voor wie meer wil weten over het Archimedesproject, klik HIER.

Blauw bloed

Als je blauw bloed hebt, ben je van adel. Deze wijsheid zou zeer goed kunnen slaan op de degenkrab. De degenkrab is een geleedpotig dier dat vooral voorkomt in Mexico en de VS langs de Atlantische kust en in delen van Azië. Het dier voedt zich met wormen en kleine schelpdieren, zoals mosselen. De degenkrab is al 360 miljoen jaar niet veranderd (stabiel type) en hij wordt daarom wel als een levend fossiel beschouwd (ik ook, soms). Je zou verwachten dat het dier tot de kreeftachtigen behoort, maar dat is niet juist. Het is familie van de spin. Aha!
Maar wat is er zo edel aan blauw spinnenbloed? In 1971 ontdekte men dat de degenkrab bestand is tegen de gevaarlijke E.coli bacterie. Nader onderzoek leerde dat dit komt doordat de krab een immuunsysteem heeft dat zich hier tegen kan weren. Een bestanddeel in het bloed van de degenkrab – Limulus Amebocyte Lysate, kortweg LAL – is hier de krachtige antistof, die zowel bacteriën, schimmels als virussen insluit en onschadelijk maakt. De blauwe kleur van het bloed heeft te maken met de stof hemocyanide (een eiwit vergelijkbaar met hemoglobine van de mens) dat geoxideerde koper-ionen bevat. (Leuk weetje voor nerds.) Vanwege de enorme potentie die deze ontdekking had voor de farmaceutische industrie, wordt de krab gevangen en aan de bloedtransfusie gelegd. Volgens schattingen zijn er minstens 250.000 degenkrabben nodig om bloed af te tappen. Daarvan leggen zo’n 20.000 tot 37.500 krabben het loodje. 30% van het bloed wordt afgetapt, waarna de levende exemplaren terug naar open zee gebracht worden. Dat er zo’n massale hoeveelheid krabben dood gaan is een oprechte zorg, daar dit proces zich jaarlijks herhaalt en de voortplantingsdrift van het dier wellicht niet opgewassen is tegen de geldhonger van de farmaceutische industrie. Zeker na de BP-ramp in de golf van Mexico (waar de dieren leven) is het raadzaam dat andere methoden om aan de werkzame stof LAL te komen worden onderzocht. Wetenschappers zijn al bezig om te onderzoeken of LAL kunstmatig aan te maken is. Gelukkig maar. Anders moeten we straks de ganse Koninklijke familie nog vragen om bloed te doneren.

Efficiëntie spoort niet

Ik ben net terug uit Tsjechië. Je rijdt er zo heen vanuit Nederland in 10-12 uur: er is geen grenspost meer die je tegenhoudt. Een prachtig land, hier en daar ontsierd door kolossale energiecentrales, verouderde industriecomplexen en mijndagbouw. Ach, het geld moet ook rollen. Qua spoornetwerk en openbaar vervoer per bus mag de gemiddelde Tsjech niet klagen, aangezien alles regelmatig rijdt en elk dorp of gehucht wel aandoet. De treinstationnetjes doen denken aan die van ons uit de jaren 50-60, bijna geheel ontdaan van moderniteiten; jammer genoeg ontbreken er soms de ouderwetse loketten uit de communistische periode. Anderzijds kun je vanuit Nederland de route op internet terugvinden en uitprinten. Dat is super. En echt, de treinen rijden vrij stipt op tijd. Die boemeltjes zijn lekker ouderwets. Toch hoef je nergens te staan. Wat een nostalgie! Ook geen vervelende pizza etende of op een laptop tikkende reizigers, om het over dronken voetbalsupporters nog maar niet te hebben. Gestoord worden door luid pratende pubers met mobieltjes of muziek uit mp3-spelers is er ook niet bij. Alles is er nog beschaafd en relaxt, zoals het een grage treingast gegund is. Soms moet je wel zitvlees hebben. Een ritje van 150 km vanuit de bergen in Bohemen naar de hoofdstad duurt zo'n 4 1/2 à 5 uur. Maar dan heb je ook wat: voor omgerekend 12 euro per retour (p.p.) een ritje door het prachtige landschap, langs rivieren en bergen, door bloeiende weilanden en graanvelden. Ik zou er zo maar een maand vrij voor nemen. De directeur van de NS kan zich misschien beter eens achter zijn oren krabben, als hij tenminste nog gevoel in zijn donder heeft. Efficiënt of niet, die op bedrijfsmatige gronden stoelende vernieuwingen, die gigantische sommen geld verslinden, doen ook de romantiek van het reizen de das om. Nederlandse treinreizen wordt steeds onpersoonlijker, zakelijker en saaier en dat besef je pas als je weer een keer in een echte tuftuf hebt gereden. Zoals in Tsjechië. Ik hoop dat de directeur van de Tsjechische spoorwegen zijn Nederlandse collega eens uitnodigt voor een heerlijk glas Moravische wijn in een van de coupés van zijn wagons. Misschien ontdooit er dan iets in het hoofd van de Nederlandse treinenbaas. Mijn motto is: efficiëntie laat veel te wensen over! (en is geestdodend) Het zij gezegd.

Alleen door training

Kung Fu is een term die gebruikt wordt om de martiale Chinese vechtkunst aan te duiden, maar menigeen vergeet daarbij te vertellen dat het van origine onderdeel is van veel algemener kloosteronderwijs, waarbij ook op ander gebied training werd verkregen. In de middeleeuwen ontwikkelden de Chinese monniken de zelfverdedigingskunst mogelijk als antwoord op aanvallen van bandieten, naast hun reguliere boeddhistische educatie, waardoor een prachtige mix ontstond van weerbaarheid op fysiek en geestelijk terrein. Uithoudingsvermogen, ademtechnieken, lichaamssouplesse, focus, ontspanningstechnieken en boeddhistisch onderwijs horen oorspronkelijk bijvoorbeeld tot de disciplines van de monniken van het Shaolin-klooster. Allerlei soorten van krachtmeting en uithoudingsvermogen door geduldige oefening ontstonden zo in de loop ter tijden. Monniken die bij 25 graden onder nul nog in hun nakie buiten kunnen zitten, of door naalden of speren doorboord worden of aan hun nek worden opgehangen, en het er nog levend vanaf brengen ook; het zijn maar voorbeelden. Er is ook een 90-jarig monnikje dat op één vinger kan staan. Daarmee is hij 's werelds houder van het Guinness Book of Records. Symbolisch wijst hij zo wel naar zijn eigen graf denk ik, en het nut ervan moet nog nader worden bepaald, maar het blijft een knap staaltje Kung Fu. Ik denk dat Bruce Lee het toch niet zo lang had volgehouden als deze rare Chinees.

90 Year Old Kung Fu Master Stands on One Finger - Funny bloopers are a click away

Goerdjev

Meetings with Remarkable Men is een film van Peter Brook uit 1979 over het leven van de Grieks-Armeense mysticus G.I. Goerdjev (ook wel geschreven als Gurdjieff, zie foto), die een autobiografisch boek uit 1963 schreef onder de zelfde titel. In dit boek beschrijft hij allerlei interessante types die hij heeft ontmoet tijdens zijn leven, een soort waarheidszoekers, te beginnen bij zijn eigen vader. De film is voor een groot deel opgenomen in Afghanistan, behalve de danscènes die in Engeland zijn opgenomen.
Het thema dat in het boek wordt aangesneden, is dat mensen over het algemeen in een soort roes leven, onbewust van zichzelf en onder druk van hun omgeving, en zich derhalve als machines gedragen. De conclusie is dat mensen uit vroeger tijden op een hoger innerlijk niveau, bewuster, leefden dan wij in deze tijd.
Een zeer actueel thema vind ik; reden waarom zowel film als boek aanbevelenswaardig zijn. Zijn boeken zijn vertaald in het Nederlands en uitgegeven bij Synthese. Als je meer wilt weten: er is zelfs een Nederlandstalige site die over zijn gedachtegoed gaat, KLIK HIER.
Luomuhappo, de artiestennaam van de Fin Jere Häkkinen (1982), is een producer van Finse dansmuziek (Suomisaundi) zette de beelden van Meetings with Remarkable Men op muziek (of andersom) wat een nogal coole videoclip oplevert. Natuurlijk heeft de muziek niets te maken met de film, dus laat je niet weerhouden om de film te gaan zien als je deze clip hebt bekeken. Veel plezier.

Selectieve aandacht

Ik heb eens op kantoor de lachers op mijn hand gehad toen ik, geheel verdiept in mijn werk, niet gehoord had dat men in de straat en op kantoor omriep dat het water tijdelijk werd afgesloten. Nietsvermoedend ging ik naar de wc om mijn behoefte te doen en merkte dat er geen water was om door te trekken. 'De wc doet het niet,' probeerde ik iedereen duidelijk te maken, maar de gezichten die mij aankeken lachten me hartelijk uit. Dat is een voorbeeld van de selectieve aandacht (die ik had voor mijn werk). Er zijn nog meer voorbeelden, maar deze verstrooide prof. Blogmans laat het hier maar even bij. Onderstaand twee videoclips die voor zich spreken. Het gaat hierbij om de ballen te tellen van het witte team. Even kijken of jouw score goed is en of je zonder kleerscheuren door de test komt. Zo ja, probeer dan ook de volgende. Veel plezier!

Een handelaar is geen liefhebber

Iemand die van boeken houdt, zal nooit een kostbaar boek stelen. Zo hadden we in ons land Boudewijn Büch, die de hele wereld over reisde voor een exemplaar van een obscure dichter en die kostbare, bibliofiele exemplaren beetpakte met witte handschoenen opdat zijn twijfelachtige DNA niet aanraking met de edele delen van het boek zou komen. Boudewijn zou nooit zo'n kostbaar exemplaar stelen, het kaft eraf rukken en het trachten te verpatsen als 'bijou trouvé'. Je hebt handelaren die een prachtig 17e eeuws boek kopen met kopergravures, en deze gravures er een voor een uit wegsnijden om ze later prachtig ingelijst te verkopen aan wannabe kunstbeleggertjes die een stripverhaal nog niet kunnen onderscheiden van een incunabele. Zo'n immoreel type zal de 53-jarige Britse boekhandelaar/antiquaar Raymond Scott waarschijnlijk wél zijn, nu hij overtuigend veroordeeld is voor heling van een eerste druk van Shakespeare's toneelstukken uit 1623. Het unieke boek werd in 1998 tijdens een tentoonstelling aan de Engelse Durham University gestolen en toen (in oorspronkelijke staat) geschat op 3,5 miljoen euro, een schijntje als de immense culturele waarde juist zou worden geschat.
Jaren van vruchteloos zoeken door de Britse politie en Interpol leverde niets op totdat het heerschap in 2008 de befaamde Folger Shakespeare Library in Washington DC binnenliep en de hoofdbibliothecaris vroeg om de authenticiteit van het boek te bevestigen. Hij beweerde dat hij het bij toeval op Cuba gevonden had, toen hij werkte voor een ‘Cubaanse commandant wiens moeder een oud boek bewaarde in haar nachtkastje’. En gij gelooft dat zelf? Laat me niet lachen. Een eerste druk van Shakespeare in Cuba? Haha, daar hebben ze alle schatten van enige waarde allang verkocht. Interpol werd dan ook meteen op de hoogte gebracht en sindsdien probeert Scott zich met de meest fantastische smoezen te verdedigen. In werkelijkheid had de man door zijn spilzieke levensstijl een gigantische schuldenberg opgebouwd en wilde hij er nog meer geld doorjagen om indruk te maken op zijn Cubaanse minnares. De verkoop van de folio moest dat bekostigen. Jammer dan, het wordt dokken voor deze misdaad: hoewel daarmee de schade die aan het boek is toegebracht niet wordt opgeheven.
Op diverse zittingen van het gerechtshof in Newcastle, waar het proces plaatsvond, verscheen Scott met limousine en bodyguards en ging hij gekleed in een designerpak. Een andere keer begon hij verkleed als Che Guevara champagne op de aanwezige persfotografen te spuiten. Dit om te laten zien dat hij echt gevoel voor realiteit bezit.



Scott is graag het middelpunt met zijn mythomane escapades en zijn groteske verschijning, en lijkt daarmee sprekend op andere halfgaren die in hun eigen superieure ikje blijven geloven, hoewel ze nog bij hun mama wonen... (Nee nee, Rutte bedoel ik niet, die is er nog braaf bij). Het is een beetje droevig allemaal.

Post-its

Wij maakten vroeger kettingen van paperclips. Maar toen bestonden er nog geen post-it blaadjes (sticky notes). Als je je verveelt op kantoor, ontslagen bent of de baas wil jennen, leef je dan lekker uit. De volgende videoclip is slechts een voorbeeld...

EepyBird's Sticky Note experiment from Eepybird on Vimeo.

Zin in een ijsje?

Istanboel is een geweldige stad! Toen ik daar was, dat is wel even een tijd terug, was er vooral schraapijs. Dat is te gevaarlijk in zo'n land als Turkije, want het water kan bacteriën bevatten waar je flink ziek van kan worden. Afblijven dus. Ik hield het bij een stuk watermeloen, dat was ook lekker en zeer goedkoop. Ik weet niet of je nu dezelfde risico's loopt met ijs als toen, maar als je het proberen wilt, ga je gang. Ga dan vooral naar Maras Dondurmasi, een ijsverkoper met een speciaal soort humor. Erg grappig deze video. De Japanner ziet er de humor niet zo van in geloof ik. Het publiek wel.

Stierenpassie

Stierenpassie, ofwel 'li fé di Biou' in het provencaals, is een jaarlijks terugkerende gekte die lijkt op het traditionele stierenvechten in Spanje. Het wordt gehouden in de landstreek die ligt tussen grofweg Arles en de Pyreneeën, met name in de Camargue. De boeren rijden daar als Franse cowboys op witte paarden rond om de stieren te drijven met lange houten stokken met een stalen punt. Het stierengevecht is waarschijnlijk een overblijfsel uit de Oudheid, waar het onder andere in Griekenland en andere landen rond de Middellandse Zee werd gehouden als hoogtepunt van een of andere festiviteit en sportieve krachtmeting met een religieus tintje. In de loop der eeuwen is het gebruik verdwenen en weer nieuw leven in geblazen. Ook in Frankrijk dus. Hier zie je echter geen bloedige taferelen, maar eerder een soort slapstick van mannen die hun mannelijkheid en durf tonen om het op te nemen tegen de veel sterkere stier. Niet met stalen pinnen waarmee ze de stier doden, zoals in Spanje, maar met de blote handen. "De koe bij de horens vatten" is een bekende uitdrukking, alleen gaat het hier wel om een echte dolle stier en niet om een schattig koetje. Ik heb het zelf eens mogen aanschouwen maar dat was nogal gezapig vergeleken met het ruige tafereel in de onderstaande videoclip. Ik geloof dat de slachtoffers het er redelijk goed vanaf hebben gebracht, al zou je dat niet 1-2-3 denken als je de beelden ziet. Hou je schrap!

Schilderen met vis

Van Gogh wordt door menigeen beschouwd als niet te evenaren, hoewel zijn schilderkunst op het eerste gezicht niet eens zo ingewikkeld lijkt en zijn Kunst met een grote K vele malen is nagemaakt of in schilderijen en andere kunstwerken is becommentarieerd.
Ken Kawasumi is een kok uit Japan die zich gespecialiseerd heeft in sushi's maken. In Tokyo had hij in 2008 een boekpresentatie van zijn nieuwe boek 'De eenvoudigste methode om sushi's te maken' en daar maakte hij deze 'eenvoudige' replica in vis van Van Goghs zonnebloemenschilderij. Wat je maar simpel noemt! Ik denk dat Van Gogh zich om zou draaien in zijn graf, als hij dit zou zien. Hij zal waarschijnlijk ook geen liefhebber van rauwe vis zijn geweest en liever een visje in zonnebloemolie hebben gebakken...

Het geheim van de piramides

Onze eigen Anton Heyboer uit Den Ilp had er vijf, één meer, maar hij was waarschijnlijk niet zo sterk als de Egyptenaar die een munt met zijn vingers doormidden kan scheuren. 'De hulk uit Egypte' wordt hij genoemd, deze krachtpatser. Hij is een ongelooflijke 28 keer getrouwd (zegt veel over zijn krachten), en in 2007 had hij daarmee 35 zoons en dochters op zijn naam staan. Zijn kracht zou te vergelijken zijn met 260 PK, gelijk aan zo'n 30.000 man. Die kracht zet hij om in viriliteit: hij zegt dat hij 15 keer per dag seks heeft met zijn 4 vrouwen. En die Egyptenaar maar beweren dat hij die gave van de Almachtige heeft gekregen... terwijl zijn vrouwen hem voeden met gesmolten boter en rauw schapenvlees (Wist niet dat dit het Egyptische equivalent voor viagra was.) Men heeft nooit begrepen hoe die enorme piramides konden worden gebouwd. Dat begrijp je nu wel, met gesmolten boter en rauw schapenvlees dus!


Egyptian HULK - More free videos are here

Origineel romantisch aanzoek

Een romantisch aanzoek is misschien wel niet van deze tijd, maar toch. Je kunt het proberen, niet? Een hele kunst is het om het dan wel origineel te houden. Wellicht is de volgende clip wel een van de leukste die ik ooit gezien / gehoord heb. Deze is echt ongeëvenaard. Het vergt wel enige organisatie.